Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Ο Γόρδιος Δεσμός του χρέους


του Νίκου Ιγγλέση
            Η  μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου «διαπραγματεύεται» με τα αφεντικά της Ε.Ε. προκειμένου να εξασφαλίσει ένα προσωρινό σωσίβιο, μέχρι τις επόμενες εκλογές, που ακούει στο όνομα «πιστοληπτική γραμμή στήριξης αυξημένης εποπτείας».
   Θέλουν αμφότεροι να κοροϊδέψουν, για μια ακόμα φορά, τον ελληνικό λαό ισχυριζόμενοι ότι βγαίνουμε οριστικά από τα Μνημόνια. Το πρόβλημά τους είναι ότι στο τέλος του 2014, τελειώνουν τα χρήματα από την Ε.Ε. και της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης (συνολικά η χώρα, από το 2010, δανείστηκε 221 δις.) και από τον επόμενο χρόνο η Ελλάδα πρέπει να βγαίνει στις αγορές για να καλύπτει το δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό, δηλαδή την πληρωμή  των τοκοχρεολυσίων, για τα δάνεια που έχει πάρει μέχρι σήμερα.
            Επειδή με την ανακοίνωση και μόνο της πρόθεσης εξόδου στις αγορές, η συγκυβέρνηση έσπασε τα μούτρα της με την κατακόρυφη άνοδο των spreads, θέλει την εγγύηση της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. ότι, αν τα λεφτά που χρειάζονται δεν προσφερθούν ή προσφερθούν με υψηλά επιτόκια τότε, θα ξαναδανειστεί από το μηχανισμό στήριξης ESM(πρόγραμμα ECCL) με όρους – μεταρρυθμίσεις τους λένε – ανάλογους αυτών του Μνημονίου.
            Είναι απίστευτο και όμως αληθινό: τα ίδια πολιτικά κόμματα και οι ίδιοι πολιτικοί που, οκτώ χρόνια μετά την εισαγωγή του ευρώ, χρεοκόπησαν την Ελλάδα δανειζόμενοι από τις αγορές, τώρα να θέλουν να τη σώσουν, να την κάνουν κανονική – φυσιολογική  χώρα  λένε, δανειζόμενοι πάλι από τις αγορές.   
            Το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας (χρέος Κεντρικής Διοίκησης) ανέρχεται στα 322,4 δις. ευρώ (1-7-14) ή στο 180% του ΑΕΠ, το οποίο από 231 δις. το 2009 συρρικνώθηκε στα 179 δις. στο τέλος  Ιουνίου 2014.  Το ΑΕΠ δηλαδή τα τεσσεράμισι χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών  μειώθηκε κατά 22,5%.

            Η βιωσιμότητα του χρέους
            Το τεράστιο αυτό χρέος δε μπορεί να αποπληρωθεί. Να αποπληρωθεί και όχι να γίνει βιώσιμο. Όταν οι δανειστές – δυνάστες της Ελλάδας και οι εγχώριοι μνημονιακοί ολετήρες  μιλούν για βιωσιμότητα του χρέους εννοούν να μπορεί η χώρα να το εξυπηρετεί, δηλαδή να μπορεί να πληρώνει, κάθε χρόνο, τόκους και χρεολύσια επανα-δανειζόμενη από τις αγορές (ανακύκλωση χρέους). Οι κάθε είδους πιστωτές δε θέλουν ούτε τη μείωση του χρέους ούτε, πολύ περισσότερο, την αποπληρωμή του, δε θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, όπως υποστηρίζουν κάποιοι αφελείς, εκείνο που θέλουν είναι η Ελλάδα να είναι φορτωμένη μ’ ένα δυσθεώρητο χρέος για να πληρώνει κάθε χρόνο τα τοκοχρεολύσιά του. Το Δ΄ Ράιχ, το ΔΝΤ, οι τράπεζες και κάθε είδους funds, ελπίζουν,  με τον τρόπο αυτό, να απομυζούν, εσαεί, κάθε οικονομική ικμάδα  της χώρας και κυρίως να την ελέγχουν γεωπολιτικά.
            Χαρακτηριστικό είναι ότι μεταξύ 2001 και 2014 το χρέος αυξήθηκε κατά 107% (από 155,8 σε 322,4 δις.), ενώ το ΑΕΠ μόνο κατά 37% (από 131 σε 179,2 δις.)
            Η μπίζνα του αέναου χρέους είναι μια πολύ κερδοφόρα  μπίζνα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που αναζητεί χώρο να «παρκάρει» εκατοντάδες τρισεκατομμύρια που θέλουν εναγωνίως να τοποθετηθούν κάπου. Ας αναρωτηθούμε γιατί οι περίφημες αγορές έχουν ένα πακτωλό χρημάτων που πρέπει σε κάποιους να τα δανείσουν και τα κράτη ένα βουνό χρέους και πρέπει από κάπου να δανειστούν;
            Βιωσιμότητα του χρέους σημαίνει βιωσιμότητα της δουλείας του λαού και βιωσιμότητα της ελληνικής αποικίας. Από την αρχαιότητα ο Μένανδρος είχε πει: «Τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί…»

            Δύο εγκλήματα
            Το 2001, από το συνολικό Δημόσιο Χρέος,  περίπου το 75% ήταν σε δραχμές – το εθνικό νόμισμα τότε της χώρας – και το υπόλοιπο 25% σε συνάλλαγμα. Μέσα σε μια νύχτα το σύνολο του χρέους από δραχμές μετατράπηκε σε ευρώ. Το ευρώ, από 1-1-2002, έγινε το νέο νόμισμα της Ελλάδας, αλλά όχι το νέο εθνικό  νόμισμά της, αφού η χώρα δε μπορεί να εκδίδει ευρώ όπως έκανε με τις δραχμές. Το κυριαρχικό δικαίωμα της έκδοσης χαρτονομίσματος από τις ελληνικές αρχές πέρασε στην ΕΚΤ.  Έτσι 36  τρισεκ. δρχ.  του 2001 έγιναν 105 δις. ευρώ το 2002, το εσωτερικό χρέος έγινε χρέος σε συνάλλαγμα και το σύνολο του Δημόσιου Χρέους έπαψε να ελέγχεται από μια εθνική εκδοτική αρχή.
Τι θα μπορούσε όμως να γίνει αφού από το 2002 έπαψαν να υπάρχουν  δραχμές; Στις συμφωνίες μετάβασης θα έπρεπε να προβλεφθεί  ότι για το τμήμα του χρέους που μέχρι και το 2001 ήταν σε εθνικό νόμισμα, ή έστω για ένα μεγάλο ποσοστό αυτού, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα μπορούσαν να εκδώσουν ευρώ, είτε τα ίδια είτε μέσω της Ε.Κ.Τ. Η εκτύπωση των ευρώ θα γινόταν σύμφωνα με το ρυθμό ωρίμανσης (ημερομηνία λήξης) των ομολόγων κάθε χώρας συν τους δεδουλευμένους τόκους.
            Οι συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής, που φαντάζει αδιανόητη στην επικρατούσα οικονομική σκέψη, θα ήταν η σημαντική μείωση του Δημόσιου Χρέους, από χρόνο σε χρόνο, ενώ η περιορισμένη έκδοση νέων κρατικών ομολόγων θα οδηγούσε τους επενδυτές σε αναζήτηση άλλων επιλογών,  όπως οι μετοχές και η αγορά εταιρικών ομολόγων, προσφέροντας έτσι στις επιχειρήσεις άφθονη ρευστότητα για παραγωγικές επενδύσεις. Παράλληλα θα απαιτείτο μια πολιτική περιορισμού της ρευστότητας από το τραπεζικό σύστημα. Οι πληθωριστικές συνέπειες θα ήταν πολύ περιορισμένες γιατί τα κεφάλαια δε θα κατευθύνονταν στην κατανάλωση αλλά σε επενδύσεις  άλλης κατηγορίας. Αυτό έχει αποδειχθεί από την ποσοτική χαλάρωση (QE) της αμερικανικής Fed, που έχει διαθέσει περίπου  4 τρις. δολάρια  τα τελευταία πέντε χρόνια, της ιαπωνικής BoJ, που διέθεσε 800 δις. δολάρια τους τελευταίους μήνες  και το Πρόγραμμα Αγοράς Τίτλων (SMP)  της ΕΚΤ η οποία μεταξύ Μαϊου 2010 και Σεπτεμβρίου 2012 αγόρασε κρατικά ομόλογα της Ιταλίας, Ισπανίας, Ελλάδας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας ύψους 219,5 δις. ευρώ (από αυτά 57 δις. ήταν ελληνικά ομόλογα).
            Βεβαίως δεν έγινε μια τέτοια επιλογή αφού το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δε θέλει τη μείωση του κρατικού χρέους, που όπως προείπαμε είναι μια πολύ κερδοφόρος μπίζνα. Όσοι υπέγραψαν τη μετατροπή του χρέους από δραχμές σε ευρώ διέπραξαν το πρώτο οικονομικό έγκλημα που ο ελληνικός λαός πληρώνει μέχρι σήμερα. 
            Τον Απρίλιο του 2010 το μεγαλύτερο μέρος του χρέους (85%) ήταν σε κρατικά ομόλογα, που υπαγόντουσαν στο ελληνικό δίκαιο και είχαν μόνη εγγύηση τη φερεγγυότητα του Ελληνικού Δημοσίου. Με την πρώτη Δανειακή Σύμβαση και αργότερα με την δεύτερη Δανειακή Σύμβαση η χώρα άρχισε να δανείζεται από τα κράτη της Ευρωζώνης, στη συνέχεια, μέσω του EFSFκαι από το ΔΝΤ προκειμένου να πληρώνει τους ιδιώτες κατόχους των ομολόγων της. Έτσι σταδιακά το χρέος προς ιδιώτες (τράπεζες, fundsκλπ.) άρχισε να μετατρέπεται σε διακρατικό, ενυπόθηκο και υπό αγγλικό δίκαιο προκειμένου να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα και να εξασφαλιστεί η σταθερότητα του ευρώ. Σήμερα περισσότερο από τα 2/3 του συνολικού χρέους προέρχεται από τις δύο Δανειακές Συμβάσεις. Αυτό ήταν το δεύτερο οικονομικό έγκλημα.
            Παραφράζοντας μια δήλωση του HenryFordαπό η δεκαετία του ’30 μπορούμε να πούμε ότι αν οι Έλληνες κατανοούσαν, για μια στιγμή, τι έχει γίνει με το χρέος θα ξέσπαγε επανάσταση το άλλο πρωί.
            Τι να κάνουμε
            Η απελευθέρωση της Ελλάδας και η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας της περνούν μέσα από τη λύση του Γόρδιου Δεσμού του χρέους και η λύση αυτή δε μπορεί να είναι διαφορετική απ’ αυτή που έδωσε ο Μ. Αλέξανδρος με το σπαθί του στο Γόρδιο της Φρυγίας το 334 π.Χ.
            Μια  νέα Ελληνική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις ξενόδουλες – δωσιλογικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, θα πρέπει μ’ ένα καλά μελετημένο, σ’ όλες τις λεπτομέρειές του, σχέδιο, να προχωρήσει στις κάτωθι ενέργειες:
Η Νέα Δραχμή
            Πρώτον: Να βγάλει τη χώρα από τη μέγκενη του ευρω-μάρκου και να θέσει σε κυκλοφορία το δικό της νόμισμα, τη Νέα Δραχμή. Η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος μπορεί και πρέπει να γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Μισθοί, συντάξεις, δάνεια, καταθέσεις και οι τιμές των προϊόντων θα μετατραπούν σε δραχμές  με ισοτιμία ένα προς ένα (π.χ μισθός 800 ευρώ θα γίνει 800 δραχμών, δάνειο 100.000 ευρώ θα γίνει 100.000 δρχ. κλπ.) Έτσι δε θα υπάρξουν πληθωριστικές πιέσεις από την εισαγωγή του εθνικού νομίσματος. Η ισοτιμία αυτή θα διατηρηθεί σταθερή, με απόφαση της κυβέρνησης, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου σταθεροποίησης της οικονομίας (3-5 χρόνια) αλλά και πέρα αυτής. Η Νέα Δραχμή δε χρειάζεται να υποτιμηθεί γιατί το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών έχει σχεδόν ισοσκελιστεί. Η εσωτερική υποτίμηση, που εφαρμόζεται τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια, μέσω της μείωσης μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων, περιόρισε την κατανάλωση και τις εισαγωγές. Το έλλειμμα στο ισοζύγιο από 18,1 δις. το 2009 περιορίστηκε σε μόλις 412  εκατ. το 2013. Όταν δεν υπάρχει άξιο λόγου έλλειμμα στο ισοζύγιο  δεν απαιτείται και υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Η εισαγωγή της δραχμής θα πρέπει να συνοδεύεται και από ορισμένα μέτρα όπως:
α.         Η εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος στην οποία θα δοθεί και πάλι το εκδοτικό προνόμιο.
β.         Η τοποθέτηση κυβερνητικών επιτρόπων, με τα αντίστοιχα κλιμάκιά τους, σ όλες τις εγχώριες τράπεζες για να ελέγχεται η τήρηση της νομισματικής πολιτικής.
γ.         Η απαγόρευση της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων
δ.         Η απαγόρευση εξαγωγής δραχμών στο εξωτερικό για να μη γίνει το εθνικό νόμισμα αντικείμενο υποτιμητικής κερδοσκοπίας.
ε.         Όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας θα γίνονται μόνο σε δραχμές.
Η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος θα δώσει τη δυνατότητα χρηματοδότησης ενός μεγάλου προγράμματος δημόσιων και ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων.
Η έξοδος από το ευρώ και η εισαγωγή της Νέας Δραχμής πρέπει να είναι εθνική επιλογή και να γίνει πριν από την όποια απόπειρα ρύθμισης του Δημόσιου Χρέους,  για να στερηθούν οι δανειστές οποιασδήποτε δυνατότητας εκβιασμού της χώρας με στέρηση της ρευστότητας προς το τραπεζικό σύστημα (μέσω του μηχανισμού ELAτης ΕΚΤ),  με δραματικές συνέπειες για την οικονομία, όπως έγινε στην Κύπρο το Μάρτιο του 2013.
Το Χρέος
            Δεύτερον: Να καταγγείλει μονομερώς τις Δανειακές Συμβάσεις, να σταματήσει την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων και να ζητήσει συνολική επαναδιαπραγμάτευση με όλους τους πιστωτές.  Μετά την καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων οι διαπραγματεύσεις της νέας Ελληνικής κυβέρνησης με τους κάθε είδους δανειστές πρέπει να βασίζονται σε πέντε άξονες:
1.    Επιτροπή της Βουλής, πλαισιωμένη από κατάλληλους επιστήμονες (νομικούς, οικονομολόγους κ.α.) θα κάνει λογιστικό έλεγχο του χρέους και θα κρίνει ποιο τμήμα του είναι επαχθές – επονείδιστο  και άρα πρέπει να διαγραφεί και ποιό όχι. Την απόφαση της επιτροπής θα ψηφίσει η ολομέλεια του εθνικού Κοινοβουλίου.
2.    Η πρώτη Δανειακή Σύμβαση, του 2010, είναι άκυρη, γιατί ως Διεθνής Συνθήκη με άλλες χώρες (της Ευρωζώνης) θα έπρεπε να ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων, πράγμα που δεν έγινε, υπογράφτηκε μόνο από την τότε κυβέρνηση και το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Η δεύτερη Δανειακή Σύμβαση επίσης δεν έχει ψηφιστεί από τη Βουλή, έχει εγκριθεί μόνο ως σχέδιο σύμβασης. Κατά συνέπεια οι δανειστές αν θελήσουν να προσφύγουν στα διεθνή δικαστήρια, δεν έχουν έγκυρες συμβάσεις για να στηριχθούν.
3.    Το τμήμα το χρέους που αναγνωρίζει η Ελλάδα θα αποπληρωθεί όταν η Γερμανία καταβάλει στη χώρα μας το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις ή να συμψηφιστεί το ποσό που μας οφείλουν οι Γερμανοί με τα δάνεια που μας χορήγησαν τα τελευταία χρόνια με τις Δανειακές Συμβάσεις.
4.    Το όποιο τμήμα του χρέους αναγνωριστεί θα αποπληρώνεται με ένα ποσοστό (π.χ. 5 ή 10%) της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ (ρήτρα ανάπτυξης) ή ακόμη καλύτερα με ένα ποσοστό επί της αύξησης των εξαγωγών (ρήτρα εξαγωγών).
5.    Το σύνολο του χρέους που θα αναγνωρίσει η ελληνική πλευρά θα μετατραπεί σε δραχμές και θα αποπληρωθεί σε δραχμές. Το σημερινό χρέος είναι στο σύνολό του σχεδόν σε ευρώ, δηλαδή στο σημερινό «εθνικό» νόμισμα της Ελλάδας. Όταν η χώρα περάσει στη δραχμή, τότε το χρέος της πρέπει να μετατραπεί στο νέο εθνικό νόμισμά της (τη Νέα Δραχμή) όπως ακριβώς έγινε το 2001 που το τότε χρέος σε δραχμές μετατράπηκε σε ευρώ. Σε μια τέτοια περίπτωση και εφ’ όσον η δραχμή δε θα είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμη στο εξωτερικό, δε θα αποτελεί συνάλλαγμα, η μόνη λύση που θα έχουν οι πιστωτές θα είναι να επανεισάγουν τις δραχμές στην Ελλάδα. Ένας νόμος που θα ψηφιστεί στη συνέχεια θα προβλέπει ότι η εισαγωγή δραχμών θα επιτρέπεται μόνο για την πραγματοποίηση παραγωγικών επενδύσεων και όχι για την αγορά περιουσιακών στοιχείων.
Όλα αυτά οφείλουν να κάνουν οι Έλληνες όχι απλά για να αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική κρίση και να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο αλλά για να επιβιώσουν  ως έθνος. Η Ελλάδα έχει μπει σε περίοδο βαθιάς παρακμής, οι οικονομικές συνθήκες  που της έχουν επιβληθεί οδηγούν σε αποσάθρωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, ο πληθυσμός της μειώνεται και η μορφωμένη νεολαία της μεταναστεύει. Οι Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια δεν είναι ένα οικονομικό σχέδιο που απέτυχε αλλά ένα πολεμικό εργαλείο για την κατάκτηση της χώρας και μετατροπή της σε οικονομικό χώρο, σε μια σύγχρονη αποικία που θα ελέγχεται από τα δεσμά του χρέους.
 
Κλείνοντας θα ήθελα να θυμίσω μια φράση του Γιόζεφ Άκερμαν, Διευθύνοντος Συμβούλου επί μία δεκαετία της DeutscheBank, από πρόσφατη συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα: «Για κάθε απερίσκεπτο δανειολήπτη υπάρχει ένας ηλίθιος ή άπληστος δανειστής». Ήρθε η ώρα ο ηλίθιος ή άπληστος δανειστής να πληρώσει το τίμημα που του αναλογεί.
Τα βασικά σημεία αυτής της εισήγησης παρουσιάστηκαν σε Ημερίδα με θέμα «Το Δημόσιο Χρέος και η επιβίωση της Ελλάδας» που οργάνωσε το Ίδρυμα Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στις 12-11-14, συμμετείχαν  Έλληνες και Γάλλοι καθηγητές οικονομικών επιστημών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, Γαλλίας και Αγγλίας.

           

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Μίκης Θεοδωράκης: «Να ξεφύγουμε από τα δόντια των πιστωτών μια για πάντα».

Με ένα κείμενο-παρέμβαση που ανέβηκε σήμερα στην ιστοσελίδα του, ο Μίκης Θεοδωράκης εκφράζει τους φόβους και την ανησυχία του για το μέλλον της Ελλάδας, αν τελικά δεν καταφέρει να ξεφύγει από τις «καταδυναστευτικές δεσμεύσεις» με τους πιστωτές της.
Σύμφωνα με τον κορυφαίο μουσικοσυνθέτη, «ακόμα και ο πιο δύσπιστος Έλληνας σήμερα έχει καταλάβει ότι οι πιστωτές μας δεν θέλουν να μας αφήσουν από τις δαγκάνες τους και γι’ αυτό το λόγο η τρόικα θέτει όλο και πιο σκληρούς όρους».
Ο ίδιος προτείνει δύο λύσεις: «Πρώτον: Ουδετερότητα. Δεύτερον: Σύναψη στενών οικονομικών σχέσεων με Κίνα-Ρωσία (ή και με την Ευρώπη αν καταφέρει να απαλλαγεί τελείως από την Τρόικα).
Με τον όρο ότι θα βοηθήσουν αφενός να ξοφλήσουμε άμεσα και οριστικά το εθνικό μας χρέος και αφετέρου να αξιοποιήσουμε τον εθνικό μας πλούτο με συμβάσεις κοινοπραξιών, σύμφωνα με τις οποίες θα μπορούμε να συνεκμεταλλευθούμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, εδάφους, υπεδάφους, υποθαλάσσιες και κυρίως βεβαίως τον αμύθητο πλούτο των υδρογονανθράκων της ελληνικής ΑΟΖ, που σύμφωνα με τις μελέτες επιστημόνων, σε βάθος χρόνου, ανέρχεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ».
Όπως αναφέρει στο κείμενο του ο Μίκης Θεοδωράκης, η σύναψη τέτοιων συμβάσεων κοινοπραξιών είναι εντελώς νόμιμη σύμφωνα με όλες τις διεθνείς μας συμβάσεις, το δε αναμενόμενο όφελος (ακόμα και το άμεσο, όπως επιβεβαίωσε πρόσφατα μελέτη της Deutsche Bank) είναι τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί βέβαιη η συμφωνία με τις δυνάμεις αυτές (Κίνα, Ρωσία, Ευρώπη χωρίς τρόικα), για να απαλλαγούμε άμεσα από όλες τις δεσμεύσεις μας με τους πιστωτές μας.
«Προσωπικά έχω ταχθεί εδώ και πολύ καιρό υπέρ της πρώτης λύσης. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς, το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Θα πρέπει άμεσα να γίνει κάτι για την οριστική απαλλαγή μας από τις καταδυναστευτικές δεσμεύσεις μας με τους πιστωτές μας» καταλήγει ο κορυφαίος μουσικοσυνθέτης.

 ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
Ακόμα και ο πιο δύσπιστος Έλληνας σήμερα έχει καταλάβει ότι οι πιστωτές μας δεν θέλουν να μας αφήσουν από τις δαγκάνες τους και γι’ αυτό το λόγο η Τρόικα θέτει όλο και πιο σκληρούς όρους. Γιατί η Ελλάδα είναι γι’ αυτούς «λαβράκι» και θέλουν να μας «τηγανίζουν» στον αιώνα τον άπαντα.
Πρέπει να ξεφύγουμε από τα δόντια τους μια για πάντα, αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε ελεύθεροι Έλληνες. Και οι λύσεις είναι δύο:
Πρώτον: Ουδετερότητα.
Δεύτερον: Σύναψη στενών οικονομικών σχέσεων με Κίνα-Ρωσία (ή και με την Ευρώπη αν καταφέρει να απαλλαγεί τελείως από την Τρόικα). Με τον όρο ότι θα βοηθήσουν αφ’ ενός να ξοφλήσουμε άμεσα και οριστικά το εθνικό μας χρέος και αφ’ ετέρου να αξιοποιήσουμε τον εθνικό μας πλούτο με συμβάσεις κοινοπραξιών, σύμφωνα με τις οποίες θα μπορούμε να συνεκμεταλλευθούμε τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, εδάφους, υπεδάφους, υποθαλάσσιες και κυρίως βεβαίως τον αμύθητο πλούτο των υδρογονανθράκων της ελληνικής ΑΟΖ, που σύμφωνα με τις μελέτες επιστημόνων, σε βάθος χρόνου, ανέρχεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ.
Η σύναψη τέτοιων συμβάσεων κοινοπραξιών είναι εντελώς νόμιμη σύμφωνα με όλες τις διεθνείς μας συμβάσεις, το δε αναμενόμενο όφελος (ακόμα και το άμεσο, όπως επιβεβαίωσε πρόσφατα μελέτη της DeutscheBank) είναι τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί βέβαιη η συμφωνία με τις δυνάμεις αυτές (Κίνα, Ρωσία, Ευρώπη χωρίς Τρόικα), για να απαλλαγούμε άμεσα από όλες τις δεσμεύσεις μας με τους ακόρεστους πιστωτές μας.
Προσωπικά έχω ταχθεί εδώ και πολύ καιρό υπέρ της πρώτης λύσης. Όμως είτε έτσι είτε αλλιώς, το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Θα πρέπει άμεσα να γίνει κάτι για την οριστική απαλλαγή μας από τις καταδυναστευτικές δεσμεύσεις μας με τους πιστωτές μας.
Αθήνα, 21.11.2014
Μίκης Θεοδωράκης

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Να προσδιορίσουν οι πολίτες τους όρους της αποκατάστασης...

Του Χάρη Τσιόκα
  Η «ειδησεογραφία» ιδιαιτέρα της πρόσφατης (προεκλογικής;) περιόδου χρησιμοποιεί με έμφαση την έννοια της «πολιτικής σταθερότητας» ως “αναγκαία προϋπόθεση» για να διανύσει –προσέξτε- , η χώρα , όχι όμως και οι πολίτες ,  τα «τελευταία βήματα. πριν την έξοδο από την κρίση»...!
  Δυστυχώς αρκετά χρόνια μετά την μεταπολίτευση, η επίκληση της έννοιας "πολιτική σταθερότητα" δείχνει να αποσυνδέεται από την μέχρι πρόσφατα επικρατούσα άποψη ότι η αποστολή της πολιτικής είναι να υπηρετεί την κοινωνική ,οικονομική ,παραγωγική και θεσμική βούληση για τη συνοχή χώρας και πολιτών!
  Τελικά το ερώτημα είναι:
 --Η πολιτική σταθερότητα πρέπει να αποσυνδέεται από την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικής συμφωνίας για τα παραγόμενα αποτελέσματα από την άσκηση μιας πολιτικής;
  Και αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμη και όταν, με χρονική πλέον επάρκεια , γίνεται ευδιάκριτη η δυσαρμονία ανάμεσα στο εφαρμοζόμενο σχέδιο εξόδου και τα κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα ;
  Ποιος τελικά έχει την ευθύνη να αποκαταστήσει τη σχέση πολιτικής και κοινωνικής "σταθερότητας";
   Ερέθισμα για την διατύπωση αυτών των ερωτημάτων δεν δίνουν μόνο τα μακροοικονομικά μεγέθη ,ούτε μόνο αν η ασκούμενη από την κυβέρνηση πολιτική , συρρίκνωσε τη παραγωγική βάση  περαιτέρω η όχι !
   Ακόμη  περισσότερο το ερέθισμα δεν προκύπτει μόνο από την διαπίστωση αν έγινε η όχι διαχειρισιμο το χρέος μετά την εφαρμογή των ασκούμενων πολιτικών τα τελευταία χρόνια!
   Ερέθισμα για να γραφούν αυτές οι σκέψεις παρέχεται και απο τις πρόσφατες επίσημες ανακοινώσεις που αποτυπώνουν τις επιπτώσεις της εφαρμογής του «σχεδίου» για το οποίο ζητείται από την κυβέρνηση «σταθερότητα»!
 Παραθέτω λοιπόν τις παρακάτω ανακοινώσεις:
-Σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων ο συνολικός αριθμός των οφειλετών του Δημοσίου ήταν στο τέλος Αυγούστου πάνω από 2.451.909 
-Πρόσθετες απώλειες 14 δισ. ευρώ είχαν το 2013 τα ελληνικά νοικοκυριά από το διαθέσιμο εισόδημά τους, που οφείλονται στην κατά 10,7% μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και στην κατά 12,3% μείωση των κοινωνικών παροχών που εισπράττουν τα νοικοκυριά.
-Το διαθέσιμο εισόδημα περιορίστηκε στο τέλος του 2013 στα 122,2 δισ. ευρώ από 136,2 δισ. ευρώ στο τέλος του 2012 (ποσοστιαία μείωση 10,2%).
-Η ανεργία ήταν τον Ιούλιο 26,4 (περίοδο που αποτελεί αιχμή στην αύξηση της εποχικής απασχόλησης λόγω τουρισμού) και παραμένει η μεγαλύτερη στην ευρωζώνη.
-Μέσα σε μια πενταετία, το διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών μειώθηκε, λόγω της περιοριστικής πολιτικής, κατά 48,4 δισ. ευρώ (ήταν 170,6 δισ. ευρώ το 2009).
τραγικά όμως είναι και τα στοιχειά για την παιδική φτώχεια !
Γράφει το ΑΠΕ;
Σύμφωνα με τη Eurostat, άτομα κοντά στο όριο της φτώχειας θεωρούνται εκείνα που ζουν σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω του 60% του εθνικού μέσου διαθέσιμου εισοδήματος (μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων), ή που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά αγαθά, ή που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2013 στην Ελλάδα ζούσαν 3,9 εκατομμύρια άνθρωποι κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ή το 35,7% του πληθυσμού, έναντι 28,1% το 2008.
Την ίδια χρονιά στην ΕΕ, 120 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κοντά στο όριο της φτώχειας, ή το 24,5% του πληθυσμού, έναντι 23,8% το 2008.

Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (48%), στη Ρουμανία (40%), στην Ελλάδα (35,7%), στη Λετονία (35%) και στην Ουγγαρία (33%).

Αντιθέτως, τα χαμηλότερα ποσοστά πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας καταγράφονται στην Τσεχία (14,6%), στην Ολλανδία (15,9%), στη Φινλανδία (16%) και στη Σουηδία (16,4%).

Εξάλλου, το 16,7% του πληθυσμού της ΕΕ ζούσε με πενιχρό εισόδημα, μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων.

Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού με πενιχρό εισόδημα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (23,1%), στη Ρουμανία (22,4%), στη Βουλγαρία (21%), στη Λιθουανία (20,6%) και στην Ισπανία (20,4%) και τα χαμηλότερα καταγράφηκαν στην Τσεχία (8,6%) και στην Ολλανδία (10,4%).

Σε ό,τι αφορά το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που αδυνατεί να καλύψει σημαντικά υλικά αγαθά, το 2013 ανήλθε σε 20,3%, έναντι 9,6% στην ΕΕ.

Ο συγκεκριμένος δείκτης παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση στην ΕΕ, ξεκινώντας από 1,4% στη Σουηδία και 1,8% στο Λουξεμβούργο και φτάνοντας στο 43% στη Βουλγαρία.

Σημειώνεται ότι άτομα που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά υλικά αγαθά θεωρούνται εκείνα τα οποία αδυνατούν να καλύψουν τέσσερα από τα ακόλουθα εννέα αγαθά:
 1) ενοίκιο, ή εξόφληση δανείου
 2) θέρμανση
 3) απρόοπτα έξοδα
 4) διατροφή με κρέας ή ψάρι κάθε δύο ημέρες
 5) διακοπές εκτός οικίας για μία εβδομάδα
 6) αυτοκίνητο
 7) πλυντήριο ρούχων
 8) έγχρωμη τηλεόραση
 9) τηλέφωνο.

Τέλος, το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού που ζει σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας στην ΕΕ, καταγράφεται το 2013 στην Ελλάδα με 18,2%, έναντι 10,7% στην ΕΕ.

Μετά την Ελλάδα ακολουθούν η Κροατία (16%) και η Ισπανία (15,7%)…..

  Αναμφισβήτητα το εργαλείο για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων παραμένει η πολιτική !
  Η πολιτική όμως δεν είναι άχρωμη , έχει «χρώμα» !
 Ασκείται με εντολή του λαού από διαφορετικούς συσχετισμούς και συμμαχίες και επιχειρεί διαφορετικές επιδιώξεις!
 Τα εργαλεία της ,δηλαδή τα προγράμματα της , δεν είναι ιδία , γι  αυτό και παρά τα λεγόμενα από ορισμένα κέντρα δεν συνιστούν μονόδρομο!
  Οι συνταγές , οι προγραμματικές και πολιτικές συμμαχίες για την εφαρμογή των επιδιώξεων τους εξαρτώνται από τις κοινωνικές , οικονομικές και ιδεολογικές αναφορές των φορέων που έχουν την λαϊκή εντολή να τις υλοποιήσουν!
 Αυτό είναι το πλεονέκτημα της δημοκρατίας !
 Γιατί παρέχει το δικαίωμα στον πολίτη , να επιλέγει περιεχόμενα στην άσκηση πολιτικών  και να δίνει με εντολή του , κατεύθυνση στο αίτημα της σταθερότητας ,για να τον αφορά!
  Να (επανα)προσδιορίζει το «με ποιους και για  ποιους» επιλέγει να εφαρμοστεί ένα «σχέδιο διεξόδου» , όταν διαπιστώνει κοινωνική αστάθεια !
  Επειδή όμως τα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας , καθιστούν εμφανές πως ο κύκλος του «συντηρητικού κυβερνητικού συμβιβασμού» στη διαχείριση της κρίσης  κατέγραψε  κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα που αποτυπώνουν αστάθεια ,τίθεται εκ των πραγμάτων ως αναγκαία δημοκρατική προϋπόθεση , η ανάγκη της κρίσης !
  Για να ανταγωνισθούν στις ασκούμενες πολιτικές και άλλες συμμαχίες που το  πρόσημο των επιδιώξεων  θα είναι διαφορετικό , προοδευτικό! Για να επέλθει αποκατάσταση στις συνθήκες πολιτικής με την  κοινωνική ,παραγωγική ,οικονομική και θεσμική σταθερότητα!
Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται  "όταν η κοινωνική και παραγωγική ανάγκη κινείται σε ασύμβατη τροχιά με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές επιλογές τότε η δημοκρατία έχει την ευθύνη να ζητά από τους πολίτες να προσδιορίσουν τους όρους της αποκατάστασης"!