Το μήνυμα της 3ης Σεπτέμβρη ' 74: Να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου και επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού!

του Χάρη Τσιόκα

3η Σεπτέμβρη ΄74. Ημερομηνία σταθμός γιατί ο διάσπαρτος σοσιαλιστικός χώρος με καταλύτη τον Ανδρέα Παπανδρέου υπερβαίνει τα θολά-διαχειριστικά "κεντρώα" πολιτικά σχήματα, και συγκροτείται σε σοσιαλιστικό πολιτικό, κοινωνικό ρεύμα αναμέτρησης με τον συντηρητισμό και τον νεοφιλελευθερισμό !  

  Ο στόχος προσδιορίζεται στο «να ανατρέψει τον διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας και να δημιουργήσει μέσα από μεγάλες αλλαγές τις βάσεις της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας..»!

   Υπενθυμίζεται  πως τότε, όπως και τώρα, η ύπαρξη και δράση  σοσιαλιστικού κινήματος σε μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνικά, οικονομικά, παραγωγικά  και πολιτικά Ελληνική κοινωνία δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση γιατί το περιβάλλον διαμόρφωναν:
–Τα  κυρίαρχα, γεωστρατηγικά αλλά και  κερδοσκοπικά , πολιτικοοικονομικά συστήματα!

–Οι εμμονές ενός τμήματος της αριστεράς σε μοντέλα αντιπολιτευτικής "κομματικής καθαρότητας" που απέτρεπαν τη στρατηγική πλειοψηφικών συμμαχιών του προοδευτικού χώρου!

–Τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα , και οι κάθε λογής "διμέτωποι" που ταύτιζαν τις δεξιές νεοφιλελεύθερες, κερδοσκοπικές επελάσεις με τις διαφορετικές επιδιώξεις της  αριστεράς!

-Το ασφυκτικά ελεγχόμενο παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό  περιβάλλον κτλ.

Όμως, στις μεγάλες αλλαγές τα πρόσωπα λειτουργούν ως καταλύτες!

Και ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου λειτούργησε καθοριστικά  στη συγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου γιατί :

---Διαμόρφωσε το πλαίσιο όχι μόνο σε διαφορετικά ιστορικά ρεύματα (γενιές Εθνικής αντίστασης, 114, Πολυτεχνείο κτλ.) να ενοποιηθούν πολιτικά, εισάγοντας μορφές οργάνωσης πολίτικου φορέα  με  κοινωνική διασύνδεση αλληλοτροφοδότησης και δράσης για την διεκδίκηση εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής,

  ---Αλλά και ενθάρρυνε τη διαμόρφωση  ενός  οράματος κοινωνικοπολιτικής διεκδίκησης που αμφισβητούσε τους «μονόδρομους» και έθετε στο τραπέζι τη στρατηγική της ανάπτυξης με δικαιοσύνη και δημοκρατία επιδιώκοντας με  διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες και αναφορές την προώθηση του!

   Το σοσιαλιστικό κίνημα μπόρεσε  να γίνει  κορμός δημοκρατικών αλλαγών  για τη χώρα, γιατί αρνήθηκε  τον ρόλο ενός «κεντρώου  παρακολουθήματος» σε παραλλαγές  νεοφιλελεύθερων εκδοχών διακυβέρνησης!  Γιατί δεν περιόρισε την πολιτικοκοινωνική του αντίθεση σε μια "καλλίτερη διαχείριση" της ίδιας πολίτικης! 

   Η  ολομέτωπη  στόχευση αντιπαράθεσης με τον νεοφιλελευθερισμό που επέλεξε ο σοσιαλιστικός χώρος ως στρατηγική , ήταν η αιτία να δημιουργήσει  κοινωνική  δυναμική που  έβγαζε από το περιθώριο και την απλή διαμαρτυρία   και την αριστερή  μεμψιμοιρία !

     Σήμερα 40 χρόνια μετά, οι φορτίσεις της συγκυρίας και της κρίσης τείνουν να ανατρέψουν και να συκοφαντήσουν τη καθοριστική συμβολή του σοσιαλιστικού χώρου στην πιο δημοκρατική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Ελληνικής περιόδου. Ενδεικτικά αναφέρονται:

1. Η  άρση του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού με ενεργό, την "εθνική» παρουσία  στην Ευρώπη και τον κόσμο.
2. Η  διαμόρφωση «πλαισίου αναφοράς» ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου.
3. Η  οικοδόμηση κοινωνικού κράτους και η πρόσβαση των αδυνάτων στα δημόσια αγαθά της παιδείας, υγείας, ασφάλισης κτλ,.
4. Η διεύρυνση της δημοκρατίας και η  θεμελίωση της αποσυγκέντρωσης και αποκέντρωσης της χώρας με διερεύνηση της κοινωνικής συμμετοχής  στους θεσμούς αντιπροσώπευσης, και η ανακατανομή της οικονομικής εξουσίας.
5. Η  ικανότητα της χώρας να διαπραγματεύεται πόρους, δομές και συμμετοχές στο Ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι.
6. Η  ανάπτυξη της μεσαίας τάξης,της  αγροτικής οικονομίας κτλ, καθώς και η διαμόρφωση ενός ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού για τις εργασιακές σχέσεις...και τόσα άλλα.

     Ασφαλώς η χρόνια ταύτιση με την εξουσία και η αδυναμία να ισοσκελιστεί αυτός ο αγώνας με αντίστοιχες αλλαγές και τομές  και στην οικονομική δημοκρατία απέτρεψαν την θετική για την κοινωνία, οικονομία και την ανάπτυξη, ολοκλήρωση του εγχειρήματος της μεγάλης αλλαγής 

  Το τίμημα των επιπτώσεων για τους σοσιαλιστές έγινε επώδυνα μεγάλο. Ο  κρατισμός, η αδιαφάνεια και η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης έδωσε το πλεονέκτημα στις δυνάμεις του παρασιτισμού να ανακτήσουν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία και στις μέρες μας όχι μόνο να συκοφαντούν την μεγάλη συμβολή του σοσιαλιστικού κινήματος και του Α Παπανδρέου στην οικοδόμηση της Ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας άλλα κα να διαχειρίζονται την κρίση ως ευκαιρία προώθησης των επιδιώξεων τους!

    

   Η πολύπλευρη κρίση που βιώνει τα τελευταία χρόνια η χώρα  και ο ευρωπαϊκός νότος ειδικότερα καθιστούν εμφανή την ανάγκη συγκρότησης μιας εναλλακτικής προοδευτικού χαρακτήρα πολίτικης και κοινωνικής συμμαχίας!

  Έχει διανυθεί επαρκής χρόνος για να διαπιστωθεί ήδη από τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα ,  πως το σχέδιο "Μερκελ" δεν αποσκοπεί στην έξοδο από την κρίση, αλλά στην επιβολή ενός τριτοκοσμικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου και στην Ελλάδα!

   Η κρίση  έχει μετατραπεί σε ευκαιρία μιας επίθεσης, που  έχει ως κατάληξη την επέλαση των λίγων, την  συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, την διάλυση της μεσαίας τάξης και την αποδόμηση των θεσμικών, κοινωνικών, δημοκρατικών και οικονομικών κατακτήσεων που δημιούργησε η μεγάλη προοδευτική σοσιαλιστική παράταξη και η αριστερά γενικότερα!

   Το σχέδιο που εφαρμόζεται, είναι σε πλήρη αντιπαράθεση με τους λόγους ύπαρξης του σοσιαλιστικού χώρου και  αποσκοπεί σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων με απόλυτα εξαρτημένες τις οικονομίες του νότου!

   Αυτός είναι ο λόγος που επιβάλλεται να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου και επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού!

   Οι εκλογικές αναμετρήσεις έδειξαν πως η κοινωνική βάση διεκδικεί αλλαγή κατεύθυνσης και συμμαχιών!

     Κατέγραψαν πως ο σοσιαλιστικός χώρος ούτε τεμαχίζεται-ούτε χαρίζεται -μεταβιβάζεται σε ευκαιριακά πολιτικά παρακολουθήματα του νεοσυντηρητισμού  ,ούτε κληρονομείται!Συρρικνώνεται όμως όταν αποκόπτεται από τα πεδία των κοινωνικών διεργασιών, της ανάπτυξης και της ανάγκης !

    Η δυναμική του και ρόλος του  εξαρτάται από την ικανότητα  να συμπορεύεται με τον προοδευτικό-αριστερό οικολογικό χώρο! Και αυτό εγείρει ως ζητούμενο την ανασύνταξη και όχι τη μετάλλαξη η τη διάλυση του!

Με την αυτοκριτική του μπορεί  να  διδάσκεται !Δεν  μεταλλάσσεται!

Το συμπέρασμα είναι πως..

   Ο σοσιαλιστικός χώρος έχει ιστορία, εμπειρία , δηλαδή έχει αυτόνομο μέλλον.

   Έχει την παρακαταθήκη του ιδρυτή που τόλμησε να διαμορφώσει τους όρους ενός πλειοψηφικού σοσιαλιστικού κινήματος αλλαγής υπερβαίνοντας τα θολά σχήματα του κέντρου...ως παρακολουθήματα του συντηρητισμού!

    Στις μέρες μας η 3^η του Σεπτέμβρη ξεπερνά τον επετειακό χαρακτήρα μιας εκδήλωσης , γίνεται ακόμη πιο συμβολική!

 --Ζητούμενο γίνεται:

 Ο σοσιαλιστικός χώρος να ξαναβρεθεί στη φυσική προοδευτική κοίτη !  Όπως την προσδιόρισε η ιδρυτική του πράξη και  ο ιδρυτής!

Να συμβάλει στην δημοκρατική  προσπάθεια  ώστε να κλείσει ο κύκλος του συντηρητικού συμβιβασμού όχι μόνο γιατί είναι ατελέσφορος και κοινωνικά διχαστικός αλλά γιατί είναι αντιπαραγωγικός, δημοκρατικά προβληματικός, αδιέξοδος!

Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία της χώρας χωρίς τους πολίτες και την παραγωγική βάση !

Τί κρύβεται πίσω από την κρίση στη Γαλλία....

Την παραίτηση της κυβέρνησης της Γαλλίας υπέβαλε στον Γάλλο Πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ, ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, μετά τους τριγμούς που προκλήθηκαν από την έντονη κριτική του υπουργού Οικονομίας, Αρνό Μοντμπούρ για την πολιτική της λιτότητας ,αλλά και της πλήρους ευθυγράμμισης με τις επιταγές του Βερολίνου.

Με συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Μonde το περασμένο Σάββατο ο Μοντμπούρ ,που εκπροσωπεί την αριστερή πτέρυγα των γάλλων σοσιαλιστών, ζήτησε να σταματήσει η πολιτική της λιτότητας που στραγγαλίζει την ανάπτυξη της γαλλικής οικονομίας. Ο γάλλος υπουργός Οικονομίας είπε και κάτι άλλο που ξεπέρασε βέβαια τα εσκαμμένα, την “κίτρινη γραμμή” ,όπως είπε ο συντηρητικός σοσιαλιστής πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς : Τι είπε ο Μοντμπούρ; Οτι λένε καθημερινά σχεδόν όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες : “Να υπάρξει μια «δίκαιη και υγιής αντίσταση» στις «υπερβολικές εμμονές των Γερμανών συντηρητικών… Πρέπει να υψώσουμε τον τόνο. Η Γερμανία έχει πιαστεί στην παγίδα της πολιτικής της λιτότητας που έχει επιβάλει σε όλη την Ευρώπη», δήλωσε ο Μοντμπούρ και πρόσθεσε με έμφαση για να μην ξεχνιόμαστε άλλωστε: «Όταν λέω η Γερμανία, ομιλώ για τη γερμανική δεξιά που υποστηρίζει την (καγκελάριο) Άγκελα Μέρκελ. Η Γαλλία δεν έχει την τάση να ευθυγραμμίζεται με τα ιδεολογικά αξιώματα της γερμανικής δεξιάς».
Η ευρωζώνη -είπε ο γάλλος υπουργός Οικονομίας “έχει γίνει ένα νησί του Κάφκα , όπου οι ηγέτες των κρατών μελών πεισματικά ακολουθούν πολιτικές που εμποδίζουν την ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας. Η μείωση των ελλειμμάτων είναι αντιοικονομική, διότι επιδεινώνει την ανεργία και συνιστά οικονομικό παραλογισμό, διότι καθιστά αδύνατη την αποκατάσταση των δημόσιων λογαριασμών ,και προκαλεί πολιτική καταστροφή, διότι ρίχνει τους Ευρωπαίους στα χέρια των δεξιών εξτρεμιστικών κομμάτων ” .
Ο Μοντμπούρ δεν ήταν μόνος. Ο επίσης αριστερός σοσιαλιστής υπουργός Παιδείας Μπενουά Αμόν επέκρινε έντονα την οικονομική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση της Γαλλίας σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Parisien.
Οι τοποθετήσεις αυτές προκάλεσαν έντονες επικρίσεις κυρίως από μέρους της γαλλικής δεξιάς και του κέντρου, που ζήτησαν τον αποκεφαλισμό των δύο αριστερών υπουργών.
«Ποιος κυβερνά; Ποιο ζεύγος; Το ζεύγος του Μανουέλ Βαλς και του Φρανσουά Ολάντ, ή μήπως το δίδυμο των Μοντμπούρ και Αμόν; Ποιος χαράσσει την οικονομική πολιτική της Γαλλίας;» διερωτήθηκε ο Μπρουνό Λε Μερ, βουλευτής του δεξιού κόμματος Ένωση για Ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP).
Και ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ …αντέδρασε «παραιτώντας» την κυβέρνηση Βαλς, προκειμένου φυσικά να απομακρύνει τους αριστερούς σοσιαλιστές υπουργούς.
Μοναχικός ιππότης κατά της λιτότητας
“Μα είναι δυνατόν ο υπουργός Οικονομικών να εντάσσεται στην αντιπολίτευση;” διερωτάτο πριν δύο μήνες σε κύριο άρθρο της η γαλλική οικονομική εφημερίδα “La Tribune” και προσέθετε με έμφαση: “Μήπως αποφάσισε να το παίξει μοναχικός ιππότης;”
Ηγετικό στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος ο Μοντεμπούρ -είχε ηττηθεί το 2011 από τον Φρανσουά Ολάντ στη διεκδίκηση του χρίσματος των σοσιαλιστών για την γαλλική προεδρία- δεν κρύβει τις απόψεις του. «Οι ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας σε όλες τις χώρες, προκάλεσαν την καταστροφή, ενίσχυσαν την άκρα δεξιά σε όλες τις χώρες έστω και με διαφορετικές εκδοχές. Το πολιτικό αποτέλεσμα και το οικονομικό αποτέλεσμα συνιστούν και οι δύο μια καταστροφή” τόνισε ορθά κοφτά ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών . «Ο διάλογος για την κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής δεν έγινε ποτέ, ούτε στη Γαλλία ούτε στην Ευρώπη” λέει ο Μοντμπούρ .Με ένα tweet αμέσως μετά τις ευρωεκλογές ο Μοντμπούρ είχε ταράξει τα νερά: “Οι ευρωπαϊκές πολιτικές της λιτότητας οδήγησαν σε οικονομική καταστροφή. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών το αποδεικνύουν” έγραψε χαρακτηρηστικά.
Ανακοίνωσε μάλιστα τη συγκρότηση μιας πενταμελούς επιτροπής “σοφών” για την εκπόνηση μελέτης με θέμα “ανάπτυξη και πλήρη απασχόληση» με στόχο “να χτυπήσει τις κυρίαρχες ιδέες στα νομισματικά ή δημοσιονομικά ζητήματα, που έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση οι πολίτες .Στην επιτροπή αυτή θα μετείχαν οι καθηγητές Οικονομικών, Ζαν Πολ Φιτουσί, ο αμερικανός νομπελίστας , Τζότζεφ Στίγκλιτς, ο γερμανός Πέτερ Μπόφινγκερ ,ο ιταλός Ενρίκο Τζιοβανίνι και ο αμερικανός Φίλι Μάρτιν. Ο προαλειφόμενος για πρόεδρος της επιτροπής Ζαν Πολ Φιτουσί είχε πει χαρακτηριστικά: «Η Ευρώπη επιμένει σε πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τους κύριους στόχους της και που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα στη μείωση του χρέους, κάτι που αποτελεί πρωταρχικό στόχο” Σύμφωνα με τον γάλλο καθηγητή “είναι επείγουσα ανάγκη να επενδύσουμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη και να επιδιώξουμε την ανταγωνιστικότητα μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας και όχι με χαμηλότερους μισθούς. Μια ενωμένη Ευρώπη δεν είναι μόνο για την καταπολέμηση των ελλειμμάτων ”.
Τον έφαγε η … Siemens
Δηλωμένος αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης ο Μοντεμπούρ δεν είναι φυσικά σκληρός μαρξιστής. Προωθούσε μια φιλελεύθερη κεϋνσιανή πολιτική ,τονίζοντας ότι η Γαλλία θα μπορούσε να ανακάμψει καλύτερα αν είχε εστιάσει την πολιτική της στην τόνωση της οικονομίας και όχι στη λιτότητα. Και όμως! Κάποιοι στη Γαλλία δεν διστάζουν να τον αποκαλούν “Αριστερό της Αριστεράς”, (σ. agenda: όπως είχε αποκαλέσει ο Κων/νος Καραμανλής τον Ανδρέα Παπανδρέου) όπως σχολιάζει το ραδιοφωνικό δίκτυο “Europe 1” .
Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ,αλλά και ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς με την πολιτική λιτότητας και υποταγής στο Βερολίνο που ακολουθούν δεν έβλεπαν από την αρχή με καλό μάτι τον υπουργό της Οικονομίας . Και για έναν πρόσθετο λόγο: Τα είχε βάλει με τη γερμανική Siemens.
Στη μάχη για την εξαγορά του γαλλικού τεχνολογικού ομίλου Alstom, η γερμανική Siemens υπέστη οδυνηρή ήττα, καθώς με πρωτοβουλία Μοντμπούρ η γαλλική κυβέρνηση προτίμησε την προσφορά της αμερικανικής General Electric .Ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας έδειξε τότε σαφή προτίμηση στην προσφορά των Αμερικανών, Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε τότε ο Αρνό Μοντμπούρ, το βασικό κίνητρο της απόφασης είναι «η πατριωτική εγρήγορση»… Όπως είπε χαρακτηριστικά “για να οργανωθούμε απέναντι στην παγκοσμιοποίηση πρέπει να χτίσουμε συμμαχίες αντί να επιτρέψουμε να γίνει η Γαλλία ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο για τις ξένες επιχειρήσεις, που θα έρχονται και θα κάνουν λεία τους τις δικές μας επιχειρήσεις». Φυσικά οι Γερμανοί αντέδρασαν κατά του Μοντμπούρ. Ο πρόεδρος της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων της Μπούντεσταγκ, Πέτερ Ράμσαουερ δεν δίστασε να κατηγορήσει την γαλλική κυβέρνηση ότι “έθεσε μονομερώς τα εθνικά της συμφέροντα πάνω από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα». Το σίγουρο είναι ότι ο Μοντεμπούρ με τις κινήσεις του εμφανίζεται ως θριαμβευτής και ενισχύει σαφώς και τις προεδρικές του φιλοδοξίες για το 2017.

Spiegel κατά Μέρκελ: «Θα πληρώσουμε όλοι ακριβά την πολιτική της»...

Με μια σκληρή ανάλυση το Spiegel επιτίθεται ευθέως

 στην Γερμανίδα καγκελάριο, εγκαλώντας την για 

αναποτελεσματικότητα στα μέτρα που επέβαλε 

για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ειδικά για την 

Ελλάδα και την Πορτογαλία, αναφέρεται πως η 

πολιτική της Μέρκελ δεν αλλάζει...
τίποτα στην υπερχρέωση των δύο χωρών.

Όπως αναμεταδίδει η Deutsche Welle, o αρθρογράφος 

Βόλφγκανγκ Μινχάου σημειώνει μεταξύ άλλων: 

«Ο πολυδιαφημισμένος πραγματισμός της Άγκελα

 Μέρκελ αποδεικνύεται οφθαλμαπάτη», εξηγώντας

 ότι οι κινήσεις της καγκελαρίου στο πεδίο της 

διαχείρισης της «ευρωκρίσης» είναι συγκρίσιμες 

με τις προσπάθειες ενός ιδιοκτήτη κατοικίας να 

καταπολεμήσει την υγρασία στους τοίχους του 

σπιτιού του με ένα νέο βάψιμο.

«Ο ευρωχώρος είναι ασθενής. Δεν θα πρέπει πλέον

να κάνουμε λόγο για κρίση. Η κρίση συνεπάγεται 

αλλαγή και η δική μας η ασθένεια είναι χρόνια» 

επισημαίνει ο Γερμανός αναλυτής, επικαλούμενος 

τη μείωση του ρυθμού ανάπτυξης στις χώρες της 

ευρωζώνης. «Στη Γερμανία είναι λιγότερο αισθητή 

αυτή η ύπουλη αρρώστια, αλλά και εδώ σημειώθηκε

 ξαφνικά πτώση της ανάπτυξης κατά το δεύτερο 

τρίμηνο του έτους. Συρρικνωνόμαστε στον ίδιο 

ρυθμό με την Ιταλία και με πιο ισχυρούς ρυθμούς 

σε σχέση με τη Γαλλία» παρατηρεί ο Μινχάου, 

υπενθυμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι τα επόμενα 

χρόνια η Γερμανία θα υποστεί και δημογραφικό σοκ.

Συγκρίνει την κατάσταση στην ευρωζώνη με εκείνη

 της Ιαπωνίας την προηγούμενη δεκαετία για να 

υποστηρίξει ότι σε τελική ανάλυση «η Ιαπωνία είχε

 τύχη μέσα στην ατυχία της», καθώς κατόρθωσε 

να εξομαλύνει τη μείωση του χρέους του ιδιωτικού

 τομέα με την χρέωση του κράτους. «Εάν οι Ιάπωνες

 είχαν υιοθετήσει το γερμανικό «χρεόφρενο» ή τους 

δημοσιονομικούς κανόνες της συνθήκης του 

Μάαστριχτ, η χώρα θα είχε καταρρεύσει», εκτιμά ο

 Μινχάου, προβαίνοντας στο εξής συμπέρασμα: 

«Aκριβώς με αυτή την απειλή είμαστε τώρα αντιμέτωποι...

 Η κατάρρευση συνιστά μια κατάσταση διαρκούς 

αδυναμίας με μηδενική ανάπτυξη, υψηλά πραγματικά

 επιτόκια, υπερτιμημένες συναλλαγματικές ισοτιμίες- 

και όλα αυτά επί δεκαετίες».

«Βρίσκουμε μπροστά μας τώρα τις εσωτερικές αντιφάσεις

 μιας Νομισματικής Ένωσης, η οποία θέλει να είναι 

μόνο νομισματική και τίποτε περισσότερο. Αντί να 

επιλύσουμε την κρίση χρέους με μια διάσκεψη για 

το χρέος, μεταθέτουμε το πρόβλημα, δημιουργώντας

 πολύπλοκες ομπρέλες προστασίας, οι οποίες 

μεταφέρουν σε τελική ανάλυση τα χρέη από τη μία 

γωνία του συστήματος στην άλλη. Αυτό φαίνεται καλό,

 αλλά στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε στην 

υπερχρέωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας», 

επισημαίνει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου.

Αμφισβητεί ακόμη και την πολιτική της αγοράς 

κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ, στην οποία 

επιρρίπτει ότι παραμέλησε την παραδοσιακή 

νομισματική πολιτική, παρακολουθώντας άπρακτη 

την πτώση του πληθωρισμού. «Στο επισφαλές θεμέλιο

 μιας απατηλής ελπίδας για ανάκαμψη στηρίζεται η 

σημερινή φήμη της Μέρκελ. Η κατάσταση μας είναι 

συγκρίσιμη με εκείνη του ιδιοκτήτη μιας κατοικίας, 

ο οποίος βλέπει με φρίκη τον λεκέ της υγρασίας να

 βγαίνει κάτω από τον βαμμένο τοίχο και ο οποίος 

όχι μόνο έχει ξοδέψει τσάμπα λεφτά για το βάψιμο,

 αλλά πρέπει τώρα να δαπανήσει ακόμη περισσότερα,

 επειδή μετέθεσε στο μέλλον τη λύση του προβλήματος.

 Εμείς όλοι, εκτός από τη Μέρκελ, θα κληθούμε να 

πληρώσουμε ακριβά την πολιτική της καθυστέρησης»,

 καταλήγει ο Γερμανός αναλυτής.