Εργοδοτικές "ρουκέτες" απειλούν τον ΕΔΟΕΑΠ

 

Επιχείρηση «άλωσης» του ΕΔΟΕΑΠ από τους εργοδότες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το τελευταίο διάστημα.

Οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών αφού «έχασαν» στο ΣτΕ τις προσφυγές που είχαν κάνει για την κατάργηση του πόρου του 2% επί του τζίρου των επιχειρήσεών τους, τώρα επιχειρούν να βάλουν στον ΕΔΟΕΑΠ από την «πίσω πόρτα», προσωπικό ακόμα και ανεξάρτητων εταιρειών παραγωγής (!), χωρίς ωστόσο οι εταιρείες αυτές να πληρώνουν στον Οργανισμό το 2% του κύκλου εργασιών τους!

Πρόκειται για προσωπικό (τεχνικοί, δημοσιογράφοι, διοικητικοί υπάλληλοι) που εργαζόταν στους τηλεοπτικούς σταθμούς και το οποίο οι καναλάρχες απέλυσαν εν μία νυκτί, αμέσως μετά τη θεσμοθέτηση από τη σημερινή κυβέρνηση της μείωσης του αριθμού των 400 εργαζομένων, που θα έπρεπε υποχρεωτικά να διαθέτει κάθε σταθμός πανελλαδικής εμβέλειας (σύμφωνα με το νόμο Παππά). Υπενθυμίζεται, ότι με την ίδια ρύθμιση, η σημερινή κυβέρνηση επέτρεψε στους καναλάρχες να συμπληρώνουν το νέο υποχρεωτικό αριθμό πέραν των 280 εργαζομένων (δηλαδή, άλλα 120 άτομα μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός 400) με προσωπικό όχι μόνο δικών τους εταιρειών παραγωγής, αλλά και ανεξάρτητων εταιρειών παραγωγής!

Προκειμένου να ολοκληρωθεί το «σχέδιό» τους, οι  εργοδότες …επέβαλαν στην απερχόμενη διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ να συμπεριλάβει στο νέο Κανονισμό Υγείας του Οργανισμού την εξής πρόβλεψη:

«6. Στον ΕΔΟΕΑΠ ασφαλίζεται το προσωπικό επιχειρήσεων που συνδέονται με αδειούχους παρόχους περιεχομένου επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκπομπής ελεύθερης λήψης, εφόσον αυτό χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την κάλυψη των αναγκών σε θέσεις δημοσιογράφων και των αναγκών τεχνικής και διοικητικής υποστήριξης του συγκεκριμένου παρόχου και (β) το προσωπικό ανεξάρτητων εταιρειών παραγωγής, στις οποίες ο πάροχος περιεχομένου  επίγειας ψηφιακής τηλεοπτικής ευρυεκπομπής ελεύθερης λήψης αναθέτει την εκτέλεση συγκεκριμένου έργου, εφόσον αυτό χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την κάλυψη των αναγκών σε θέσεις δημοσιογράφων και των αναγκών τεχνικής και διοικητικής υποστήριξης του συγκεκριμένου παρόχου».

Πρόκειται για κείμενο που δεν υπάρχει όχι μόνο στο καταστατικό του ΕΔΟΕΑΠ, το οποίο αναφέρει ρητά ποιοι ασφαλίζονται σε αυτόν, αλλά ούτε και στο νόμο που διέπει τη λειτουργία του Οργανισμού.

Το κείμενο αυτό διαβιβάστηκε στη διοίκηση του Ταμείου μας από συγκεκριμένο διευθυντικό στέλεχος μεγάλου τηλεοπτικού ομίλου, μόλις τις τελευταίες μέρες. Δηλαδή, οι εργοδότες επιχειρούν μέσω του νέου Κανονισμού Υγείας να καταργήσουν το καταστατικό του ΕΔΟΕΑΠ, αλλά και το νόμο που διέπει τη λειτουργία του, επιβάλλοντας να ασφαλίζονται δωρεάν στον Οργανισμό εργαζόμενοι εταιρειών, που ενώ έχουν έσοδα από διαφημίσεις, πωλήσεις τηλεοπτικού περιεχομένου, από το ΕΚΟΜΕ κ.λ.π, δεν θα πληρώνουν ούτε ευρώ στο Ταμείο μας!

Όπως υποστήριξε ο εκπρόσωπος των εργοδοτών στη σημερινή συνεδρίαση του Δ.Σ του ΕΔΟΕΑΠ, «οι εργαζόμενοι αυτοί ασφαλίζονταν παλιότερα στον ΕΔΟΕΑΠ και απλά με τη μεταφορά τους στις εταιρείες παραγωγής δεν θα διακοπεί η ασφάλισή τους»! Στις εύλογες αιτιάσεις μελών του Δ.Σ πώς θα γίνεται αυτό, χωρίς  οι εταιρείες παραγωγής –ακόμα και οι ανεξάρτητες που περιλαμβάνει το κείμενο των εργοδοτών-  να καταβάλουν στον ΕΔΟΕΑΠ το 2% του κύκλου των εργασιών τους, όπως  όλα τα ΜΜΕ, η απάντηση ήταν ότι «πρόκειται για εταιρείες των καναλιών που ήδη πληρώνουν το 2% στον ΕΔΟΕΑΠ»! Για τις ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής, ούτε κουβέντα…!

Επίσης, για το γεγονός ότι οι νυν εργαζόμενοι των εταιρειών παραγωγής απολύθηκαν κακήν κακώς από τα κανάλια και οδηγήθηκαν εκβιαστικά σε αυτές (μπροστά στον κίνδυνο να μείνουν άνεργοι), ο εκπρόσωπος των εργοδοτών απάντησε: «Είναι τυχεροί γιατί πήραν την αποζημίωση απόλυσής τους από τα κανάλια, συνεχίζουν να δουλεύουν και αν ξανααπολυθούν θα πάρουν και δεύτερη αποζημίωση απόλυσης»!

Σημειώνεται, ότι ο νέος Κανονισμός Υγείας του ΕΔΟΕΑΠ είχε ψηφιστεί κατ΄ άρθρο από τον περασμένο Μάϊο, χωρίς να υπάρχει η περιβόητη παράγραφος «6» (έξι) των εργοδοτών στο άρθρο 2. Σήμερα, ο νέος Κανονισμός επρόκειτο να εγκριθεί στο σύνολό του, έπειτα από τις διορθώσεις που είχαν γίνει και τις παρεμβάσεις των νομικών. Αντί γι αυτό, έκπληκτα τα μέλη του Δ.Σ αντίκρισαν  το κείμενο των εργοδοτών να φιγουράρει στον προς ψήφιση Κανονισμό. Πέντε μέλη του Δ.Σ απαίτησαν να αφαιρεθεί  το επίμαχο κείμενο (μαζί με άλλες πονηρές προσθήκες) από το νέο Κανονισμό Υγείας, προκειμένου ο Κανονισμός να συζητηθεί και να ψηφιστεί . Όμως, ο πρόεδρος του Δ.Σ του ΕΔΟΕΑΠ Στ, Καπάκος, επέμενε να τεθεί σε ψηφοφορία η παράγραφος των εργοδοτών. Το αποτέλεσμα ήταν να αποχωρήσουν από τη συνεδρίαση ο πρόεδρος του ΤΥΠ Μάρκος Γκανάς και τα μέλη του Δ.Σ, Νίκος Καρούντζος, Άντζυ Σταθάτου, Κώστας Ντελέζος και Κωνσταντίνος Δαυλός.

Ας δούμε όμως τι ακριβώς κρύβει η περιβόητη διάταξη των εργοδοτών που παρεισέφρησε ξαφνικά στο νέο Κανονισμό Υγείας του ΕΔΟΕΑΠ:

1.  Ανοίγει διάπλατα την πόρτα στις εταιρίες παραγωγής ώστε να ασφαλίζουν το σύνολο του προσωπικού τους στον ΕΔΟΕΑΠ, χωρίς να καταβάλλουν την εισφορά του 2% επί του κύκλου εργασιών τους! Και αυτό χωρίς καμιά αναλογιστική μελέτη. Εάν συμβεί αυτό, θα έχει ως άμεση συνέπεια να οδηγηθεί ακόμα και ο κλάδος Υγείας σε κατάρρευση και να εκμηδενιστούν οι συντάξεις και τα εφάπαξ, λόγω αύξησης του αριθμού των ασφαλισμένων, χωρίς να εισπράττονται τα ανάλογα έσοδα.

2.  Αποτελεί «δώρο» στους εργοδότες οι οποίοι αφού έχασαν τις προσφυγές κατά του 2% στο ΣτΕ, τώρα από την «πίσω πόρτα» επιχειρούν να μεταφέρουν τους εργαζόμενους των καναλιών σε εταιρίες παραγωγής, χωρίς να πληρώνουν τα αναλογούντα στον ΕΔΟΕΑΠ.

3.  Εναρμονίζουν την ασφάλιση των ανέργων με τις διατάξεις του ΕΦΚΑ κάνοντας τον ΕΔΟΕΑΠ, ΕΦΚΑ.

4.  Νομιμοποιούν την εκ περιτροπής απασχόληση, αλλά και την ημιαπασχόληση, κάνοντας ένα ακόμα δώρο στους εργοδότες και παραβιάζοντας τη διάταξη του καταστατικού που τους υποχρεώνει, ανεξαρτήτως σύμβασης, να καταβάλλουν εισφορές ίσες με τις προβλεπόμενες για τον ελάχιστο μισθό που προβλέπεται στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

5.  Δεν υπάρχει καμία αναλογιστική μελέτη, η οποία (εάν υπήρχε) θα αποκάλυπτε την τεράστια αύξηση δαπανών του ΕΔΟΕΑΠ και κατ΄ ουσίαν την κατάρρευση και των τριών κλάδων (Υγεία, Επικούρηση, Εφάπαξ).

6.  Καταστρατηγείται βάναυσα  το καταστατικό αλλά και ο νόμος  με τον οποίο ρυθμίζεται η λειτουργία του ΕΔΟΕΑΠ.

 Να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι σύμφωνα με πληροφορίες υπάρχει ήδη εταιρεία παραγωγής τηλεοπτικού περιεχομένου, που ασφαλίζει παράνομα το προσωπικό της στον ΕΔΟΕΑΠ (περισσότερα λίαν συντόμως).

Πάντως, η προαναφερθείσα διάταξη δεν είναι το μοναδικό «ρουσφέτι» της απερχόμενης διοίκησης του ΕΔΟΕΑΠ προς τους εργοδότες. Μόλις πρόσφατα ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία από το Δ.Σ του ΕΔΟΕΑΠ η νέα «σύμβαση» με το θεραπευτήριο «ΥΓΕΙΑ» (Ειδική Συμφωνία τη «βάφτισε» η πλειοψηφία), που έχει ως βάση της τη σύμβαση με το Ερρίκος Ντυνάν, προσαυξημένη κατά 20%! Σε αντίθεση με την έως τώρα πρακτική, το «ΥΓΕΙΑ» αρνήθηκε να δώσει στον ΕΔΟΕΑΠ αναλυτικό πίνακα με το κοστολόγιο για τις ιατρικές πράξεις. Αυτό, είναι βέβαιο ότι  θα οδηγήσει σε  ανελέητο «χαράτσωμα» των ανυποψίαστων ασφαλισμένων που θα καταφεύγουν στο «ΥΓΕΙΑ», λόγω της σύμβασης, αλλά κατά την έξοδό τους από αυτό, θα βρίσκονται αντιμέτωποι με υπερκοστολογήσεις.

Το βέβαιο είναι ότι η συγκεκριμένη σύμβαση έρχεται να λειτουργήσει ως «συμπλήρωμα» της ασφαλιστικής κάλυψης που παρέχει στο «ΥΓΕΙΑ» ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, η οποία έχει συνάψει συμβόλαιο με μεγάλο τηλεοπτικό όμιλο…

Επικίνδυνα παιχνίδια με την Ελευθεροτυπία και τη Δημοκρατία

Η αρχή έγινε με το νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για τις πορείες και ειδικότερα με το κεφάλαιο που αφορά στην κάλυψή τους από δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ.
Με το νομοσχέδιο αυτό που έγινε νόμος του κράτους, θεσμοθετήθηκε η παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου και ιδιαίτερα της ελεύθερης πρόσβασης των δημοσιογράφων στα γεγονότα. Αυτό ούτε ο Όρμπαν δεν το τόλμησε. Γινόταν ως τώρα, αλλά περιστασιακά και υπό βροχή καταγγελιών σε διεθνείς οργανισμούς...
Τώρα, έρχεται και δεύτερο "χτύπημα" για τον Τύπο και τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Πρόκειται για την επιχειρούμενη αντικατάσταση του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα για τη «Διασπορά ψευδών ειδήσεων» που θα οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις στο άμεσο μέλλον.
Η κυβέρνηση, με πρόσχημα και την πανδημία, συνεχίζει να ακολουθεί πολύ περίεργα μονοπάτια. Μετά τη λίστα Πέτσα, την ανυπαρξία του ΕΣΡ, τους δεκάδες δημοσιογράφους στο Μαξίμου και στα κυβερνητικά πόστα, αλλά και μετά την αποσιώπηση ειδήσεων από κυρίαρχα ΜΜΕ, ορίζονται, τώρα, αυστηρές ποινές για τα fake news, αλλά με έναν εντελώς αόριστο τρόπο. Εναν "επίτηδες" αόριστο τρόπο, ώστε να δημιουργείται μία τεράστια ομπρέλα που θα τα καλύπτει όλα...  
Συγκεκριμένα, το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα σχεδιάζεται να αντικατασταθεί ως εξής: «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή. Εάν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του Τύπου ή μέσω διαδικτύου, ο υπαίτιος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο πραγματικός ιδιοκτήτης ή εκδότης του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις των προηγούμενων εδαφίων. Όποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος κάποιας από τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή».

Πρόκειται για τροποποίηση του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα κατά τρόπον ώστε, ένα αμφιλεγόμενο νομικό κείμενο που στόχο έχει να προφυλάξει από τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, να μετατρέπει το ίδιο άρθρο σε λογοκριτικό, με στόχευση στο Διαδίκτυο. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το ότι στο άρθρο προστίθενται ως παράνομες και ειδήσεις που μπορεί «να προκαλέσουν ανησυχίες [...] για τη δημόσια υγεία», δημιουργώντας το ερώτημα αν η κυβέρνηση θέλει να ελέγξει ασφυκτικά την κριτική που ασκείται ευρύτατα στο Διαδίκτυο (πολύ περισσότερο απ’ όσο σε άλλα μέσα), σχετικά με την πολιτική της στην εποχή της πανδημίας.

Το μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας Βασίλης Παπαστεργίου εκφράζει τον προβληματισμό του γι’ αυτήν την αλλαγή, τονίζοντας μάλιστα ότι η προηγούμενη διάταξη -είχε τροποποιηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και προβλέπει φυλάκιση έως 3 χρόνων!- όφειλε να επανεξεταστεί και όχι να εμπλουτιστεί.

«Οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε κάθε διάταξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς τον σκοπό του περιορισμού της ελευθερίας της Ενημέρωσης και της Ελευθερίας του Λόγου», επισημαίνει το μέλος του Δ.Σ. του ΔΣΑ και προσθέτει: «Θεωρώ ότι ήδη η υπάρχουσα ρύθμιση είναι προβληματική από αυτή τη σκοπιά και επομένως και η διεύρυνση του πεδίου της δύναται να προκαλέσει ανάλογα προβλήματα».

Το άρθρο 191 του Π.Κ. όπως είναι σήμερα, αναφέρει: «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις με αποτέλεσμα να προκαλέσει φόβο σε αόριστο αριθμό ανθρώπων ή σε ορισμένο κύκλο ή κατηγορία προσώπων, που αναγκάζονται έτσι να προβούν σε μη προγραμματισμένες πράξεις ή σε ματαίωσή τους, με κίνδυνο να προκληθεί ζημία στην οικονομία, στον τουρισμό ή στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή να διαταραχθούν οι διεθνείς της σχέσεις, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή. Όποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος της πράξης της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται με χρηματική ποινή ή παροχή κοινωφελούς εργασίας».

Τί σημαίνει όμως, και πώς ακριβώς ορίζεται στο νέο - προτεινόμενο άρθρο 191 του Π.Κ αυτό το «να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία»; Πώς μεταφράζεται πρακτικά αυτό; Αν κάποιος γράψει για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι άχρηστη και στην οικονομία και στη δημόσια υγεία, θα θεωρηθεί ψευδής είδηση που θα κλονίσει την εμπιστοσύνη του κοινού; Και ποιου κοινού ακριβώς;
Να θυμίσουμε ότι η πρώτη κυβέρνηση που με πρόσχημα τις θεωρίες συνωμοσίας ποινικοποίησε τα fake news για την πανδημία, όρος ασαφής, και που δεν ορίστηκε, ήταν η κυβέρνηση του Όρμπαν. Ο Όρμπαν είναι σήμερα το "μαύρο πρόβατο" της Ευρώπης, πιο ακροδεξιός και από το Jobbik, τη Χρυσή Αυγή της Ουγγαρίας».
Με ενδιαφέρον αναμένονται οι αντιδράσεις του δημοσιογραφικού κόσμου, όπως και των εκδοτών....

Η ΕΣΗΕΑ υιοθετεί το Ιδρυμα της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου, τον χουντικό «Ελεύθερο Κόσμο» και τους Γκλίξμπουργκ

Μια μεγάλη έκπληξη περίμενε την περασμένη Δευτέρα τους επαγγελματίες δημοσιογράφους. Το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ ανήγγειλε με κάθε επισημότητα τη θέσπιση ενός βραβείου για δημοσιογράφους-συγγραφείς βιβλίων που ονομάζεται «Βραβείο Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου».

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, το βραβείο απονέμεται από το «Ιδρυμα για την προώθηση του ελληνικού πνεύματος Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου» και συνοδεύεται από το χρηματικό ποσόν των 10.000 ευρώ. Πρόεδρος της τριμελούς κριτικής επιτροπής είναι ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης. H απονομή του βραβείου γίνεται κάθε δύο χρόνια. Η έκπληξη γίνεται μεγαλύτερη στην κατάληξη της ανακοίνωσης, όπου καλούνται οι ενδιαφερόμενοι «να αποστείλουν τρία αντίτυπα του βιβλίου τους, την φωτογραφία της επαγγελματικής τους ταυτότητας και το βιογραφικό τους σημείωμα στην διεύθυνση της ΕΣΗΕΑ για το “Ιδρυμα για την προαγωγή του ελληνικού πνεύματος Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου”».

Ωστε η ΕΣΗΕΑ δεν ενημερώνει απλώς τα μέλη της σχετικά με το βραβείο, αλλά έχει αποδεχτεί και τον ρόλο της γραμματειακής υποστήριξης αυτού του νέου προσωπικού Ιδρύματος. Υπάρχει και συνέχεια...

Ενα Ιδρυμα απ’ τα παλιά

Αν δεν έχετε ακούσει τίποτα γι’ αυτό το Ιδρυμα, μη στεναχωριέστε. Κανείς δεν το έχει ακούσει. Αλλωστε δεν έχει κάνει τίποτα άλλο μέχρι σήμερα, εκτός από το να ιδρυθεί και να συνεννοηθεί με το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ για τα περαιτέρω. Αντίθετα, το όνομα που προβάλλεται στον τίτλο του Ιδρύματος είναι πολύ γνωστό. Η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου είναι μια πολύ γνωστή δημοσιογράφος και συγγραφέας, η οποία τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Εστία» του συγκροτήματος Φιλιππάκη και εκδίδει βιβλία, με τα οποία επιχειρεί να αποκαταστήσει την τιμή και το κύρος της δυναστείας των Γκλίξμπουργκ και ιδιαίτερα της Φρειδερίκης Γκλίξμπουργκ, όπου μαθαίνουμε τη συμβολή της στον πόλεμο του ’40 με την οργάνωση «Φανέλα του Στρατιώτη».

Η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου με τον Οδυσσέα Αγγελή στο πρωτοσέλιδο του χουντικού 

«Ελεύθερου Κόσμου» (14.5.1972) και διαφήμιση του βιβλίου του χουντικού Οδ. Αγγελή, 

της Αλ. Στεφανοπούλου και τριών νατοϊκών («Ελεύθερος Κόσμος», 1.7.1972)

Για λόγους που δεν μας είναι σαφείς, η κυρία Στεφανοπούλου θεώρησε πριν από δυο χρόνια ότι επέστη ο χρόνος να δημιουργηθεί στο όνομά της ένα Ιδρυμα. Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε τίτλους ιδρυμάτων που περιλαμβάνουν το όνομα ενός προσώπου στις περιπτώσεις που κάποιος εύπορος συμπολίτης μας προβλέπει τη διάθεση της περιουσίας του (ή μέρους της) μετά τον θάνατό του σε κάποιον κοινωφελή σκοπό (Ωνάσης, Λάτσης, Νιάρχος).

Σπανιότερα αυτά τα ιδρύματα συγκροτούνται ενώ ο ιδρυτής τους βρίσκεται ακόμα εν ζωή και συνδέονται πιο άμεσα με την επαγγελματική δραστηριότητα του δωρητή. Χαρακτηριστική η περίπτωση πολιτικών που φρόντισαν για την υστεροφημία τους (Κων. Καραμανλής, Κων. Μητσοτάκης Κων. Σημίτης κ.ά.), αλλά και επιχειρηματιών που σκέφτηκαν κάτι ανάλογο (εφοπλιστής Αθανάσιος Λασκαρίδης κ.ά.). Αντίθετα, ζήτημα σύστασης Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου τέθηκε μόνο μετά τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Στην περίπτωση που μας απασχολεί εδώ τα πράγματα είναι ακόμα λιγότερο σαφή. Εδώ δεν έχουμε ούτε παραχώρηση μεγάλης χρηματικής περιουσίας, ούτε προσωπική διαδρομή που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία; Τότε τι έχουμε;

Καταφεύγουμε στο Π.Δ. που ενέκρινε τη σύσταση του Ιδρύματος. Εκεί μαθαίνουμε ότι η περιουσία του είναι 100.000 ευρώ και ως «πόροι» του καταγράφονται «τα πάσης φύσεως έσοδα από την εκμετάλλευση της περιουσίας του» και «οι τόκοι από τις καταθέσεις του». Αλλά όποιος περιμένει «αξιοποίηση» ή «τόκους» από τις 100.000 πρέπει ασφαλώς να βραβευτεί ο ίδιος.

Ολα αυτά θα είχαν ελάχιστη σημασία αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτή η παράδοξη ταύτιση του νεότευκτου «Ιδρύματος» με το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, το οποίο στις 26.1.2021, εν μέσω σκληρού λοκ ντάουν, αποφάσισε κατά πλειοψηφία να έχει έδρα το Ιδρυμα τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ! Και όπως μαθαίνουμε από το Π.Δ. που συνέταξε η υπουργός Πολιτισμού Στυλιανή Μενδώνη και ο υφυπουργός Οικονομικών Απόστολος Βεσυρόπουλος, αντιπρόεδρος στο Ιδρυμα θα είναι μονίμως ο εκάστοτε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ! Εχει δηλαδή ήδη αναλάβει τη θέση αυτή η Μαρία Αντωνιάδου. Πρόεδρος η Στεφανοπούλου, γεν. γραμ. ο Χρήστος Ζαμπούνης, γνωστός για το λουστράρισμα πασών των δυναστειών, ταμίας ο Κωνσταντίνος Οικονομίδης και μέλος ο Ελευθέριος Σκιαδάς, αντιδήμαρχος Αθηναίων και γενικός διευθυντής της «Εστίας».

Η κυρία Στεφανοπούλου και η χούντα

Η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου έχει πολύχρονη δημοσιογραφική καριέρα. Στη βιογραφία της αναφέρεται ότι «εργάστηκε στον αθηναϊκό ημερήσιο Τύπο σαν ρεπόρτερ, αρθρογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και χρονογράφος με τα ψευδώνυμα “Τηλέμαχος” και “Alter Ego” και είναι σήμερα χρονογράφος της εφημερίδας “Εστία”». Αυτό που αποφεύγει να μας πει η παλαίμαχη δημοσιογράφος είναι ότι η πρώτη και σημαντικότερη φάση της καριέρας της είναι απόλυτα ταυτισμένη με την εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» του Σάββα Κωνσταντόπουλου, τη ναυαρχίδα του δικτατορικού καθεστώτος.

Επειδή οι νεότεροι δεν είναι υποχρεωμένοι να θυμούνται τον «Ελεύθερο Κόσμο» και τον Σάββα Κωνσταντόπουλο, παραθέτω εδώ τα υμνητικά λόγια του αρχιπραξικοπηματία και αντιπροέδρου της χουντικής κυβέρνησης Στυλιανού Παττακού στα 7α γενέθλια της εφημερίδας: «Ο δημοσιογραφικός αγών, τον οποίον διεξήγαγεν η εφημερίς, διά την αλήθειαν, υπήρξεν άξιος ανυποκρίτου θαυμασμού, καθ’ όσον ουδέποτε απέστη αύτη εκ της αρχής ότι ο Τύπος αποτελεί ύψιστον κοινωνικόν λειτούργημα» (27.7.1972). Την αντίθετη ακριβώς πεποίθηση είχε η πλευρά των δημοκρατών. Οπως διαβάζουμε στην εμβληματική μελέτη του Ζαν Μεΐνό, «ο Κωνσταντόπουλος θεωρείται σήμερα ο θεωρητικός του νέου καθεστώτος» (Jean Meynaud, «Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα», τ. 2, εκδ. Σαββάλας, Αθήνα 2002 [1967], σ. 404).

Ας μη φανταστεί κανείς ότι η κυρία Στεφανοπούλου υπήρξε μια απλή δημοσιογράφος που υποχρεώθηκε («άτιμη κοινωνία») να εργαστεί σε ένα έντυπο με το οποίο διαφωνούσε. Υπήρξε επί χρόνια το νούμερο δύο της φιλοχουντικής εφημερίδας. Από τις 25.11.1970 εμφανίζεται στην ταυτότητα του «Ελεύθερου Κόσμου» με τον τίτλο του αρχισυντάκτη. Και με την ίδια ιδιότητα εμφανίζεται επί δώδεκα χρόνια, έως το τελευταίο φύλλο, στις 27.6.1982. Μάλιστα είναι το μόνο πρόσωπο που διατηρείται σταθερά στην ταυτότητα, ενώ στη θέση του εκδότη-διευθυντή και αρθρογράφου εναλλάσσονται άλλα πρόσωπα. Ακόμα και ο δημιουργός του «Ελεύθερου Κόσμου» Σάββας Κωνσταντόπουλος (1910-1981) κατά διαστήματα εξαφανιζόταν από την ταυτότητα ή παρουσιαζόταν ως απλός αρθρογράφος της.

Την περίοδο της δικτατορίας, η κ. Στεφανοπούλου μοιραζόταν τα κύρια άρθρα της πρώτης σελίδας με τον Κωνσταντόπουλο και τον Γεωργαλά, τον διαβόητο «θεωρητικό της επαναστάσεως» που το 1970 ήταν «υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ».

Είχε την ευθύνη των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής και από τη θέση της φρόντιζε να ενημερώσει για τον «ρεαλιστικό φιλειρηνισμό» του δικτάτορα Παπαδόπουλου (22.12.1971), για την «ελληνική “Οστπολιτίκ”» (6.7.1971), για «τις ξένες δυνάμεις που χρηματοδοτούσαν αριστερά κόμματα και υπαγόρευαν τη δική τους πολιτική γραμμή στη χώρα μας» (26-29.1.1971) κ.ο.κ. Η μεγάλη της δημοσιογραφική επιτυχία ήταν η δισέλιδη συνέντευξη του χουντικού αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων Οδυσσέα Αγγελή, στον οποίο υπέβαλε σκληρές ερωτήσεις, του τύπου «κύριε Αρχηγέ, σας ευχαριστώ πολύ διά την κατατοπιστικήν ανάλυσιν του θέματος των οικείων λιμένων» (14.5.1972).

Την ίδια στάση θα κρατήσει η Στεφανοπούλου και τα πρώτα οκτώ χρόνια της Μεταπολίτευσης που συνέχιζε να εκδίδεται ο «Ελεύθερος Κόσμος» με πολιτική γραμμή υπέρ των «Απριλιανών» και των νοσταλγών του ψυχρού πολέμου και της αντικομμουνιστικής ψύχωσης. Πέρα από την αρχισυνταξία, είχε πλέον και πρωτοσέλιδο πολιτικό χρονογράφημα, ως «Τηλέμαχος», το οποίο μετέφερε εν συνεχεία στη «Βραδυνή».

Η στροφή στον Γκλίξμπουργκ

Βέβαια σήμερα η Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου εμφανίζεται ως αντίπαλος της δικτατορίας από την πλευρά του παλατιού και εξωραΐζει τους Γκλίξμπουργκ με τα βιβλία της ως... αντιστασιακούς. Είναι μια θέση που προσπάθησε να κρατήσει και ο έκπτωτος μονάρχης με την επανεμφάνισή του πριν από λίγα χρόνια, αλλά δεν έπεισε κανέναν. Η «Εφ.Συν.» έχει εκδώσει σχετικό ένθετο (Κωνσταντίνος Γκλίξμπουργκ, «“Οσα δεν είπα”, Ψέματα και πλαστογράφηση της Ιστορίας από τον τέως και το “Βήμα”», 19.12.2015). Εξάλλου πλέον είναι πολύ αργά. Μπορεί κατά την περίοδο της δικτατορίας να υπήρχε μια μικρή μερίδα βασιλοφρόνων που αντιστάθηκε, αλλά η Μεταπολίτευση και το Δημοψήφισμα έφερε τους βασιλικούς και τους χουντικούς στο ίδιο στρατόπεδο.

Το δημοσιογραφικό συγκρότημα που στέγαζε τα τελευταία χρόνια τη Στεφανοπούλου («Δημοκρατία» και «Εστία») έχει βέβαια επιδείξει μια ξεχωριστή ικανότητα να συνδυάζει τη στράτευσή του στον βαθύ «Καραμανλισμό» (μέσω του κ. Κοττάκη, προσωπικού βιογράφου του Κώστα Καραμανλή) με την προπαγάνδιση των πιο ακραίων φιλοχουντικών θέσεων (μέσω βιβλίων ακόμα και του Κων. Πλεύρη, του οποίου απλώς παραλείπεται το όνομα στο εξώφυλλο!). Δικαίωμά του.

Το ζήτημα είναι με ποιο δικαίωμα ανέλαβε την ευθύνη αυτού του στρατευμένου «Ιδρύματος» ένα σωματείο όπως η ΕΣΗΕΑ, ένα «Μορφωτικό Ιδρυμα» όπως αυτό των δημοσιογράφων, και μια πρόεδρος που δεν εκπροσωπεί τον εαυτό της, αλλά τον κλάδο. Πρόκειται για μεγάλο σφάλμα που όσο γρηγορότερα το παραδεχτούν όσοι το διέπραξαν, τόσο το καλύτερο για τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία.

*Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

Πόσες μέρες δουλειάς χρειάζονται για την αγορά του iphone 13; - Σε κάποιες χώρες η απόκτηση του τηλεφώνου φαντάζει άπιαστο όνειρο!

Τα μοντέλα iPhone 13 που ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα η Apple συζητήθηκαν ιδιαίτερα για τις τιμές τους, καθώς δεν ήταν τόσο υψηλές όσο αναμένονταν, γράφει η τουρκική ιστοσελίδα indigodergisi. 

Αλλά ακόμα κι έτσι, στην Τουρκία λόγω της ισοτιμίας του δολαρίου και των φόρων η απόκτηση αυτών των τηλεφώνων φαντάζει άπιαστο όνειρο, σύμφωνα με τα tourkikanea. 

Πόσο πρέπει να δουλέψετε για να αγοράσει κάποιος στην Τουρκία το αξίας 15.999 τουρκικών λιρών iPhone 13 Pro; Σύμφωνα με την έρευνα της Picodi με τίτλο «iPhone Index, χρειάζονται 92,5 ημέρες για την αγορά ενός iPhone 13 Pro με 128 GB αποθηκευτικό χώρο στην Τουρκία, σημειώνει η τουρκική ιστοσελίδα. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά πιο κάτω με 25,1 ημέρες δουλειάς.

Με βάση τον μέσο μισθό

Η Picodi, η οποία λαμβάνει υπόψη της τον μέσο μισθό, σύμφωνα με τα στοιχεία του Numbeo.com, αποκαλύπτει ότι η Τουρκία βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών που έχει ερευνήσει. Αν ρωτήσετε με ποια χώρα η Τουρκία «κονταροχτυπιέται», ο πλησιέστερος ανταγωνιστής της είναι οι Φιλιππίνες, όπου μπορεί κανείς να αποκτήσει το iPhone 13 Pro δουλεύοντας 90,2 ημέρες, προσθέτει η indigodergisi .

Όταν εξεταστούν άλλες χώρες στην έρευνα της Picodi, η κατάσταση σε ορισμένες από αυτές είναι καλύτερη από της Τουρκίας, προστίθεται στο δημοσίευμα. Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, η χώρα όπου πρέπει να εργαστεί κανείς λιγότερο για να αγοράσει ένα smartphone αξίας 15.999 τουρκικών λιρών είναι η Ελβετία. Κατά συνέπεια, ένας καταναλωτής στην Ελβετία μπορεί να έχει iPhone 13 Pro, δουλεύοντας 4,4 ημέρες.

Ακολουθούν οι 10 χώρες που είναι πιο εύκολο να αγοράσετε ένα iPhone 13 Pro:

Ελβετία: 4,4 ημέρες

ΗΠΑ: 5,9 ημέρες

Αυστραλία: 6,4 ημέρες

Λουξεμβούργο: 6,4 ημέρες

Δανία: 6,9 ημέρες

Νορβηγία: 7,2 ημέρες

Σιγκαπούρη: 7,6 ημέρες

Καναδάς: 8 ημέρες

Νέα Ζηλανδία: 8,4 ημέρες

Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα: 8,8 ημέρες

Οι 10 χώρες όπου είναι πιο δύσκολο να αγοράσετε iPhone 13 Pro:

Τουρκία: 92,5 ημέρες

Φιλιππίνες: 90,2 ημέρες

Βραζιλία: 79,2 ημέρες

Ινδία: 75,7 ημέρες

Μεξικό: 49,3 ημέρες

Μαυροβούνιο: 46,7 ημέρες

Ταϊλάνδη: 43 ημέρες

Ρωσία: 42,1 ημέρες

Ουγγαρία: 31,3 ημέρες

Μαλαισία: 30,3 ημέρες

Υπόθεση Μπογδάνου: Η σιωπή των «εκσυγχρονιστών» που πήγαν στον Κυριάκο

 

Γράφει ο Βασίλης Σκουρής 

Ούτε ένας πολιτικός, διανοούμενος ή δημοσιογράφος του «ακραίου κέντρου» δεν βρήκαν να πουν ούτε μια λέξη για τον K. Μπογδάνο και την κάλυψη που του παρείχε το Μαξίμου! Ούτε να ακολουθήσουν.. το δρόμο της Ντόρας Μπακογιάννη!
Είναι πράγματι εντυπωσιακό!
Ούτε ένας από τους «εκσυγχρονιστές» που πήγαν στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ή φλερτάρουν με αυτήν ως «κεντρώοι» δεν έκαναν μια δήλωση καταδίκης της ανάρτησης της λίστας των νηπίων και της ακροδεξιάς αντίληψης που κρύβεται πίσω από αυτή!
Ούτε ένας από τους πολιτικούς που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς, ούτε ένας από τους διανοούμενους (καλημέρα, για παράδειγμα, κ. Δοξιάδη), ούτε ένας από τους δημοσιογράφους που ξιφουλκούν κάθε μέρα σε συγκεκριμένη κατεύθυνση! Είναι δε εντυπωσιακό πως κάποιοι εξ αυτών αρχίζουν να ασχολούνται τώρα με το πρόβλημα, καθώς περίμεναν τη «γραμμή Μαξίμου»-για να τονίσουν την «τελευταία προειδοποίηση» του πρωθυπουργού, πως «στο μέλλον τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνουν ανεκτές»!
Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τα στελέχη του «ακραίου κέντρου» που συμπαρατάχτηκαν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη είτε πηγαίνοντας στη Νέα Δημοκρατία είτε φλερτάροντας μαζί της να σιωπούν μπροστά σε μια ρατσιστική-ακροδεξιά κίνηση;
Γιατί δεν τόλμησαν ούτε αυτό που έκανε η Ντόρα Μπακογιάννη, που «έβαλε τα γυαλιά» σε πολλούς «εκσυγχρονιστές»;
Φοβούνται μήπως και περιπλέξουν την κατάσταση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Μα πως θα τον σπρώξουν να διαφοροποιηθεί από το «βαθύ κόμμα» -όπως λένε ότι πιστεύουν πως μπορεί να κάνει- όταν δεν συμβάλλουν με το δημόσιο λόγο τους σε αυτό; Καταδικάζοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση την ενέργεια του βουλευτή με τις ακροδεξιές απόψεις και ζητώντας την σαφή καταδίκη των απόψεων αυτών;
Ή, μήπως, θεωρούν ότι αρκεί η δική τους «μεταγραφή» -για κάποιους η τοποθέτησή τους στην κυβέρνηση ή τον κρατικό μηχανισμό- αρκεί για να αλλάξει η Νέα Δημοκρατία;
Στενοχωρώ βέβαια κάποιους γνωστούς μου, πρόσωπα που κατά τα λοιπά εκτιμώ, αλλά ας το σκεφτούν καλύτερα όσοι δεν έχουν στόχο απλώς μια θέση. Άλλωστε, με παλιό διαβατήριο, δε ταξιδεύει κανείς για πολλές φορές!

- από το ieidiseis. gr

«Θέλω να πεθάνω σαν κομμουνιστής» - Η τελευταία επιθυμία του Μίκη και το τηλεφώνημα λίγο πριν πεθάνει στον Κουτσούμπα

 

Ο Μίκης Θεοδωράκης, προαισθανόμενος το τέλος της ζωής του, είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, δίνοντάς του το στίγμα των τελευταίων του επιθυμιών..Οπως αναφέρει ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ, ο Μίκης σε προσωπική του επιστολή στις 5 Οκτωβρίου 2020, προς τον Δημήτρη Κουτσούμπα, έγραφε:
“Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομουνιστής.”
Με την επιστολή του, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης ζητούσε από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να επιληφθεί εκείνος προσωπικά ώστε, όπως έγραφε: “να γίνει σεβαστή όχι μονάχα η ιδεολογία μου αλλά και οι αγώνες μου για την ενότητα των Ελλήνων. Καθώς επίσης βέβαια και όλα αυτά που ήδη έχω ρυθμίσει, σε συνεννόηση με την γραμματέα μου Ρένα Παρμενίδου και τον φίλο και Πρόεδρο του Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Αγοραστάκη”.

Η τελευταία επιθυμία του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία είχε μεταφέρει στον κ. Κουτσούμπα, τη γραμματέα του Ρένα Παρμενίδου και τον πρόεδρο του “Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη”, Γιώργο Αγοραστάκη, ήταν η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή να πραγματοποιηθούν στην πατρίδα του, τον Γαλατά Χανίων.

ΚΚΕ: Το έργο του είναι σάλπισμα πάλης και νέων αγώνων

«Με βαθιά συγκίνηση κι ένα ακατάπαυστο χειροκρότημα αποχαιρετούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, αγωνιστή-δημιουργό, οδηγητή και πρωτεργάτη μιας νέας, μαχόμενης τέχνης στη μουσική», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, για τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη. Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ:
“Με βαθιά συγκίνηση κι ένα ακατάπαυστο χειροκρότημα αποχαιρετούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, αγωνιστή-δημιουργό, οδηγητή και πρωτεργάτη μιας νέας, μαχόμενης τέχνης στη μουσική.

Ορμητικός, εμπνευσμένος και φλεγόμενος από το πάθος της προσφοράς στο λαό, ο Θεοδωράκης κατόρθωσε να χωρέσει στο μεγαλειώδες έργο του όλο το έπος της λαϊκής πάλης του 20ου αιώνα στη χώρα μας. Άλλωστε, μέρος αυτού του έπους υπήρξε και ο ίδιος.
Από 17 κιόλας χρονών οργανώθηκε στο ΕΑΜ και λίγο μετά στο ΚΚΕ, παίρνοντας μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Τον Δεκέμβρη του ‘44 πολέμησε στη μάχη της Αθήνας, που πνίγηκε στο αίμα και μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού μοιράστηκε με τους συντρόφους του τις άγριες διώξεις του αστικού κράτους ως εξόριστος στην Ικαρία και τη μαρτυρική Μακρόνησο, όπου βασανίστηκε άγρια.
Στη συνέχεια, αγωνίστηκε μέσα από την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες για την πολιτιστική αναγέννηση, ενώ «πλήρωσε» με νέες δοκιμασίες, φυλακές και εξορίες, την παράνομη δράση του ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967. Συγκλονιστικές ήταν οι συναυλίες που έδινε στο εξωτερικό μέχρι την πτώση της δικτατορίας και στη συνέχεια σε όλη την Ελλάδα. Το 1978 ήταν υποψήφιος δήμαρχος του ΚΚΕ στην Αθήνα, ενώ το 1981 και το 1985 εκλέχτηκε βουλευτής του Κόμματος.
«Τα πιο δυνατά και όμορφα χρόνια μου τα έζησα στις γραμμές του ΚΚΕ» είχε δηλώσει στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Κόμμα για να τιμήσει τα 90 χρόνια της καλλιτεχνικής και κοινωνικής προσφοράς του.
Πράγματι ο Θεοδωράκης δεν ξέχασε ποτέ τα ιδανικά της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που έμειναν ανεκπλήρωτα. Το έργο του είναι μια διαρκής αναμέτρηση με την αδικία και την ηττοπάθεια, ένα σάλπισμα πάλης, νέων αγώνων, αντίστασης, ανάτασης κι ελπίδας. «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις… εκεί που πάει να σκύψει… να την πετιέται από ξαρχής» είναι η απάντησή του στην πίκρα και την απογοήτευση ενός λαού, που τα όνειρά του δεν πήραν ακόμα εκδίκηση.
Αυτή η κατάφαση στη ζωή και τον αγώνα δεν είναι ρηχή και πάντα εύκολη. Κάποιες φορές αναδύεται μέσα από βασανιστικό αναστοχασμό. Χωρίς αμφιβολία ο Μίκης, όσο καλά ήξερε να χτυπά κάθε μικρή και μεγάλη αδικία, το ίδιο καλά ήξερε να εδραιώνει την πίστη ότι η αγάπη, η ευτυχία, η ειρήνη και η ελευθερία είναι πράγματα κατορθωτά. Αλλά κι όσο ρωμαλέα και δυνατά χειριζόταν το «δίκοπο μαχαίρι», το «αστραφτερό σπαθί» της μουσικής του, τόσο εύκολα ήξερε να απαλαίνει το τραγούδι του, αγγίζοντας με τρυφερή ευαισθησία κάθε καλό και ωραίο στη ζωή και τον κόσμο.
Η μουσική του Μίκη είναι ζυμωμένη με όλα εκείνα τα υλικά που φτιάχνουν τη μεγάλη τέχνη, την τέχνη που συλλαμβάνει τον σφυγμό της εποχής της και προαισθάνεται το επερχόμενο. Το αίσθημα, το φρόνημα, η μνήμη και η πείρα του λαού που αγωνίζεται, είναι η πηγή της έμπνευσής του. «Ό,τι φτιάξαμε το πήραμε από το λαό και στο λαό το επιστρέφουμε» έλεγε και αυτό δεν ήταν σεμνοτυφία.
Ο Θεοδωράκης είχε βαθιά συνείδηση ότι για το προσωπικό του καλλιτεχνικό κατόρθωμα σπουδαίο ρόλο έπαιξε η εποχή του. Είχε απόλυτη επίγνωση ότι στον ιδιαίτερο τρόπο και τον δυναμισμό της τέχνης του αντανακλούσαν οι πράξεις του λαού κι ότι η δική του συμμετοχή στη λαϊκή δράση, παρότι τον αποσπούσε σε κάποιο βαθμό από τη δημιουργία του, ήταν το οξυγόνο της.
«Ο καλλιτέχνης που ζει και δημιουργεί μέσα στην πάλη, εξασφαλίζει ξεχωριστή θέση για το έργο του» δήλωνε. Το έργο του είναι λαμπρή απόδειξη ότι η μεγάλη τέχνη είναι πάντα πολιτική είτε το επιδιώκει είτε δεν το επιδιώκει ο δημιουργός της.
Ο Θεοδωράκης είχε και εμπιστοσύνη στο λαό. Πίστευε ότι ο λαός έχει τη δύναμη να κατακτήσει ό,τι πιο υψηλό και όμορφο δημιουργεί ο άνθρωπος στην ιστορία του. Γι’ αυτό και με ιερή αφοσίωση καλλιέργησε μια τέχνη που ανυψώνει το λαό. Ο Μίκης δεν μελοποίησε μόνο έξοχα τον ποιητικό λόγο χωρίς να τον προδίδει, τον αναδημιούργησε και τον παρέδωσε με εκείνη τη μορφή που μπαίνει κατευθείαν στη λαϊκή καρδιά. «Έφερε την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του», όπως έγραφε γι’ αυτόν ο Ρίτσος.
Δεν είναι μόνο η ανεπανάληπτη στην ιστορία συνομιλία της μουσικής του με την ποίηση του Ρίτσου στον «Επιτάφιο», που μέσα και από τις συγκλονιστικές ερμηνείες του Μπιθικώτση και του Χιώτη έγινε ένας διαχρονικός λαϊκός θρήνος και ύμνος μαζί στον θάνατο που γονιμοποιεί το μέλλον.
Ο Θεοδωράκης πέτυχε να μιλήσει με την υψιπετή ποίηση στη λαϊκή ψυχή, ακόμα και μέσα από απαιτητικές και ασυνήθιστες στο λαϊκό αυτί μουσικές φόρμες, όπως αυτές στο «Άξιον Εστί» του Ελύτη, στο «Επιφάνεια-Αβέρωφ» του Σεφέρη, στο «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού κ.ά.
Στον ποταμό του έργου του συνυπάρχουν σχεδόν όλα τα είδη μουσικής: Οι λαϊκοί δρόμοι και το δημοτικό τραγούδι, αλλά και η αρχαία τραγωδία, το βυζαντινό μέλος, το κλασσικό τραγούδι, η συμφωνική μουσική, τα ορατόρια. Πολύπλευρος και πολυτάλαντος, διανοούμενος καθώς ήταν, είχε και ένα πλούσιο συγγραφικό έργο.
Στην περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη συναντήθηκε η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα με μια προσωπικότητα ανήσυχη, άγρυπνη και δημιουργική, που ένοιωθε πάντα την ανάγκη να ξεπερνά τον εαυτό της. Η μουσική του έσπασε τα σύνορα της χώρας, καθώς η γλώσσα της έχει την οικουμενικότητα από τα κοινά βάσανα, τις ελπίδες, τα οράματα που μοιράζονται όλοι οι λαοί, όλοι οι ταπεινοί της γης.
Η παγκόσμια αναγνώριση της καλλιτεχνικής και κοινωνικής προσφοράς του επισφραγίστηκε με το βραβείο Λένιν για την ειρήνη. Και αύριο με τη δική του μουσική θα τραγουδήσουμε μαζί οι λαοί στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, παντού στη γη, το τραγούδι της ειρήνης.
Στον Μίκη άρεσε να περπατά, να αναπνέει «στους μεγάλους δρόμους, κάτω απ’ τις αφίσες». Και εκεί η μουσική του θα συνεχίζει να ακούγεται, να εμπνέει, να παρακινεί, να διαπαιδαγωγεί. Με τη μουσική του Μίκη θα συνεχίζουμε να πορευόμαστε ώσπου… «να σημάνουν οι καμπάνες» της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αλλά και όταν «τελειώσει ο πόλεμος» δεν θα τον ξεχάσουμε… Θα είναι μαζί μας και όταν «κοκκινίζουν τα όνειρα».
Αθάνατος Μίκη!
Στους οικείους του το ΚΚΕ απευθύνει τα θερμά του συλλυπητήρια και τους εύχεται καλή δύναμη”.