Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Ποιοί και γιατί θέλουν να κλείσουν ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ

Οι Τράπεζες καλούνται να υπερασπισθούν την δικαστική απόφαση, που οι ίδιες αιτήθηκαν και επέτυχαν - Αλλιώς οι Διοικήσεις τους θα είναι υπόλογες στη Δικαιοσύνη και στον ελληνικό λαό - Και αυτό γιατί θα απεμπολήσουν τουλάχιστον 15 εκατ. ευρώ και θα οδηγήσουν στο κλείσιμο δύο από τις ιστορικότερες εφημερίδες της χώρας


      
H απόφαση του δικαστηρίου για το μέλλον του ΔΟΛ ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά «η λειτουργία της επιχείρησης κατά τη διάρκεια της ειδικής εκκαθάρισης, αποτελεί βασική υποχρέωση του διορισθέντος ειδικού διαχειριστή και όχι ζήτημα αναγόμενο στη διακριτική του ευχέρεια».

Υπενθυμίζουμε, ότι την πρωτοβουλία για την ένταξη του ΔΟΛ σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης την είχαν οι πιστώτριες τράπεζες, προφανώς γιατί αυτή η διαδικασία δεν εξυπηρετούσε μόνο τη συνέχιση της έκδοσης δύο ιστορικών εφημερίδων,αλλά γιατί προστάτευε και τα δικά τους συμφέροντα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τους τελευταίους μήνες, παρά τις ασφυκτικές πολιτικές πιέσεις, παρά τις προσπάθειες «πλαστογράφησης» από επίδοξους ανταγωνιστές, παρά τον οικονομικό στραγγαλισμό, «Το Βήμα» και «Τα Νέα» όχι μόνο άντεξαν χάρις στις προσπάθειες των εργαζομένων, αλλά διατήρησαν ή και αύξησαν την κυκλοφορία τους.

Κι όμως ενώ η απόφαση του δικαστηρίου ήταν σαφής και κατηγορηματική, οι ίδιες τράπεζες που είχαν την πρωτοβουλία για το νέο καθεστώς λειτουργίας, προσπαθούν με διάφορες δικαιολογίες να το υπονομεύσουν.

Προβάλλουν κάθε είδους εμπόδια και προσκόμματα, αρνούμενες όχι μόνο την εξασφάλιση της αναγκαίας χρηματοδότησης, αλλά μπλοκάρουν ουσιαστικά τη χρησιμοποίηση υπαρχόντων εσόδων από την κυκλοφορία των εντύπων και τη διαφήμιση.

Παίζουν ένα διαρκές παιγνίδι μετάθεσης ευθυνών, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και την έκδοση των εφημερίδων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Αναλαμβάνουν έτσι την ευθύνη της απαξίωσής τους, ενώ ακυρώνουν αντικειμενικά την επιλογή που οι ίδιες έκαναν.

Και αυτό όταν είναι σαφές ότι με τον ΔΟΛ εν λειτουργία τα έσοδά τους θα είναι διπλάσια. Ο ίδιος ο διαχειριστής εκτιμά, ότι με πτωχευμένη την εταιρία και τις εφημερίδες κλειστές, το συνολικό έσοδο μετά βίας θα ξεπερνά τα 14 εκατ. ευρώ, ενώ με τα μέσα του Οργανισμού ανοιχτά το προσδοκώμενο έσοδο μπορεί να προσεγγίσει και τα 30 εκατ. ευρώ.

Επί της ουσίας δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να αρνηθούν οι Τράπεζες την απόφαση που οι ίδιες επέτυχαν. Η διακινδύνευσή τους με ανοιχτό τον ΔΟΛ είναι μικρή και το όφελός τους πολλαπλάσιο.

Αν παρά ταύτα συνεχίσουν αυτήν την τακτική, αναλαμβάνουν τον κίνδυνο να κατηγορηθούν από τους μετόχους τους πια για το αδίκημα της απιστίας, καθώς θα χρεωθούν αποκλειστικά την ευθύνη για την απώλεια μεγάλου μέρους της αξίας του Οργανισμού.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι κρύβονται πίσω από αυτές τις μεθοδεύσεις. Γνωρίζουμε ότι κυβερνητικά στελέχη επιθυμούν διακαώς το κλείσιμο του ΔΟΛ και τον διαμοιρασμό των ιματίων του σε πρόθυμους εξυπηρετητές.

Γνωρίζουμε επίσης, ότι παλαιοί και νεόκοποι εκδότες προσπαθούν με κάθε τρόπο να επωφεληθούν από το αθλίως προετοιμαζόμενο λουκέτο σε δύο ιστορικές εφημερίδες, προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι.

Ας γνωρίζουν όμως όλοι αυτοί, όπου κι αν βρίσκονται, όποιες κι αν είναι οι επιδιώξεις τους, ότι η μάχη που έδωσαν τους τελευταίους μήνες οι εργαζόμενοι στο ΔΟΛ δεν πρόκειται να πάει χαμένη.

Με όσες δυνάμεις διαθέτουν και με την υποστήριξη των αναγνωστών μας που στάθηκαν δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη της ενημέρωσης αποκαλύπτοντας σκοτεινά συμφέροντα, υπόγειες συμμαχίες, προσχηματικές μεθοδεύσεις,και τις συγκεκριμένες ευθύνες όσων παριστάνουν σήμερα τους Πόντιους Πιλάτους.

Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Η «ΛΑΤΡΕΙΑ» ΤΟΥ F – 35 ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ


 ΤΟΥ ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΡΙΒΑ*

Ο γράφων έχει κατά καιρούς αναφερθεί σε ένα ιδιόρρυθμο γεωπολιτικό μέγεθος που στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία και ρυθμίζει εν πολλοίς την ελληνική εξωτερική πολιτική: τον «λατρευτικό αντιαμερικανισμό». Την εκδήλωση, δηλαδή, ακραίων αντιαμερικανικών απόψεων και θέσεων, που κάποιες φορές αγγίζουν τα όρια της καρικατούρας, εν παραλλήλω με την αναντίρρητη και απόλυτη πίστη στην αμερικανική παντοδυναμία. Ιδιαίτερα δε τη στρατιωτική.
Τον τελευταίο καιρό είχαμε, μάλιστα, την ευκαιρία να δούμε αυτό το φαινόμενο να εκδηλώνεται δια της παροξυσμικής φετιχοποίησης του μαχητικού αεροσκάφους F – 35 Lightning II της Lockheed Martin. Έτσι, διαβάσαμε και ακούσαμε διάφορα ευτράπελα αναφορικά με την απειλή που αυτό συνεπάγεται όταν (και εάν…) εισέλθει στο τουρκικό οπλοστάσιο, όπως και σχετικά με τις δυνατότητες που θα προσέφερε στην ελληνική Άμυνα τυχόν απόκτησή του.
Κάθε προσπάθεια δε αμφισβήτησης των υπερικανοτήτων αυτού του …τεχνολογικού θαύματος, αντιμετωπίζεται – στην καλύτερη περίπτωση – με έντονη καχυποψία. Έτσι, λοιπόν, και το άρθρο του γράφοντος περί «εθνικής anti – stealth στρατηγικής», που δημοσιεύτηκε στο 369ο τεύχος των «Επικαίρων», προκάλεσε την ιερή οργή των πιστών του F – 35. 
Στο συγκεκριμένο άρθρο εκφραζόταν η άποψη ότι, αν και το μικροσκοπικό ίχνος στα ραντάρ του F – 35 και οι γενικότερες ικανότητές του όντως διαμορφώνουν μια μακρόπνοη απειλή για την ελληνική Άμυνα, εντούτοις η απάντηση σε αυτό δεν θα πρέπει να είναι η αντίστοιχη αγορά F – 35 (δεδομένου ότι ένα «αόρατο» αεροσκάφος δεν αντιμετωπίζεται με ένα επίσης «αόρατο»), αλλά η ανάπτυξη ενός πλέγματος συστημάτων anti – stealth, οι τεχνολογίες των οποίων θα πρέπει, ει δυνατόν, να αναπτυχθούν σε όσο το μεγαλύτερο ποσοστό γίνεται από την εγχώρια βιομηχανία, πιθανώς και στο πλαίσιο συνεργασιών με άλλες χώρες και όχι να αγοραστούν «ετοιματζίδικες» από το εξωτερικό.
Μεταξύ των άλλων, στο «πακέτο» των συστημάτων anti stealth αναφέρονταν και ηλεκτροοπτικά συστήματα, όπως αυτό της Selex Galileo που μπορεί να χρησιμοποιεί το σουηδικό μαχητικό αεροσκάφος JAS – 39 Gripen NG. Το σύστημα αυτό έχει σχεδιαστεί για να εντοπίζει το θερμικό ίχνος των αεροσκαφών που προκαλείται από την τριβή τους στην ατμόσφαιρα (aerodynamic heating), το οποίο στα αεροσκάφη με επικάλυψη υλικών που απορροφούν την ακτινοβολία ραντάρ (RAM) ενδέχεται να είναι απ’ ό,τι στα «κανονικά» αεροσκάφη με αποτέλεσμα να γίνονται και πιο εύκολα αντιληπτά.
Η σχετική πληροφορία είχε αντληθεί από τον διάσημο οίκο αμυντικής αξιολόγησης IHS Jane’s και είχε αναφερθεί από τον γράφοντα, μαζί με άλλες πληροφορίες από ανοικτές πηγές για τεχνολογίες counter stealth, σε εισήγησή του στο 3ο Συνέδριο Αεροπορικής Ισχύος, που είχε οργανώσει η Πολεμική Αεροπορία στο Τατόι τον Φεβρουάριο του 2015.
Παρεμπιπτόντως, όπως μας πληροφορεί στο τελευταίο τεύχος του το έγκυρο και αρχαιότερο ελληνικό περιοδικό Αεροδιαστημικής και Άμυνας, Πτήση και Διάστημα, η πρόταση της Boeing για το βελτιωμένο μαχητικό F/A – 18E/F Block 3 (που αναφέρεται και ως F/A – 18XT) για το Ναυτικό των ΗΠΑ, προβλέπει επίσης την τοποθέτηση ηλεκτροοπτικού συστήματος για να εντοπίζει αεροσκάφη stealth σε μεγάλες αποστάσεις. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι ότι το σύστημα αυτό δεν θα είναι ενσωματωμένο στη δομή του αεροσκάφους, όπως συμβαίνει στο Gripen NG και σε άλλα μαχητικά, αλλά θα μεταφέρεται σε μορφή ατρακτιδίου. Και εδώ τίθεται το ερώτημα κατά πόσον θα ήταν εφικτή η αγορά παρόμοιων ατρακτιδίων για την Ελληνική Αεροπορία από την αμερικανική ή την ευρωπαϊκή αγορά, τα οποία θα προσέφεραν σημαντική βοήθεια στην αντιμετώπιση των τουρκικών F – 35 με σχετικά χαμηλό κόστος, σε συνδυασμό, φυσικά, και με άλλα μέσα και με την υιοθέτηση κατάλληλων τακτικών. Επίσης, μπαίνουμε στον πειρασμό να αναρωτηθούμε εάν η κατασκευή παρόμοιων συστημάτων βρίσκεται εντός των δυνατοτήτων της ελληνικής βιομηχανίας. Κατά την άποψη του γράφοντος, η πιθανότητα αυτή δεν θα πρέπει να αποκλειστεί. Ελληνικές εταιρείες έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν τεχνολογία αιχμής στα ηλεκτροοπτικά συστήματα, γεγονός που αποδεικνύει η εξαγωγή προϊόντων τους σε άκρως ανταγωνιστικές αγορές. Άρα η δυνατότητα αυτή θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να εξεταστεί.
Ειρήσθω εν παρόδω, πάλι σύμφωνα με το τελευταίο τεύχος της Πτήσης και οι Ρώσοι επενδύουν σε ηλεκτροοπτικά συστήματα για τα μαχητικά τους, έχοντας τοποθετήσει στο βελτιωμένο MiG – 35 ένα προηγμένο πολυφασματικό (multi spectral) σύστημα που λειτουργεί σε διαφορετικά μήκη κύματος για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Επίσης, αξίζει να επισημανθεί ότι το άρθρο της Πτήσης για τη νέα έκδοση του F/A – 18E/F αναφέρει πως το F – 35 έχει περιορισμένες ικανότητες δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων, δεδομένου ότι αν χρησιμοποιήσει το Link 16 για μετάδοση δεδομένων υποβαθμίζει τα χαρακτηριστικά του stealth, μια και η εκπομπή μπορεί να γίνει αντιληπτή από ηλεκτρονικά συστήματα του αντιπάλου. Τα F – 35 μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω της ραδιοζεύξης MADL (Multifunction Advanced Data Link), η οποία ναι μεν επιτρέπει εκπομπή χωρίς υποβάθμιση των χαρακτηριστικών stealth, αλλά δεν είναι προσβάσιμη από άλλα αεροσκάφη. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να αξιολογηθεί σοβαρά όσον αφορά τόσο στην απειλή που συνεπάγονται για την ελληνική άμυνα τα τουρκικά F – 35 όσο και για τις δυνατότητες που θα της προσφέρει τυχόν αγορά τους, δεδομένου ότι οι δικτυοκεντρικές ικανότητες αποτελούν σημαντικότατο πολλαπλασιαστή ισχύς των σύγχρονων αεροπορικών δυνάμεων.

Ο ΜΥΘΟΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Όμως, όλα τα παραπάνω ουδόλως σημαίνουν κάτι για ποικιλώνυμη στρατιά «ειδικών» του Διαδικτύου και των social media, για τους οποίους η μόνη αποδεκτή αλήθεια είναι αυτή της απόλυτης παντοδυναμίας του F – 35 και γενικότερα της αμερικανικής ισχύος, ενώ όλα τα υπόλοιπα αποτελούν εξοργιστικές εκδηλώσεις ασχετοσύνης. Από μόνο του το γεγονός αυτό δεν θα ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικό και δεν θα αντικατόπτριζε παρά παθογένειες που ενδημούν διαχρονικά στην ελληνική κοινωνία, όπως είναι ο ξερολισμός, η αβυσσαλέα αμάθεια με κάποια ψήγματα γνώσεων, η οποία (αυτό)προβάλλεται ως «επαγγελματική γνώση» και η έλλειψη ανοχής για την αντίθετη άποψη.
Τα πράγματα, ωστόσο, ενδέχεται να είναι πιο επικίνδυνα. Και αυτό γιατί δεν μιλάμε για τη λατρεία μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Διά της προσπάθειας επιβολής της αντίληψης ότι τα τουρκικά F – 35 θα είναι ανίκητα από την Ελλάδα, ότι και αν κάνει για να τα αντιμετωπίσει (εκτός φυσικά αν αγοράσει και αυτή F – 35…) ενισχύεται μια πολυδιάστατη αίσθηση μοιρολατρικής ηττοπάθειας, η οποία επιχειρείται να επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία εδώ και καιρό.
Αναλυτικότερα, η άποψη για τα «ανίκητα» τουρκικά F – 35 «πατάει» πάνω σε μια ευρύτερη άποψη περί αναντίρρητης υπεροχής της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας λόγω αριθμών (αλλά και ποιότητας) οπλικών συστημάτων και στρατιωτών, που καθιστά κάθε προσπάθεια ελληνικής αντίστασης περιττή. Η άποψη αυτή συμπληρώνεται από μια φαταλιστική αντίληψη περί των ικανοτήτων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες εμφανίζονται ως περίπου ανύπαρκτες, τόσο λόγω της «διάλυσης» που τους έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση όσο και εξαιτίας των γενικότερων δυσλειτουργιών τους, τις οποίες «γνωρίζουν όσοι έχουν πάει στρατιώτες». Για να γίνουν μάλιστα πιο πιστευτές οι απόψεις αυτές συνήθως ενδύονται τον μανδύα ενός «καταγγελτικού εθνικισμού». Έτσι, από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν προχωρά στην υλοποίηση κολοσσιαίων εξοπλιστικών προγραμμάτων και δεν μετατρέπεται σε μια σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας Σπάρτης, εμφανίζεται ως καταδικασμένη απέναντι στην «πανίσχυρη» Τουρκία, άρα δεν υπάρχει καμία ελπίδα επιτυχίας σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής, άρα και κανένας λόγος αντίστασης στον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Το γεγονός ότι οι αιτιάσεις περί τουρκικών μεγεθών θα είχαν (ίσως) κάποιο νόημα μόνον σε περίπτωση κάποιου παρατεταμένου ολοκληρωτικού πολέμου, σαν αυτόν που έγινε μεταξύ Ιράκ και Ιράν στη δεκαετία του 80, ουδόλως εντυπωσιάζει τους «εθνικιστές τουρκόφρονες». Ούτε φυσικά το ότι η ύπαρξη σοβαρών προβλημάτων στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ισοσκελίζεται (και με το παραπάνω) από την ύπαρξη πολύ μεγαλύτερων προβλημάτων στις τουρκικές. Ούτε το ότι οι – πράγματι σοβαρές – παθογένειες του ελληνικού στρατεύματος αποτελούν εν πολλοίς μόνιμες ασθένειες στους στρατούς όλου του κόσμου σε όλες τις εποχές. Και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για τη δυνατότητα ενίσχυσης των μαχητικών ικανοτήτων του ελληνικού στρατεύματος χωρίς τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες και χωρίς αγορές «μαγικών» τεχνουργημάτων, όπως είναι το F – 35.

ΥΒΡΙΣ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ

Και για να γίνουν ακόμη ενδιαφέροντα τα πράγματα, ο «λατρευτικός αντιαμερικανισμός» μαζί με τον «λατρευτικό αντιτουρκισμό» τείνουν να ενοποιηθούν σε ένα κοινό μέγεθος με καταλύτη μια αντίστοιχη πίστη στην απόλυτη ισχύ του Ισραήλ. Το στοιχείο αυτό έχει εντοπίσει ο γράφων στον δημόσιο διάλογο κάθε φορά που έχει προσπαθήσει να τεκμηριώσει την άποψη ότι δεν είναι πάντα τα εξελιγμένα οπλικά συστήματα και οι αριθμοί που νικάνε, φέρνοντας ως παράδειγμα την ταπείνωση του Ισραήλ από τη Χεζμπολάχ το καλοκαίρι του 2006 στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου. Κατά κανόνα, κάθε φορά που εκφράζεται αυτή η άποψη προκύπτουν χλευαστικές αντιδράσεις του τύπου, «πως τολμάς να υποστηρίζεις κάτι τόσο αδιανόητο», και αυτό τη στιγμή που η αποτυχία του Ισραήλ το 2006 αποτελεί τόσο αναντίρρητο κοινό τόπο στη διεθνή στρατηγική ανάλυση όσο η αποτυχία των Αμερικανών στον Πόλεμο του Βιετνάμ. Με άλλα λόγια, όπως ακριβώς και για τις ΗΠΑ, μπορείς να κατηγορείς όσο θες το Ισραήλ, αλλά, προς Θεού, μην θίξεις την παντοδυναμία του. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, μάλιστα, το γεγονός ότι ακραία «αντισιωνιστικές» αντιλήψεις, οι οποίες πολλές φορές φθάνουν στα όρια του μισαλλόδοξου αντισημιτισμού, συνδυάζονται με μια τυφλή πίστη στη στρατιωτική αλλά και γενικότερη ισχύ του Ισραήλ. Είναι οι ίδιες αντιλήψεις που την επαύριον του επεισοδίου του Μαβί Μαρμαρά τον Μάιο 2010 φωνασκούσαν για «Ιερά Συμμαχία» Αθηνών – Τελ Αβίβ και οίκτιραν οποιονδήποτε τολμούσε να εκφράσει αντίθετη άποψη. Για να συμπληρωθεί, ωστόσο, το παζλ, οι φαταλιστικές αυτές αντιλήψεις συνήθως συνδυάζονται με τη «ρεαλιστική» άποψη ότι μόνον το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. μπορούν να προστατεύσουν την Ελλάδα από την Τουρκία και επ’ ουδενί μπορεί να το πράξει μόνη της.
Εν κατακλείδι, η τρίδυμη πίστη στην απόλυτη παντοδυναμία των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Ισραήλ, καμουφλαρισμένη κάτω από έναν «καταγγελτικό» λόγο, άλλοτε «ακροδεξιό – εθνικιστικό», άλλοτε «αριστερό – αντιιμπεριαλιστικό» και άλλοτε «ρεαλιστικό – τεχνοκρατικό», αποτελεί ένα είδος Δούρειου Ίππου που έχει παρεισφρήσει στην ελληνική κοινωνία και επιχειρεί να επιβάλλει την άποψη ότι δεν μπορεί να ασκηθεί σοβαρή αντίσταση κατά του τουρκικού αναθεωρητισμού, άρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν τα δόγματα της Αποτροπής, άρα θα πρέπει να οδηγηθούμε σε πολιτική κατευνασμού έναντι της Άγκυρας και να αποδεχθούμε την «ήπια» αλλαγή υπέρ της Τουρκίας του καθεστώτος κυριαρχίας στο Αιγαίο, για να μην εμπλακούμε σε έναν εκ των προτέρων χαμένο πόλεμο.
Με άλλα λόγια να κάνουμε αυτό ακριβώς που επιδιώκει η τουρκική στρατηγική, για την οποία, λόγω των τεράστιων εσωτερικών αντιφάσεων και των πολλών μετώπων που έχει ανοίξει στο εξωτερικό, μια πολιτική πυγμής έναντι της Ελλάδας θα ήταν πολύτιμη, με την προϋπόθεση όμως να είναι εκ του ασφαλούς, χωρίς να κινδυνεύει να οδηγήσει σε πολεμική αντιπαράθεση, ακόμη και μικρής κλίμακας, η οποία θα μπορούσε να έχει σοβαρότατες συνέπειες για τη γείτονα, έστω και αν κατέληγε «νικηφόρα» για αυτήν.
Φυσικά, δια των μηδενιστικών αυτών απόψεων περνάει και το μήνυμα ότι κάθε είδους σκέψη για εθνικά ανεξάρτητη πολιτική είναι εκτός πραγματικότητας και μόνο οι λεόντειες συμμαχίες με τις «σωστές» δυνάμεις μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη. Και μπαίνει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί αν αυτές οι απόψεις και οι μηχανισμοί που τις επιβάλλουν είναι κάτι το ενδογενές στην ελληνική κοινωνία ή υποβοηθούνται συνειδητά και από έξω. Με κίνδυνο να γίνουμε υπερβολικοί, στην εποχή των υβριδικών πολέμων θα πρέπει να είμαστε πολύ πονηρεμένοι αναφορικά με τις απόψεις που διακινούνται για τα εθνικά θέματα και τα ζητήματα Άμυνας, με όποιο ένδυμα και αν παρουσιάζονται…      
(*) Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκει Γεωγραφία της Ασφάλειας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Από το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Δεσμεύσεις προς τους δανειστές η αποσιώπηση "μυστικών συμφωνιών"

για κυβερνητική λογοκρισία
   Προς το  ΔΣ  της ΕΣΗΕΑ
       Αγαπητοί συνάδελφοι,
Πρωτοφανής επιχείρηση λογοκρισίας αλλά και απόκρυψης γεγονότων είναι σε εξέλιξη στα οικονομικά  υπουργεία, με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τις κρίσιμες εξελίξεις, την απαξίωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και διώξεις δημοσιογράφων που προφανώς θεωρούνται ενοχλητικοί.
# Στο υπουργείο Περιβάλλοντος- Ενέργειας, ο καθηγητής-υπουργός Γ. Σταθάκης,  επανειλημμένα έχει απαγορεύσει την είσοδο των αρμοδίων συντακτών στο κτίριο του υπουργείου, στην απελπισία του να κρύψει γεγονότα.
Αποκορύφωμα  της ανάρμοστης συμπεριφοράς Σταθάκη, είναι ότι απέκρυψε από τους διαπιστευμένους συντάκτες το ταξίδι του στις Βρυξέλλες για την πώληση της ΔΕΗ, καθώς και το τελευταίο του ταξίδι στο Ισραήλ για την τετραμερή συνάντηση ενέργειας και τα θέματα των ΑΟΖ.
Προφανώς υπάρχουν δεσμεύσεις του απέναντι στους δανειστές για όσα έχουν συμφωνηθεί με «ρήτρα εχεμύθειας»  για την επέλαση που ακολουθεί σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας. 
# Στο υπουργείο Οικονομίας ο υπουργός Δ. Παπαδημητρίου, με εμφανείς επιρροές Τέξας, κόβει δημοσιογράφους και Μέσα κάνοντας  επιλεκτική πληροφόρηση  και  διαρροές    για να πουλήσει στην κοινή γνώμη  την εικονική πραγματικότητα, που θέλει να περάσει η Κυβέρνηση.  
  Ανάλογες πρακτικές εφαρμόζονται από τον υπουργό Υποδομών και Δικτύων Χρ. Σπίρτζη  που επιχείρησε να καταργήσει ακόμη και την αίθουσα δημοσιογράφων στο υπουργείο του καθώς  και την υπουργό Τουρισμού Ε. Κουντουρά που αποφεύγει τις ενημερωτικές συναντήσεις  μετά την «περιπέτεια» της με τα στατιστικά στοιχεία για τις τουριστικές αφίξεις, 
  Απαιτείται άμεση παρέμβαση της Ενώσεως ώστε να ερευνηθούν  από το  ΔΣ οι  υποθέσεις αυτές  και να σπάσει το κλίμα εκφοβισμού που καλλιεργεί η Κυβέρνηση   σε βάρος των εργαζομένων στα ΜΜΕ, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ενημέρωση της κοινής γνώμης.
  Επίσης να καταγγελθούν  στις διεθνείς  οργανώσεις  όλες αυτές οι πρωτοφανείς συνθήκες, που επικρατούν και το bullying το οποίο υφίστανται οι συνάδελφοι από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους.
  Η απάθεια του προεδρείου της ΠΟΕΣΥ, απέναντι στις θλιβερές αυτές πρακτικές, εξηγείται εύκολα.
                                                                      
Δημ. Ι. Τσαλαπάτης
Α’ Αντιπρόεδρος  ΔΣ ΕΣΗΕΑ
 

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Ο μύθος της “Ψωροκώσταινας” και το εξωτερικό Ισοζύγιο





Του Νίκου Ιγγλέση
 


 Το ελληνικό αδιέξοδο κορυφώνεται. Για να «δώσουν» οι δανειστές περίπου  6 δις. ευρώ τον Ιούλιο, με τα οποία η Ελλάδα θα πληρώσει  (ανακυκλώσει)  ένα μικρό τμήμα του χρέους της που θα λήγει τότε, ζητούν από την κυβέρνηση να ψηφίσει μέτρα που θα εφαρμοστούν από το 2019. Ουσιαστικά, οι δανειστές εκβιάζουν τη χώρα για πρόσθετα μέτρα προκειμένου να πληρώσουν…τους εαυτούς τους! Όλο αυτό αποκαλείται δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου. Θα ακολουθήσουν δε κι’ άλλες αξιολογήσεις – συνολικά προβλέπονται έξι – μέχρι το τέλος του προγράμματος το καλοκαίρι του 2018. 
Εδώ και επτά χρόνια είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Η οικονομία καταστρέφεται, η κοινωνική συνοχή διαλύεται, η μορφωμένη νεολαία μεταναστεύει και η ελληνική εθνική οντότητα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο του αφανισμού. Οι απολογητές του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ουσιαστικά οι «σταυροφόροι» της παγκοσμιοποίησης, μας λένε όλα αυτά είναι μονόδρομος και ότι χρειάζονται κι’ άλλες «μεταρρυθμίσεις». Μας λένε ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ, ότι αν φύγουμε θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, ότι δε θα έχουμε να φάμε, ότι δε θα έχουμε καύσιμα και φάρμακα γιατί όλα τα εισάγουμε ενώ δεν παράγουμε τίποτα! Πρόκειται για άθλια «γκεμπελικής υφής» προπαγάνδα που αποσκοπεί στο να μετασχηματιστεί όχι μόνο η οικονομική συμπεριφορά των πολιτών αλλά και ο τρόπος που σκέπτονται, αξιολογούν και κατανοούν την πραγματικότητα. Ελπίζουν  ότι έτσι θα διαμορφωθεί ένας «μνημονιακός ιδιότυπος» παγκοσμιοποιημένου ραγιά με ψυχολογία  «Ψωροκώσταινας».
Το εξωτερικό Ισοζύγιο  
Παρ’ όλη την αποβιομηχάνιση που άρχισε από τη δεκαετία του ’80, παρ’ όλους τους κανονισμούς και τις ποσοστώσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), παρ’ όλη την κατάρρευση της δασμολογικής προστασίας και παρ’ όλη την οικονομική καταστροφή των επτά τελευταίων μνημονιακών χρόνων, η Ελλάδα «αντέχει» ακόμα.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ),  η χώρα μας πραγματοποίησε το 2016 συνολικές εξαγωγές αγαθών αξίας 24,5 δις. ευρώ. Από το ποσό αυτό 18,1 δις. ήταν εξαγωγές προϊόντων και 6,1 δις. εξαγωγές καυσίμων. Παράλληλα το 2016 η Ελλάδα εισέπραξε άλλα 25 δις. από την παροχή υπηρεσιών. Συγκεκριμένα 13,2 δις. από τον τουρισμό, 7,8 δις. από τις μεταφορές (ναυτιλία) και 4 δις. από λοιπές υπηρεσίες. Συνολικά, δηλαδή, πουλήσαμε στο εξωτερικό αγαθά και υπηρεσίες αξίας 49,5 δις. ευρώ. Το ποσό αυτό αντιπροσωπεύει το, διόλου ευκαταφρόνητο, 28,2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας. Για λόγους σύγκρισης αναφέρουμε ότι το αντίστοιχο ποσοστό της εξαγωγικής υπερδύναμης, της Γερμανίας, είναι 40%.
Αντίστοιχα το 2016, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της ΤτΕ, πραγματοποιήσαμε εισαγωγές αγαθών αξίας 41 δις. ευρώ, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται τα καύσιμα αξίας 8,9 δις. Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε ότι το 68,5% των καυσίμων (αργό πετρέλαιο) που εισάγουμε επανεξάγεται με τη μορφή διυλισμένων προϊόντων. Παράλληλα, το 2016, η χώρα μας πλήρωσε για εισαγωγή υπηρεσιών 9,7 δις. Συνολικά, δηλαδή, για εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών πληρώσαμε 50,7 δις. ευρώ.
Έτσι, το Ισοζύγιο παρουσίασε ένα μικρό έλλειμμα 1,2 δις. που αντιπροσωπεύει μόλις το 1,2% του συνολικού εξωτερικού εμπορίου (εισαγωγές σύν εξαγωγές) της Ελλάδας και μόλις το 0,68% του ΑΕΠ της. Σημειώνουμε ότι το 2015 το έλλειμμα ήταν ακόμη μικρότερο, λιγότερο από 300 εκ. ευρώ.
Οι αιτίες της μικρής αύξησης του ελλείμματος το 2016 είναι κυρίως οι εξής:
  1. Η μείωση του ναυτιλιακού συναλλάγματος κατά 2,1 δις (από 9,9 δις. το 2015 σε 7,8 δις. το 2016). Η μείωση αυτή, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της ΤτΕ, οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στους περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls). Σημειώνουμε ότι το 2014, πριν από την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων,  οι εισπράξεις από τη ναυτιλία ανέρχονταν σε 13,1 δις. ευρώ.
  2. Η μείωση του τουριστικού συναλλάγματος κατά 905 εκ. (-6,4%) παρ’ όλο που οι αφίξεις των τουριστών αυξήθηκαν κατά 5,1%. Η μείωση των εισπράξεων οφείλεται επίσης στα capital controls επειδή μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες από τις πωλήσεις των «τουριστικών πακέτων» εισάγουν τα ποσά που χρειάζονται για τις λειτουργικές ανάγκες τους και τα υπόλοιπα τα καταθέτουν σε τραπεζικούς λογαρισμούς στο εξωτερικό.
  3. Η αύξηση των εισαγωγών αγαθών (χωρίς καύσιμα) κατά 1,3 δις. (+4,2%), μετά μια μεγάλη περίοδο μείωσής τους. Συνυπολογίζοντας τα καύσιμα, οι εισαγωγές μειώθηκαν κατά 1 δις. (-2,3%). Οι υπόλοιποι συντελεστές του Ισοζυγίου Αγαθών και Υπηρεσιών είχαν μικρές διαφοροποιήσεις με εξαίρεση τις εισαγωγές καυσίμων που μειώθηκαν κατά 1,9 δις. (-18%) λόγω της υποχώρησης των διεθνών τιμών των υδρογονανθράκων.
Η μεθοδολογία υπολογισμού
Τον Ιούλιο του 2015 η ΤτΕ άλλαξε αναδρομικά τη μεθοδολογία κατάρτισης του Ισοζυγίου, συνυπολογίζοντας, εκτός από τα στοιχεία μέσω τραπεζικών συναλλαγών και τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) από τα τελωνεία. Η αλλαγή αυτή έγινε σύμφωνα με τους κανόνες του σχετικού Εγχειριδίου (ΒΡΜ6) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής ήταν να προστεθούν στις εισαγωγές του 2014 περίπου 7,4 δις., ενώ στις εξαγωγές μόνο 3,1 δις. με συνέπεια το Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών εκείνης της χρονιάς από πλεόνασμα 1,8 δις., όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά, να εμφανίσει τελικά έλλειμμα περίπου 4 δις. Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι με τη νέα μεθοδολογία η ΕΛΣΤΑΤ αυξάνει τις εισαγωγές κατά 1,5 δις. που, σύμφωνα  με τις εκτιμήσεις της, προέρχεται από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, αλκοολούχων ποτών, καπνού κλπ. Αν μόνο το ποσό αυτό αφαιρεθεί από το Ισοζύγιο του 2016, το τελευταίο γίνεται ελαφρώς πλεονασματικό. Λίγα μόνο κράτη στον πλανήτη έχουν θετικό εξωτερικό ισοζύγιο όπως η Γερμανία, η Κίνα και μερικές από τις πετρελαιο-εξαγωγικές χώρες.
Σύνθεση και κατανομή
Σύμφωνα με στοιχεία του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων, η σύνθεση των ελληνικών εξαγωγών αγαθών (24,5 δις.) το 2016 ήταν 44% βιομηχανικά προϊόντα, 27,5% καύσιμα, 22,3% αγροτικά προϊόντα και 4% πρώτες ύλες. Αντίστοιχα η σύνθεση των εισαγωγών ήταν 60,6% βιομηχανικά προϊόντα, 22,7% καύσιμα, 14,2% αγροτικά προϊόντα και 2,5% πρώτες ύλες.
Ο βασικός εμπορικός εταίρος της χώρας μας είναι η ΕΕ στην οποία κατευθύνεται το 55,7% των εξαγωγών και από την οποία προέρχεται το 53,6% των εισαγωγών. Τα αντίστοιχα ποσοστά για την Ευρωζώνη είναι 38,9% και 40,6%. Οι καλύτεροι πελάτες των ελληνικών προϊόντων είναι η Ιταλία που απορροφά το 11.2% των εξαγωγών μας, η Γερμανία (7,7%), η Κύπρος (6%), η Τουρκία (5,4%), η Βουλγαρία (5%), οι ΗΠΑ (4,4%) και ο Λίβανος (4,2%). Υπάρχει, δηλαδή, μια πολύ ικανοποιητική διασπορά στις αγορές των ελληνικών προϊόντων.
Παραθέσαμε όλα αυτά τα στοιχεία, που ίσως κούρασαν τον αναγνώστη, για να αποδείξουμε ότι το εξωτερικό Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών είναι ουσιαστικά ισοσκελισμένο και, αν αφαιρεθούν οι εκτιμήσεις για το λαθρεμπόριο, ελαφρά  πλεονασματικό. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα ακόμα και αν φύγει από την Ευρωζώνη θα μπορεί να πληρώνει όλες τις εισαγωγές που κάνει σήμερα με το συνάλλαγμα (όχι με δραχμές) που εισπράττει από τις εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Καμιά έλλειψη δεν πρόκειται να υπάρξει και δε χρειάζεται να επιβληθεί δελτίο σε βασικά αγαθά όπως καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα. Όλη η σχετική προπαγάνδα αποσκοπεί στην τρομοκράτηση των πολιτών για να μην αντισταθούν στην ευρω-κατοχή και να μην αμφισβητήσουν το ξένο νόμισμα που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από το 2002.
Ο φόβος της ανατροπής
Υπάρχουν κάποιοι από τους υποστηρικτές του εθνικού νομίσματος που ισχυρίζονται ότι μπορεί σήμερα το ισοζύγιο να είναι ισοσκελισμένο, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης – λιτότητας, αλλά όταν αρχίσει η οικονομική  ανάπτυξη θα γίνει πάλι ελλειμματικό. Η άποψη αυτή είναι σωστή αν με τον όρο «ανάπτυξη» εννοούμε τη μεγέθυνση της κατανάλωσης, στα επίπεδα του 2009, μέσω αύξησης των εισοδημάτων, δηλαδή κυρίως των μισθών και των συντάξεων. Μια τέτοια πολιτική θα έχει ως συνέπεια το κράτος να «κόβει» δραχμές, που θα τις δίνει στους πολίτες οι οποίοι, με το μεγαλύτερο μέρος αυτών, θα αγοράζουν εισαγόμενα προϊόντα. Στη συνέχεια το κράτος θα πρέπει να πληρώνει στο εξωτερικό αυτές τις εισαγωγές με συνάλλαγμα που δε θα έχει. Η εμφάνιση ενός σημαντικού ελλείμματος στο εξωτερικό ισοζύγιο σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει είτε να συνάπτει νέα δάνεια σε συνάλλαγμα, είτε να υποτιμήσει το νέο εθνικό νόμισμά της, είτε να κάνει και τα δύο. Η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής θα οδηγήσει πολύ γρήγορα στην επιβολή νέας σκληρής λιτότητας.
Η ανάπτυξη – και όχι μεγέθυνση – της οικονομίας πρέπει να προέλθει από παραγωγικές επενδύσεις στον αγροτικό τομέα και τη βιομηχανία (όχι στις υπηρεσίες),  οι οποίες θα χρηματοδοτούνται από την αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας. Οι επενδύσεις θα βελτιώσουν την παραγωγικότητα της εργασίας, θα μειώσουν την ανεργία, θα αυξήσουν τις εξαγωγές και θα μειώσουν τις εισαγωγές, με υποκατάστασή τους από εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα.  Οι παραγωγικές επενδύσεις προοδευτικά θα αυξάνουν τον πλούτο της χώρας και, έτσι, θα βελτιώνονται  τα εισοδήματα.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, εδώ που έχουμε φτάσει, για τη σωτηρία του ελληνικού λαού και της χώρας.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και  συγγραφέας του βιβλίου «Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο», εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, καθώς και του Δοκιμίου «Το νόμισμα και τα φετίχ του» που έχει αναρτηθεί στο http://greekattack.wordpress.com