Η 3η του Σεπτέμβρη δεν κληρονομείται... Επιτάσσει να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου και επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού.

Του Χάρη Τσιόκα

3η Σεπτέμβρη 74! Ο διάσπαρτος σοσιαλιστικός χώρος με καταλύτη τον Ανδρέα Παπανδρέου συγκροτείται σε πολιτικό, κοινωνικό ρεύμα και εκφράζεται πλειοψηφικά με στόχο να ανατρέψει τον υφιστάμενο διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας και να δημιουργήσει μέσα από μεγάλες αλλαγές τις βάσεις της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας. 

Η ίδρυση, ύπαρξη και δράση του σοσιαλιστικού κινήματος σε μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά Ελληνική κοινωνία, δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση γιατί υπήρχαν: 

–Η πόλωση του ψυχροπολεμικού κλίματος Ανατολής Δύσης με τα δύο κυρίαρχα, αλλά αδιέξοδα πολιτικά συστήματα. 

–Οι εμμονές της κομμουνιστογενούς αριστεράς σε μοντέλα, που στο όνομα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ακύρωναν το δημοκρατικά πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα μίας άλλης εναλλακτικής πρότασης, ώστε να ταυτίζεται  η οικονομική και  κοινωνική διεργασία με τον άνθρωπο !

–Τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και η αντικομμουνιστική υστερία,δημιουργούσαν ανυπέρβλητα τείχη για τη συγκρότηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού και σοσιαλιστικού ρεύματος που θα έθετε τις βάσεις της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας στη χώρα. 

  Όπως σε όλες τις μεγάλες αλλαγές, έτσι και στην Ελλάδα ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου λειτούργησε καταλυτικά στη συγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου: 

   ΄Εδωσε την ευκαιρία σε διαφορετικά ιστορικά ρεύματα (γενιές Εθνικής αντίστασης, 114, Πολυτεχνείο κτλ.) να ενοποιηθούν πολιτικά, αντικαθιστώντας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με την κοινωνική διασύνδεση αλληλοτροφοδότησης και δράσης για την διεκδίκηση εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής. 

   Ο σοσιαλιστικός χώρος έγινε κορμός δημοκρατικών εξελίξεων για τη χώρα, αρνούμενος τον παθητικό ρόλο του συμπληρωματικού μεγέθους, είτε μιας αριστεράς του περιθωρίου και διαμαρτυρίας, είτε ως παρακολούθημα- άθροισμα (Ενωση Κέντρου) των νεοφιλελεύθερων εκδοχών διακυβέρνησης της χώρας.

Σήμερα, 39 χρόνια μετά, οι φορτίσεις της συγκυρίας και της κρίσης τείνουν να ανατρέψουν και να συκοφαντήσουν τη καθοριστική συμβολή του σοσιαλιστικού χώρου στην πιο δημοκρατική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Ελληνικής περιόδου :

1. Η άρση του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού και η διάχυση  της «εθνικής» παρουσίας παντού.
2. Η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους και η πρόσβαση των αδυνάτων στα δημόσια αγαθά της παιδείας, υγείας, ασφάλισης κτλ,.
3. Τα θεμέλια αποσυγκέντρωσης και αποκέντρωσης της χώρας και η διερεύνηση της κοινωνικής συμμετοχής  στα συστήματα εξουσίας με ταυτόχρονη ανακατανομή της οικονομικής εξουσίας.
4. Η ικανότητα της χώρας να διαπραγματεύεται πόρους, δομές και συμμετοχές στο Ευρωπαϊκό και Διεθνές γίγνεσθαι.
5. Η ανάπτυξη της μεσαίας τάξης,της αγροτικής οικονομίας καθώς και η διαμόρφωση ενός ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού για τις εργασιακές σχέσεις.

Είναι ενδεικτικές μόνο όψεις  που οι σοσιαλιστές συνέβαλαν καθοριστικά στην εξέλιξη της κοινωνίας και της χώρας. 

   Ασφαλώς η χρόνια ταύτιση με την εξουσία και η αδυναμία να ισοσκελιστεί αυτός ο αγώνας με αλλαγές και τομές  και στην οικονομική δημοκρατία, απέτρεψαν την θετική για την κοινωνία, οικονομία και την ανάπτυξη, κατάληξη του εγχειρήματος της μεγάλης αλλαγής 

  Το τίμημα των επιπτώσεων για τους σοσιαλιστές, έγινε επώδυνα μεγάλο. Ο κρατισμός, η αδιαφάνεια και η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, έδωσε το πλεονέκτημα στις δυνάμεις του παρασιτισμού να αποκτήσουν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία και στις μέρες μας να συκοφαντήσουν την μεγάλη συμβολή των σοσιαλιστών στην οικοδόμηση της Ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.  

  Σήμερα η πολύπλευρη κρίση που βιώνει η χώρα έχει μετατραπεί σε όχημα μιας νεοφιλελεύθερης επίθεσης, που  έχει ως κατάληξη την εκχώρηση μεριδίων αγοράς στους λίγους, τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, τη διάλυση της μεσαίας τάξης και την αποδόμηση των θεσμικών, κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων που δημιούργησε η μεγάλη προοδευτική παράταξη!   

 Είναι προφανές ότι το εγχείρημα, ιδιαίτερα των τελευταίων μνημονίων δεν αποσκοπεί απλά στην έξοδο από την κρίση, αλλά στην επιβολή ενός τριτοκοσμικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου στην Ελλάδα!

Το εχείρημά  τους αποσκοπεί σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων με απόλυτα εξαρτημένες τις οικονομίες του Νότου στο Βορρά!

  Αυτός είναι ο λόγος που επιβάλλεται να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου και επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού!

Οι σοσιαλιστές  με παρακαταθήκη  τις αρχές και τις ιδέες της 3^ης του Σεπτέμβρη  πρέπει να ανταποκριθούν σ΄ αυτήν την πρόκληση για αλλαγή, ώστε η παράταξη να συμπορευθεί με τον προοδευτικό χώρο και  :

-Να αναγεννηθεί, να ξαναταυτιστεί με την κοινωνική διεργασία και ανάγκη.

-Να ανταμώσει με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, διεκδικώντας αλλαγές με δικαιοσύνη για την πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη, με τον άνθρωπο στο επίκεντρο, αποποιούμενη το ρόλο της συνιστώσας ή του νεοφιλελευθερισμού ή της αριστεράς της οπισθοφυλακής, με  τις δήθεν  άχρωμες μεταρρυθμίσεις. 

    Ο σοσιαλιστικός χώρος έχει πλέον ιστορία, εμπειρία δηλαδή έχει αυτόνομο μέλλον. 

  Μπορεί να διδάσκεται !Ομως δεν οικειοποιείται, δεν κληρονομείται, δεν διαμελίζεται. Γονιμοποιείται μόνο στα πλειοψηφικά πεδία των κοινωνικών διεργασιών, της ανάπτυξης και της ανάγκης και όχι σε κλειστές συσκέψεις «επαϊόντων»  . 

Στις μέρες μας η 3^η του Σεπτέμβρη γίνεται ακόμη πιο συμβολική.  

γιατί στη νεοφιλελεύθερη, παρασιτική και χρηματιστηριακή επίθεση μεταρρυθμίσεων, η απάντηση είναι: ενότητα στη δράση με σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ιστορία και τις αξίες του κάθε χώρου. 

Και στο «μάθημα» αυτό της ιστορίας και της ανάγκης οι δυνάμεις της αριστεράς αντί να διαιρούν και να πολώνουν πρέπει να αθροίζουν όχι για μικροκομματικούς υπολογισμούς, αλλά για την δημοκρατική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη. Για αλλαγή πολιτικής.... ΤΩΡΑ.