Του Παναγιώτη Μήλα
Όχι πια άλλες φωτογραφίες θυμάτων του φασισμού…
Η δημοσίευση, χθες Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2013, στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» της φωτογραφίας του 34χρονου Παύλου Φύσσα, λίγο πριν ξεψυχήσει μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε στην Αμφιάλη μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης, το ξημέρωμα της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου 2013, προκάλεσε σάλο στις εφημερίδες, στον ηλεκτρονικό Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι περισσότεροι – και δικαίως- καταδικάζουν τη δημοσίευση. Είναι απαράδεκτο να διαταράσσουν την κοινωνική γαλήνη κάποιοι ευφάνταστοι δημοσιογράφοι. Αρκεί να σας θυμίσω πως ακριβώς το ίδιο έγινε το 1936.
Τότε και συγκεκριμένα στις 5 Μαϊου δημοσιεύθηκε η φωτογραφία με τη σπαρακτική φιγούρα της μάνας πάνω από το νεκρό κορμί του γιου της κατά την εξέγερση των εργατών στη Θεσσαλονίκη. Το καθεστώς Μεταξά αιματοκύλισε την απεργία. Χωροφυλακή και στρατός χτύπησαν, τραυμάτισαν και σκότωσαν εκατοντάδες Ελλήνων εργαζομένων, ανάμεσά τους και τον Τάσο Τούση, έναν σοφέρ, που η μισότυφλη μάνα του βρήκε νεκρό από τους χωροφύλακες που του την είχαν στήσει έξω από ένα καφενείο.
Τα τραγικά γεγονότα παρουσίασε πριν ένα χρόνο (Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2012), από τον 102fm και τον 9.58 του Ραδιοφωνικού Σταθμού Μακεδονίας της ΕΡΤ3, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σπύρος Κουζινόπουλος. Ανασύροντας από το αρχείο του μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις που είχαν ηχογραφηθεί πριν 30 και 40 χρόνια, ο Σπύρος Κουζινόπουλος σε ωριαία ραδιοφωνική εκπομπή παρουσίασε την Μαρίκα Μπόχαλη – Τούση, αδελφή του δολοφονημένου απεργού, η οποία περίεγραψε τη συγκλονιστική σκηνή όταν η μάνα του παλληκαριού είδε το γιό της νεκρό πάνω σε μία πόρτα. Ενώ ο άλλοτε Γραμματέας των Οικοδόμων Θεσσαλονίκης, Κωστίκας Παπαβασιλείου αφηγήθηκε το πώς ξήλωσε την πόρτα από μία νεοαναγειρόμενη οικοδομή για να ξαπλώσει πάνω το νεκρό. Ο Κουζινόπουλος μετέδωσε επίσης συνέντευξη με τον Γιάννη Ρίτσο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η απαράδεκτη αυτή δημοσίευση της φωτογραφίας, ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει το “Μέρα μαγιού μου μίσεψες…” που μελοποίησε αργότερα (το 1960) ο Μίκης Θεοδωράκης http://www.youtube.com/watch?v=_BvC9hJXyZw
Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιοι προβάλλουν το δολοφονικό έργο των φασιστών και των παρακρατικών. Εμπνέουν κάποιους καλλιτέχνες εμψυχώνουν τον λαό.
Διαβάστε παρακάτω το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου:
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω.
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης.
Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια.
Και μου `λεγες πως όλ’ αυτά
τα ωραία θα `ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας.
Το τραγούδι αυτό ήταν και είναι ένας ύμνος για τους αγώνες του λαού και δεν θα είχε γραφτεί ποτέ αν δεν είχε δημοσιευθεί η φωτογραφία.
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και πάλι Μάιο και πάλι στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά το 1963. Στις 22 του μήνα ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης δέχθηκε άνανδρη επίθεση στην συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού από παρακρατικούς και πέντε μέρες μετά πέθανε στο ΑΧΕΠΑ.
Το Σάββατο 25 Μαϊου 1963 η εφημερίδα «Μακεδονία» δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα της τον Λαμπράκη μέσα (!!!) στο θάλαμο του νοσοκομείου. Η λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε: «Ο βουλευτής Λαμπράκης, επί της κλίνης, επί της οποίας διέρχεται τας τελευταίας στιγμάς του χαροπαλαίων, εντός του υπ’ αριθ. 158 δωματίου του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Παρά το προσκέφαλον, η συσκευή δια της οποίας χορηγείται ανελλιπώς μέσω τραχειοτομής, το οξυγόνον εις τους πνεύμονας του τραγικού θύματος.
Σοκαριστική η φωτογραφία. Όλοι ξέρουν ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της αντιδεοντολογικής δημοσίευσης. Γιγαντώθηκε το λαϊκό κίνημα όταν όλοι είδαν με τα μάτια τους το έργο του σκοτεινού παρακράτους. Σήκωσαν ασπίδα προστασίας στους δημοκρατικούς θεσμούς. Μέχρι που τελικά έπεσες και η κυβέρνηση. Ναι! Και από αυτή τη φωτογραφία και από τα κείμενα κάποιων τολμηρών δημοσιογράφων (Γιάννης Βουλτεψης, Γιώργος Μπέρτσος, Γιώργος Ρωμαίος) που αποκάλυψαν το έγκλημα.
Κάτι αντίστοιχο έγινε το 1978 στην Ιταλία. Για 54 μέρες όλος ο κόσμος μιλούσε για την απαγωγή του Ιταλού πολιτικού και δύο φορές πρωθυπουργού Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μετά από την άρνηση της ιταλικής κυβέρνησης να ικανοποιήσει τα αιτήματα των απαγωγέων το πτώμα του άτυχου πολιτικού βρίσκεται σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο στη Ρώμη στις 9 Μαϊου.
Η φωτογραφία του νεκρού πολιτικού δημοσιεύθηκε μια ημέρα μετά, στις 10 Μαϊου του 1978.
Παρόμοιες φωτογραφίες έχουν δημοσιεύσει όλα τα έντυπα σε όλον τον κόσμο σε παρόμοιες περιπτώσεις (Τζον Κέννεντι, Ρόμπερτ Κέννεντι, Ούλαφ Πάλμε, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Αν οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ έκαναν το αντίθετο θα ήταν σαν να αποσιωπούσαν το δολοφονικό έργο των φασιστοειδών.
Η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε χθες υπηρετεί απόλυτα τη σωστή ενημέρωση. Αυτή η φωτογραφία είναι Είδηση με το «Ε» κεφαλαίο. Βέβαια υπάρχει μόνο ένα αρνητικό σημείο. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε από μία εφημερίδα που ενοχλεί κάποιους. Αν την είχε πρωτοσέλιδη κάποια άλλη εφημερίδα, τότε όλα θα ήταν μέλι γάλα. Όμως τώρα πήραν τη δόξα άλλοι…
Με την ευκαιρία ας γυρίσουμε πάλι πίσω, στο 1937 τότε που, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, έγινε ο βομβαρδισμός της βασκικής πόλης Γκερνίκα από δυνάμεις ιταλικές, γερμανικές και τις δυνάμεις του Φράνκο. Στο άκουσμα της είδησης του βομβαρδισμού της επαρχίας αυτής της Χώρας των Βάσκων ο διάσημος ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο δημιούργησε το συγκλονιστικό έργο Guernica. Το έργο αυτό μιλούσε για τη δημοκρατία και παρουσίαζε το δολοφονικό πρόσωπο των φασιστών. Ο πίνακας εκπροσώπησε τη χώρα την ίδια χρονιά στη διεθνή έκθεση του Παρισιού. Έκτοτε ταξίδευε σε Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Βραζιλία, Σικάγο και Φιλαδέλφεια που ήταν μερικοί μόνο από τους σταθμούς, καθώς ο Πικάσο δεν επιθυμούσε την επιστροφή του έργου στην Ισπανία όσο στην εξουσία βρισκόταν ο δικτάτορας Φράνκο. Επανήλθε στο προσκήνιο το 1973, όταν ένας διαδηλωτής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ έγραψε με σπρέι πάνω στον πίνακα «Kill Lies All» .
Tελικώς επέστρεψε στην Ισπανία το 1981, μετά το θάνατο του Φράνκο και τοποθετήθηκε στο Μουσείο Πράδο για να μεταφερθεί οριστικά στο Εθνικό Μουσείο Βασίλισσα Σοφία το 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου