'Eφυγε ο Μάνος μας...

"ΕΦΥΓΕ" Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ - ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ Η "ΑΠΟΥΣΙΑ" ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΑΜΕΛΙΔΗ

Ημέρα πένθους είναι η σημερινή για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, της ΕΠΗΕΑ, τα συνδικαλιστικά στελέχη στο χώρο της ενημέρωσης, τους εργαζόμενους στην Ένωση, από την απώλεια του συναδέλφου Μάνου Αμελίδη. Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ εκφράζει τη μεγάλη του θλίψη για το θάνατό του και το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει πίσω του ένας αθόρυβος αλλά και ανυποχώρητος αγωνιστής και στυλοβάτης επί 48 χρόνια των δικαιωμάτων του Κλάδου. Υπηρέτησε με πάθος και ανιδιοτέλεια τις αληθινές δημοσιογραφικές και κοινωνικές αξίες κάνοντας σκοπό της ζωής του την προσφορά για τον συνάδελφο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, κάθε άνθρωπο. Από τη θέση του το 1966 στον Ο.Ε.Α. (Οργανισμός Επικουρικής Ασφάλισης) στη συνέχεια ιδρυτικό στέλεχος στον ΕΔΟΕΑΠ και από το 1987 στην ΕΣΗΕΑ συνέβαλε αποφασιστικά και αποτελεσματικά με προτάσεις, μελέτες και παρεμβάσεις στην προάσπιση των εργασιακών και ασφαλιστικών θεμάτων. Ως Διευθυντής των Υπηρεσιών της ΕΣΗΕΑ στη συνέχεια είχε κομβικό ρόλο στην αναδιοργάνωση των υπηρεσιών της Ένωσης, στην ανάπτυξη πνεύματος συνεργασίας με όλους τους εργαζόμενους, γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά όλα αυτά τα χρόνια στην υποστήριξη των διεκδικήσεων του Κλάδου. Η συνδικαλιστική του δράση και προσφορά αναγνωρίστηκε από όλο τον Κλάδο και ως μέλος της ΕΠΗΕΑ οι συνάδελφοι του τον ανέδειξαν επανειλημμένα στην Εξελεγκτική Επιτροπή του ΕΔΟΕΑΠ και πρώτο Πρόεδρο της ΠΟΕΠΤΥΜ. Ο Μάνος Αμελίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 από γονείς πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές εισήχθη στην ΑΣΟΕΕ και το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αργότερα αποφοίτησε. Εργάστηκε επίσης ως δημοσιογράφος συντάκτης – διορθωτής, αρχικά, στο «ΕΘΝΟΣ», στα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ (τηλεόραση, ραδιόφωνο), σε εκπομπές στο ραδιόφωνο, στέλεχος στο περιοδικό ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και από το 1980 έως και το 2008 στην εφημ. «ΕΞΠΡΕΣ». Ήταν ο εμπνευστής των σεμιναρίων δημοσιογραφίας που άρχισε να οργανώνει από το 1988 η Ένωση. Συνέβαλε στο σχεδιασμό και την επιτυχή υλοποίηση των ειδικών σεμιναρίων για άνεργους δημοσιογράφους το 2012 με στόχο την επιμόρφωση και την επανένταξή τους στην αγορά εργασίας. Ο Μάνος Αμελίδης προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στους δημοσιογράφους. Πάντοτε ευγενής, πρόθυμος, φιλικός και συνεργάσιμος διατηρούσε προσωπικές σχέσεις με όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Άλλωστε όλοι γνώριζαν ότι η εργασία του, τόσο στον ΕΔΟΕΑΠ όσο και στην ΕΣΗΕΑ, δεν υπήρξε ποτέ απλός βιοπορισμός. Η αγωνία του και το πάθος του για τα συμφέροντα του Κλάδου αλλά και την εξυπηρέτηση των συναδέλφων από το νεότερο έως τον γηραιότερο, ήταν σκοπός ζωής για τον Μάνο. Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τις κόρες του Ιουλία και Μαρία, την αγαπημένη του ανιψιά Αριέττα και τους οικείους του, αποχαιρετά τον Μάνο Αμελίδη και τον ευχαριστεί για όσα προσέφερε σε όλους μας. Καλό ταξίδι Μάνο!

Στήνουν σκηνικό χαλιναγώγησης της κοινής γνώμης, μέσω επικοινωνιακού παραλογισμού και νέων κομμάτων.

 

 Του Χάρη Τσιόκα

 

 

 

 

Σκηνικό «αγωνιώδους πολιτικής ρευστότητας»! Kλίμα κοινωνικής ανασφάλειας! Επίκληση της ανάγκης για  «πολιτική σταθερότητα»! είναι τα θέματα της επικαιρότητας των ημερών!    

  Αλλά πως μπορεί να υπάρξει πολιτική σταθερότητα, όταν:

- Η κοινωνική αστάθεια οξύνεται σε θέματα που σχετίζονται με τη συρρίκνωση της  παραγωγικής  βάσης   την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους , την εργασία ,την μόρφωση , την κοινωνική ασφάλιση ; 
- Παρά τα άδικα μέτρα , διογκώνεται  το χρέος και αυτό να γίνεται η αιτία ώστε η «πολιτική» να ορίζει ως ζητούμενο «διαπραγμάτευσης» το αν η χώρα θα γίνει η όχι , μια μακροχρόνια  "αποικία χρέους";

Η προοδευτική παράταξη, η αριστερά και το κέντρο με τις πολιτικές τους επιλογές, ιστορικά και για ιδεολογικοπολιτικούς και κοινωνικούς λόγους, πάντα ταύτιζε την «πολιτική σταθερότητα» με ένα αξιόπιστο σχέδιο κοινωνικής σταθερότητας και ελπίδας! Αυτή είναι και διαφορά της από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά!
    Γι αυτό και επέλεγε διαχρονικά να στηρίζει την προσπάθεια της, σ ένα μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών  συμμαχιών , με τάξεις , στρώματα και ομάδες που έχουν  λόγους να στηρίζουν κυβερνήσεις που η πολιτική  σταθερότητα  είναι πάντα συνδεδεμένη  με τις πραγματικά παραγωγικές , κοινωνικές και δημοκρατικές στοχεύσεις !
     Αυτή λοιπόν η σχέση δοκιμάζεται, ενώ: 

-Πολύπλευρα διαπιστώνεται ότι έχει  κλονισθεί και η πολιτική διαχείριση-διαπραγμάτευση δείχνει να απομακρύνεται από τα κοινωνικά ζητούμενα. 

-Το κοινωνικό και δίκαιο κράτος δείχνει να απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο , αφού η Ευρώπη πλέον «πιέζεται» από συγκεκριμένες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις  να διαμελισθεί σε ζώνες άνισων οικονομικών και κοινωνικών ταχυτήτων.

 Ετσι, διαμορφώνεται ένα σκηνικό «κοινωνικής ενημέρωσης» όπου το αίτημα  διαμόρφωσης «πολιτικής σταθερότητας» διαχωρίζεται από την προϋπόθεση που θέτει πάντα ο χώρος  της αριστεράς και του κέντρου! Την  αδιάσπαστη δηλαδή  συμπόρευση της πολιτικής  σταθερότητας με την κοινωνική και παραγωγική !
   Το αποτέλεσμα είναι στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο , να διαμορφώνεται  ένα περιβάλλον  «επικοινωνιακού παραλογισμού»  γύρω από το ερώτημα τόσο της ανάγκης να υπάρχει «πολιτική σταθερότητα» , όσο και το τι πραγματικά επιδιώκουν οι ηγεσίες των κομμάτων όταν την επικαλούνται!

   Βιώνουμε  ένα βομβαρδισμό δημιουργίας πολιτικών σχηματισμών που «επιχειρείται» να πλασαριστούν ως απάντηση στο σκόπιμα «απροσδιόριστο» για τους κατασκευαστές αίτημα «σταθερότητας».

   Ως αιτία για τη συγκρότηση των «σχηματισμών αυτών» άλλες φορές,  

-ανασύρεται επιλεκτικά , ότι μπορεί να είναι η επικαιροποίηση της ιστορικής φόρτισης των λέξεων «κέντρο η αριστερά»,

-η ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού και των σχημάτων,

         -άλλες η αξιοποίηση του αιτήματος , για αθροιστικές συγκολλήσεις  παραγόντων προκειμένου να παραταθεί ο υφιστάμενος συσχετισμός διακυβέρνησης!

    Αναμφισβήτητα στις δημοκρατικές κοινωνίες είναι αναφαίρετο το δικαίωμα της δημιουργίας πολιτικών σχηματισμών που θα επιδιώκουν μέσα από δημοκρατική νομιμοποίηση να εκφράσουν λύσεις για τα προβλήματα των κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπούν!

Αλλά ακριβώς εδώ είναι το πρόβλημα! Ότι υποκρύπτουν τον λόγο που ιδρύονται! Και αυτό συμπυκνώνεται στα ερωτήματα:

 1. Διεκδικούν την εκλογική καταγραφή  ώστε με διορθώσεις η συμπληρώματα να στηρίξουν τις ασκούμενες πολιτικές η να τις αλλάξουν:

 2. Επιδιώκουν να προσφέρουν «μαξιλάρι» συνεργασίας για την συνέχιση των οικονομικοκοινωνικών αποτελεσμάτων που δημιουργούν οι συγκεκριμένες πολιτικές η για να λειτουργήσουν ως καταλύτες στη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής συμμαχίας με διαφορετική οικονομικοκοινωνική ατζέντα;

 3. Μπορεί να υπάρξει «νέο κόμμα του κέντρου η της αριστεράς» αν με τις συνεργασίες του άμεσα η έμμεσα στηρίζει κυβερνήσεις που το «ανταγωνιστικό» αγοραίο μοντέλο είναι τριτοκοσμικό , με κερδοσκοπικά συστήματα εργασιακού μεσαίωνα;

 4. Και πόσο «νέοι» μπορεί να είναι υπό διαμόρφωση πολιτικοί σχηματισμοί στους οποίους «χαρίζεται» υπέρ πολλαπλάσιος χρόνος προβολής απ ότι τα πραγματικά προβλήματα και η αναγκαία για τη λύση τους αντιπαράθεση υπαρκτών δυνάμεων;

 5. Το «νέο» αφορά τελικά την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού και της ιστορικής διαδρομής των κομμάτων για να συνεχισθεί με άλλο μανδύα η ιδία πολιτική η μήπως θα ήταν αναγκαίο μέσα από σκληρή αυτοκριτική τα κόμματα να αξιοποιούν τις εμπειρίες , ,να κρατούν τα θετικά και να αλλάζουν τις αποτυχημένες πολιτικές;

 6. Κόμματα μιας χρήσης παρακολουθήματα της οικονομίας , η αυτόνομα από εξαρτήσεις; Ωστε να δημιουργούν κανόνες για τον ανταγωνισμό και την ανάπτυξη;

   Προφανώς λοιπόν   η «πολιτική σταθερότητα» είναι αναγκαία! Αλλά το ερώτημα είναι πότε και με ποιες συμμαχίες διαμορφώνεται περιβάλλον κοινωνικής σταθερότητας για ανάπτυξη με ευρωπαϊκή σύγκλιση!

Οι τροϊκανοί δουλεύουν πάντα με -και για- τους συνεταίρους τους...

Σε «ξεβράκωμα» πρώτης τάξεως εξελίσσεται όλη αυτή η ιστορία με τις απαιτήσεις της τρόϊκας, που σχετίζονται με την αγορά (γάλα, φάρμακα, βιβλία, φόροι υπέρ τρίτων κ.λ.π)… 

Υπενθυμίζεται, ότι όλες αυτές οι «απαιτήσεις» περιλαμβάνονται στην περιβόητη έκθεση του ΟΟΣΑ που συνέταξαν 2-3 υπάλληλοι του Οργανισμού, οι οποίοι περιδιαβαίνοντας τα γραφεία των διαφόρων «ΣΕΒ» της χώρας, συγκέντρωσαν όλες τις απαιτήσεις-ρουσφέτια συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομάδων και τα πλάσαραν δήθεν ως «έκθεση μεταρρυθμίσεων για την αγορά». 

Την έκθεση αυτή οι Ελληνες φορολογούμενοι χρυσοπλήρωσαν με περίπου 1 εκατ. ευρώ! 

Διαπιστώνοντας όμως, τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα, ότι η κυβέρνηση είναι ανίσχυρη να νομοθετήσει υπέρ των ρουσφετιών τους που έχουν περιληφθεί στην «έκθεση-ευαγγέλιο» του ΟΟΣΑ, επιστράτευσαν τον Τόμσεν και την παρέα του. Κι αυτό, καθώς αντιλαμβάνονται ότι άλλη «χρυσή ευκαιρία» δεν θα υπάρξει για την προώθηση των διαχρονικών διεκδικήσεών τους. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την αποδιοργανωμένη πλέον αγορά εργασίας, όπου ενώ η πραγματική ανεργία καλπάζει πλησιάζοντας τα 2 εκατομμύρια, οι τροϊκανοί ζητούν επίμονα -πάλι για λογαριασμό συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων- την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων…!!! 

Οι απαιτήσεις αυτές είναι τόσο εξόφθαλμες που ξεσηκώνουν ακόμα και τους δευτεροκλασάτους υφυπουργούς της κυβέρνησης, οι οποίοι μέσω λεκτικών διαφοροποιήσεών τους την τελευταία στιγμή, ελπίζουν μπας και διασωθούν!!! 

΄Αραγε στο δρόμο για τις κάλπες θα ξεχαστούν όλα αυτά;