ΤΗΝ ΩΡΑ που ακόμα και ο Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ, κάνει τη μια «δήλωση μετανοίας» πίσω από την άλλη, για ...τα έργα και τις ημέρες του Ταμείου στην Ελλάδα, ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης, αποδεικνύεται ο συνεπέστερος υπουργός των μνημονιακών εργασιοκτόνων και συνταξιοκτόνων διατάξεων!
Όχι μόνο επιμένει στην περαιτέρω εκθεμελίωση των εργασιακών κεκτημένων, αλλά δεν διστάζει να αναιρέσει ακόμα και το ίδιο το πρόγραμμα της Ν.Δ, με το οποίο διεκδίκησε την ψήφο του ελληνικού λαού στις αρχές του καλοκαιριού και το οποίο υποσχόταν "Πολλές, Νέες, Καλοπληρωμένες Δουλειές"...!
«Το Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ' αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου. H απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων...».
Ο κ. Βρούτσης, λοιπόν, αφού το 2012 με τον νόμο του 4093/2012:
* Περιέκοψε δραστικά τις συντάξεις,
* Κατάργησε την 13η και 14η σύνταξη για τους συνταξιούχους,
* Κατάργησε τον 13ο και 14ο μισθό για τους δημοσίους υπαλλήλους,
* Πάγωσε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας,
* Θέσπισε τον κατώτατο μισθό των 586 ευρώ (μικτά) και το όνειδος του «υποκατώτατου» μισθού των 510 ευρώ (μικτά),
* Κατάργησε τις τριετίες και όλες τις προσαυξήσεις για προϋπηρεσία μετά τις 14-2-2012,
* Περιόρισε τον χρόνο προειδοποίησης απόλυσης και
* Μείωσε την αποζημίωση απόλυσης στο μισό,
...έρχεται τώρα, εν έτει 2019, «πιστός» στο έργο του, να παρέμβει δραστικά στο νόμο 1876/1990, νόμο-πυλώνα του Εργατικού Δικαίου και να επεκτείνει σε όλον τον ιδιωτικό τομέα τη «ρήτρα βουλγαροποίησης» μισθών και εισφορών που είχε θεσπιστεί και πάλι με τον τον δικό του νόμο 4093/2012, σε υλοποίηση δομικής αρχής του β’ Μνημονίου (ν. 4046/2012)!
Το νέο «εργασιακό μοντέλο Βρούτση» που έχει ενταχθεί στο «Αναπτυξιακό Πολυνομοσχέδιο» κατά παραγγελία του ΣΕΒ, και που αποτελεί συνέχεια των μνημονιακών διατάξεων του σκληρού και κοινωνιοκτόνου Β’ Μνημονίου και του εφαρμοστικού του νόμου 4093/2012, αποδεικνύει περίτρανα ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βασίζει την όποια ανάπτυξη -ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, κυρίως στην άγρια εκμετάλλευση της Μισθωτής Εργασίας και στη γενικευμένη ακύρωση των από δεκαετιών κατακτήσεων της εργατικής τάξης.
Συγκεκριμένα, με βάση το προωθούμενο σχέδιο Βρούτση για τα εργασιακά, οι ετήσιες απώλειες (εφόσον οι προτεινόμενες διατάξεις ψηφιστούν και εφαρμοστούν στο σύνολό τους), επιμερίζονται ως εξής:
• 600 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τους εργατοϋπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα,
• 250 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τον ΕΦΚΑ,
• 100 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για το ΕΤΕΑΕΠ,
• 100 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τον ΕΟΠΥΥ και
• 50 εκατ. ευρώ οι ετήσιες απώλειες για τον ΟΑΕΔ.
Ειδικότερα, οι διατάξεις του «Αναπτυξιακού Πολυνομοσχεδίου» που θα προξενήσουν τις μεγάλες αυτές απώλειες, τόσο για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, όσο και για τα Ασφαλιστικά Ταμεία, αλλά και για τον ΕΟΠΥΥ και τον ΟΑΕΔ, υπέρ των οποίων καταβάλλονται οι κάθε είδους εισφορές, είναι οι εξής:
1) Η διάταξη της παρ. 8 του άρθρου 49, με την οποία θεσπίζεται γενική ρήτρα εξαίρεσης («ρήτρα opt–out») της πλειονότητας των ελληνικών επιχειρήσεων και για διάφορους λόγους από την εφαρμογή των εθνικών, τοπικών και κλαδικών συλλογικών συμβάσεων.
Η διάταξη αυτή στοχεύει στην ολοκληρωτική απαξίωση της κλαδικής ΣΣΕ, του σημαντικότερου είδους συλλογικής σύμβασης εργασίας για το επίπεδο των μισθών των διαφόρων κλάδων.
Συγκεκριμένα η διάταξη αυτή αναφέρει:
Οι εθνικές και τοπικές ομοιοεπαγγελματικές και κλαδικές συλλογικές συμβάσεις είναι δυνατόν να θεσπίζουν ειδικούς όρους ή να εξαιρούν από την εφαρμογή συγκεκριμένων όρων τους εργαζομένους που απασχολούνται σε ειδικής κατηγορίας επιχειρήσεις όπως επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας, νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού σκοπού και επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, όπως κατ’εξοχήν επιχειρήσεις σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωχευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή εξυγίανσης. Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μετά από γνώμη του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, εξειδικεύονται τα κριτήρια για τις επιχειρήσεις που εξαιρούνται και καθορίζονται οι κατηγορίες όρων των συλλογικών συμβάσεων που εξαιρούνται για τις επιχειρήσεις αυτές και κάθε άλλη λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παρούσης διάταξης...
Η δυνατότητα του υπουργού Εργασίας να «εξειδικεύει κριτήρια και να καθορίζει όρους συλλογικών συμβάσεων που εξαιρούνται», αποτελεί απόλυτη αυθαιρεσία και παρανομία!
2) Η διάταξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 51, με την οποία θεσπίζεται η ρήτρα εξαίρεσης από την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, η οποία έχει θεσπιστεί με το νόμο 1876/1990.
Με τη διάταξη αυτή πλήττεται καταλυτικά η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης επί συρροής κλαδικών συμβάσεων με επιχειρησιακές συμβάσεις.
Η συγκεκριμένη διάταξη χαρακτηριστικά αναφέρει:
Κλαδική ή επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Κατ’εξαίρεση στις περιπτώσεις επιχειρήσεων, που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωχευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης, η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει της κλαδικής, εφόσον στην κλαδική δεν προβλέπονται εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων της σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 3 του Ν.1876/1990. Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μετά από γνώμη της Ολομέλειας του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, εξειδικεύονται οι περιπτώσεις των επιχειρήσεων που εξαιρούνται και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παρούσης διάταξης.
Η εθνική κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση δεν υπερισχύει αντίστοιχης τοπικής...
Και με την ανωτέρω διάταξη, όλως αυθαιρέτως και παρανόμως, παρέχεται η δυνατότητα στον υπουργό Εργασίας να «εξειδικεύει περιπτώσεις των επιχειρήσεων που εξαιρούνται»!
3) Η διάταξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 52, με την οποία θεσπίζεται η ρήτρα εξαίρεσης από την αρχή της επέκτασης της κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας ή της προσχώρησης σε αυτή.
Συγκεκριμένα η ρύθμιση αυτή αναφέρει:
Με απόφαση του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων είναι δυνατόν να κυρωθεί το Πόρισμα του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας και να κηρυχθεί γενικώς υποχρεωτική, για όλους τους εργαζόμενους, συλλογική σύμβαση εργασίας ή διαιτητική απόφαση, με τους εξής όρους:
* Για την επέκταση συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης απαιτείται: α) αίτηση που υποβάλλεται από οποιοδήποτε από τους δεσμευόμενους από αυτή, προς τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, β) τεκμηρίωση των επιπτώσεων της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση και κοινοποίηση αυτής στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας.
* Το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας γνωμοδοτεί αιτιολογημένα προς τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων λαμβάνοντας υπόψη: α) την αίτηση για επέκταση, β) την τεκμηριωμένη βεβαίωση της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου ότι, η συλλογική ρύθμιση δεσμεύει ήδη εργοδότες, που απασχολούν ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος και γ) το πόρισμα διαβούλευσης των δεσμευομένων μερών, ενώπιον του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, για την αναγκαιότητα της επέκτασης και τις επιπτώσεις της στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, τη λειτουργία του ανταγωνισμού και την απασχόληση.
* Επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης, ανεξαρτήτως εάν στην επεκτεινόμενη συλλογική ρύθμιση προβλέπονται εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων για εργαζόμενους σε επιχειρήσεις, σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 3 του Ν.1876/1990, μπορούν να εξαιρούνται από το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 της παρούσης διάταξης, μετά από αιτιολογημένη γνώμη του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, ως προς όρους ή ως προς το σύνολο της συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης, που κηρύσσεται υποχρεωτική.
* Η επέκταση ισχύει από την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης του υπουργού στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και η ισχύς της λήγει τρεις μήνες μετά την πάροδο ισχύος της συλλογικής ρύθμισης...
4) Οι διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 53, που θεσπίζει τη ρήτρα κατάργησης (ουσιαστικά) της μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία, παρά τις αντίθετες κρίσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων επί του θέματος (ΟλΣτΕ 2307/2014 ΟλΑΠ 25/2014).
Σύμφωνα με τη ρύθμιση αυτή, η μονομερής προσφυγή στη Διαιτησία από κανόνας του Συλλογικού Εργατικού Δικαίου, όλως απαραδέκτως και αντισυνταγματικώς, μετατρέπεται σε «έσχατο και επικουρικό μέσο» τής ασθενέστερης πάντα εργατικής πλευράς.
Η διάταξη αυτή αναφέρει:
Με τη διάταξη αυτή πλήττεται καταλυτικά η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης επί συρροής κλαδικών συμβάσεων με επιχειρησιακές συμβάσεις.
Η συγκεκριμένη διάταξη χαρακτηριστικά αναφέρει:
Κλαδική ή επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Κατ’εξαίρεση στις περιπτώσεις επιχειρήσεων, που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωχευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης, η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας υπερισχύει της κλαδικής, εφόσον στην κλαδική δεν προβλέπονται εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων της σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 3 του Ν.1876/1990. Με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, μετά από γνώμη της Ολομέλειας του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, εξειδικεύονται οι περιπτώσεις των επιχειρήσεων που εξαιρούνται και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παρούσης διάταξης.
Η εθνική κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση δεν υπερισχύει αντίστοιχης τοπικής...
Και με την ανωτέρω διάταξη, όλως αυθαιρέτως και παρανόμως, παρέχεται η δυνατότητα στον υπουργό Εργασίας να «εξειδικεύει περιπτώσεις των επιχειρήσεων που εξαιρούνται»!
3) Η διάταξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 52, με την οποία θεσπίζεται η ρήτρα εξαίρεσης από την αρχή της επέκτασης της κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας ή της προσχώρησης σε αυτή.
Συγκεκριμένα η ρύθμιση αυτή αναφέρει:
Με απόφαση του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων είναι δυνατόν να κυρωθεί το Πόρισμα του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας και να κηρυχθεί γενικώς υποχρεωτική, για όλους τους εργαζόμενους, συλλογική σύμβαση εργασίας ή διαιτητική απόφαση, με τους εξής όρους:
* Για την επέκταση συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης απαιτείται: α) αίτηση που υποβάλλεται από οποιοδήποτε από τους δεσμευόμενους από αυτή, προς τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, β) τεκμηρίωση των επιπτώσεων της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση και κοινοποίηση αυτής στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας.
* Το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας γνωμοδοτεί αιτιολογημένα προς τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων λαμβάνοντας υπόψη: α) την αίτηση για επέκταση, β) την τεκμηριωμένη βεβαίωση της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου ότι, η συλλογική ρύθμιση δεσμεύει ήδη εργοδότες, που απασχολούν ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος και γ) το πόρισμα διαβούλευσης των δεσμευομένων μερών, ενώπιον του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, για την αναγκαιότητα της επέκτασης και τις επιπτώσεις της στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, τη λειτουργία του ανταγωνισμού και την απασχόληση.
* Επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται σε καθεστώς προπτωχευτικής ή παραπτωευτικής ή πτωχευτικής διαδικασίας ή συνδιαλλαγής ή εξωδικαστικού συμβιβασμού ή οικονομικής εξυγίανσης, ανεξαρτήτως εάν στην επεκτεινόμενη συλλογική ρύθμιση προβλέπονται εξαιρέσεις από την εφαρμογή όρων για εργαζόμενους σε επιχειρήσεις, σύμφωνα με την παράγραφο 8 του άρθρου 3 του Ν.1876/1990, μπορούν να εξαιρούνται από το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 2 της παρούσης διάταξης, μετά από αιτιολογημένη γνώμη του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, ως προς όρους ή ως προς το σύνολο της συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης, που κηρύσσεται υποχρεωτική.
* Η επέκταση ισχύει από την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης του υπουργού στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και η ισχύς της λήγει τρεις μήνες μετά την πάροδο ισχύος της συλλογικής ρύθμισης...
4) Οι διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 53, που θεσπίζει τη ρήτρα κατάργησης (ουσιαστικά) της μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία, παρά τις αντίθετες κρίσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων επί του θέματος (ΟλΣτΕ 2307/2014 ΟλΑΠ 25/2014).
Σύμφωνα με τη ρύθμιση αυτή, η μονομερής προσφυγή στη Διαιτησία από κανόνας του Συλλογικού Εργατικού Δικαίου, όλως απαραδέκτως και αντισυνταγματικώς, μετατρέπεται σε «έσχατο και επικουρικό μέσο» τής ασθενέστερης πάντα εργατικής πλευράς.
Η διάταξη αυτή αναφέρει:
Είναι δυνατή η προσφυγή στη διαιτησία μονομερώς από οποιοδήποτε μέρος, ως έσχατο και επικουρικό μέσο επίλυσης συλλογικών διαφορών εργασίας, μόνον στις εξής περιπτώσεις:
α) Εάν η συλλογική διαφορά αφορά επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, η λειτουργία των οποίων έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά την έννοια της παρ. 2 του άρθρου 19 του ν. 1264/1982 όπως συμπληρώθηκε με τις παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 3 του Ν. 1915/1990,
β) Εάν η συλλογική διαφορά αφορά στη σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας και αποτύχουν οριστικά οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των μερών και η επίλυση της επιβάλλεται από υπαρκτό λόγο γενικότερου κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος συνδεόμενο με τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας. Οριστική αποτυχία των διαπραγματεύσεων θεωρείται ότι υπάρχει, εφόσον σωρευτικώς (i) … και (ii) …
Η αίτηση μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία, πρέπει να περιέχει και πλήρη αιτιολογία σχετικά με τη συνδρομή των προϋποθέσεων που την δικαιολογούν, η δε διαιτητική απόφαση που εκδίδεται επί αυτής είναι άκυρη εάν δεν περιέχει και πλήρη αιτιολογία σχετικά με τη συνδρομή των προϋποθέσεων που δικαιολογούν τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία...
5) Η προσπάθεια ποδηγέτησης και ελέγχου του συνδικαλισμού
Μια πάγια νεοφιλελεύθερη εμμονή είναι ότι τα συνδικάτα αποτελούν εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο. Είναι η αντίληψη ότι κάθε οργανωμένη παρέμβαση στη λειτουργία της αγοράς οδηγεί σε στρεβλώσεις και τελικά σε μειωμένη ανάπτυξη.
Βέβαια, αυτό που ορίζουν ως «στρεβλώσεις» είναι στην πραγματικότητα οι μισθολογικές αυξήσεις, η κατοχύρωση και βελτίωση της κοινωνικής ασφάλισης, η δημόσια και δωρεάν περίθαλψη, οι άδειες μετ’ αποδοχών, ο περιορισμός στις ανεξέλεγκτες απολύσεις και οτιδήποτε άλλο κατέκτησε στην ιστορία του το συνδικαλιστικό κίνημα.
Στη χώρα μας το συνδικαλιστικό κίνημα διέρχεται σοβαρή κρίση. Η ήττα των εργαζομένων στη μάχη κατά των μνημονίων και η επιδείνωση των συνολικών εργασιακών όρων, έχει κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
Όμως, οι παρεμβάσεις που επιχειρεί ο κ. Βρούτσης δεν απαντούν σε αυτά τα προβλήματα. Ούτε και θα μπορούσαν άλλωστε, εάν αναλογιστούμε ότι και η παράταξη της ΝΔ, η ΔΑΚΕ, φέρει πολύ μεγάλο μέρος ευθύνης για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Αντίθετα, οι παρεμβάσεις που προτάθηκαν απλώς θέλουν να δώσουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που βάζει περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση.
Αυτό στηρίζεται σε μια ιδεολογική εμμονή ότι πρέπει στους επενδυτές να προσφερθεί ένα οικονομικό περιβάλλον απαλλαγμένο από τη συνδικαλιστική δράση.
Στηρίζεται, όμως, και σε έναν πρακτικό υπολογισμό, καθώς το επόμενο διάστημα εάν υπάρξουν κινητοποιήσεις αυτές δεν θα έρθουν τόσο από τον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα (με την ανεργία ακόμη πάνω από 17,5%, οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες) όσο από το δημόσιο που θα αντιμετωπίσει νέα μέτρα και τις ΔΕΚΟ που θα αντιμετωπίσουν τις νέες ιδιωτικοποιήσεις.
Και τα δύο μέτρα που προτείνονται απλώς προσπαθούν να βάλουν φραγμό στην ελεύθερη συνδικαλιστική δράση. Το «ηλεκτρονικό μητρώο» συνδικαλιστών, υποθέτουμε με την έννοια βάσης δεδομένων για τα μέλη των σωματείων και τους εκλεγμένους συνδικαλιστές, εγείρει σοβαρότατα ζητήματα «φακελώματος» μιας δραστηριότητας που αποτελεί συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμα, αλλά εντάσσεται και σε ένα πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων.
Και για να δώσουμε ένα παράδειγμα: πριν από μερικά χρόνια, στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, εμφανίστηκε ιστοσελίδα που ανήρτησε το μητρώο ενός σωματείου, ουσιαστικά για να ενημερώνει τους εργοδότες για το ποιοι είναι συνδικαλισμένοι ή όχι. Η ιστοσελίδα κατέβηκε, αλλά το περιστατικό είναι ενδεικτικό μιας νοοτροπίας.
Το δεύτερο μέτρο είναι η «καθολική ηλεκτρονική ψηφοφορία όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων» για τις απεργίες. Δεν θα σταθούμε στα τεράστια προβλήματα εγκυρότητας που γεννούν γενικά οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Ούτε καν στην αντίληψη μιας διαδικτυακής εξ αποστάσεως «δημοκρατίας» που αποπνέει. Αλήθεια, πώς θα γίνονται τέτοιες ψηφοφορίες για παράδειγμα εντός εταιρικών δικτύων, με όλα τα προβλήματα χειραγώγησης που θα υπάρξουν;
Το βασικό είναι αλλού: Τα συνδικάτα έχουν συνελεύσεις για να μπορούν να συζητούν και να αποφασίζουν με όρους συμμετοχής των ίδιων των εργαζομένων. Έχουν επίσης εκλογές για να εκλέγουν όργανα και αυτά να εκπροσωπούν τους εργαζομένους. Ο συνδυασμός αυτός μπορεί να οδηγήσει στη γραφειοκρατία, εάν οι συνελεύσεις δεν αξιοποιούνται, μπορεί να οδηγήσει και σε μια βαθιά δημοκρατική λειτουργία και σε αποφάσεις για απεργία με μαζική συμμετοχή και αποτελεσματικότητα.
Οι προτάσεις Βρούτση απλώς θα δυσκολέψουν την απεργία και θα υπονομεύσουν ακόμη περισσότερο τα συνδικάτα. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία ακυρώνει την εσωτερική ζωή των συνδικάτων και σε συνδυασμό με υψηλές απαιτήσεις συμμετοχής απλώς θα κάνει εξαιρετικά δύσκολη την κήρυξη των απεργιών άρα και τη δυνατότητα αντίστασης των εργαζομένων. Και αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί αρνητικό.
...ΚΑΙ μια ΠΡΟΤΑΣΗ προς τον κ. ΒΡΟΥΤΣΗ
Γιατί ξεκινάτε κ. Βρούτση από τους εργαζόμενους, ενώ έπρεπε πρώτα να ζητήσετε από τις επιχειρήσεις να δηλώσουν σε ποιες εργοδοτικές/κλαδικές οργανώσεις ανήκουν, ούτως ώστε να γνωρίζετε τι γίνεται με την επεκτασιμότητα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και να διαπιστώνεται η απαίτηση για το 50% συν ένα; Ας αφήσουμε στην άκρη την ηλεκτρονική καταγραφή των μελών συνδικαλιστικών ενώσεων, που είναι ουσιαστικά φακέλωμα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Πώς ακριβώς θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση του “κατακερματισμένου οργανωτικού συνδικαλιστικού συστήματος”, όπως εσείς υποστηρίζετε; Επιπλέον, είναι δυνατόν να αποφασίζουν οι μη συνδικαλιζόμενοι για το αν θα απεργήσει ένα συνδικάτο και μάλιστα με το πάτημα ενός κουμπιού; Ενα κουμπί δηλαδή θα έρχεται να αντικαταστήσει τις συνελεύσεις και τις συλλογικές διεργασίες που γίνονται εντός των χώρων δουλειάς; (!)
Οχι μόνο λοιπόν η Ν.Δ. δεν πιστεύει ότι “ο συνδικαλισμός είναι αντηρίδα της Δημοκρατίας”, όπως φαρισαϊκά υποστηρίζει ο κ. Βρούτσης, αλλά τον απαξιώνει βαθύτατα...
Πώς ακριβώς θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση του “κατακερματισμένου οργανωτικού συνδικαλιστικού συστήματος”, όπως εσείς υποστηρίζετε; Επιπλέον, είναι δυνατόν να αποφασίζουν οι μη συνδικαλιζόμενοι για το αν θα απεργήσει ένα συνδικάτο και μάλιστα με το πάτημα ενός κουμπιού; Ενα κουμπί δηλαδή θα έρχεται να αντικαταστήσει τις συνελεύσεις και τις συλλογικές διεργασίες που γίνονται εντός των χώρων δουλειάς; (!)
Οχι μόνο λοιπόν η Ν.Δ. δεν πιστεύει ότι “ο συνδικαλισμός είναι αντηρίδα της Δημοκρατίας”, όπως φαρισαϊκά υποστηρίζει ο κ. Βρούτσης, αλλά τον απαξιώνει βαθύτατα...
ΑπάντησηΠροώθηση
|
