του Μίκη Θεοδωράκη | |||
- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.
- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν.
Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.
- Μίκης Θεοδωράκης: Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;
- Φρανσουά Μιττεράν: Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί
- Μ.Θ.: Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;
- Φ. ΜΙΤ.: Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.
- Μ.Θ.: Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.
- Φ.ΜΙΤ.: Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.
- Μ.Θ.: Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλοσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.
Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά.
Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.
Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια.
Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες.
Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας.
Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.
Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…
Αθήνα, 29.8.2013
|
Και οι θαυμαστές λογικό είναι να έκαναν πάρτι με τη χθεσινή ανακοίνωση του διαζυγίου του διάσημου ζεύγους και πολλοί δήλωναν με ένα χαμόγελο στα χείλη - εκείνο το ουτοπικό - πως επιτέλους η Μόνικα είναι ελεύθερη και πολλές δεν έκρυβαν τη χαρά τους επειδή ο Βενσάν θα είναι πλέον διαθέσιμος. Καλοκαίρι έχουμε όμως και τα όνειρα θερινής νυκτός όχι απλώς επιτρέπονται, αλλά επιβάλλονται.
Ούτε όμως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι φαίνεται να τα έχουν βάψει μαύρα για τον χωρισμό τους ύστερα από 14 χρόνια γάμου και δύο κόρες - την εννιάχρονη Ντέβα και την τρίχρονη Λεονί. Την πρωτιά της είδησης την είχε το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων χθες και λίγο αργότερα η ιταλίδα ντίβα την επιβεβαίωσε ψύχραιμα σε γνωστό περιοδικό.
Και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να διχαστούν οι απόψεις. Κεραυνός εν αιθρία το διαζύγιο ή απλώς μια ανακοίνωση που ήρθε να επιβεβαιώσει επισήμως κάτι που ήταν γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ;
«Η Μόνικα και οι κόρες μου με κάνουν κάθε μέρα καλύτερο άνθρωπο», έλεγε σε συνέντευξή του πέρυσι ο 47χρονος γάλλος ηθοποιός. «Με τον Βενσάν ζούμε μια ζωή εντελώς ανεξάρτητη. Δεν είμαστε συνέχεια μαζί. Κι αυτό είναι το μυστικό μας», έδινε τη συνταγή του επιτυχημένου της γάμου η ιταλίδα ντίβα, η οποία από πολλούς θεωρείται ως η νέα Σοφία Λόρεν και από άλλους η διάδοχος της Κλάουντια Καρντινάλε.
Ωστόσο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίσω από αυτό το μοντέλο ανεξάρτητου ζευγαριού είχαν διακρίνει σύννεφα. Και πίστευαν πως τα χωριστά σπίτια - ούτε καν χωριστές κρεβατοκάμαρες -, με εκείνη να ζει στη Ρώμη κι εκείνον στο Παρίσι, δεν ήταν ό,τι πιο φυσιολογικό για ένα «καυτό» ζευγάρι με πολλούς πειρασμούς. Αν συνδυάσει δε κάποιος τα ξεχωριστά σπίτια με το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα δεν ήταν και πολλές οι κοινές τους εμφανίσεις, αλλά και τις χωριστές διακοπές - να θυμίσουμε ότι φέτος η εκρηκτική 48χρονη ηθοποιός, παρά το χαμηλό προφίλ της, ξεσήκωσε την Πάρο όπου έκανε διακοπές με την εντυπωσιακή χυμώδη σιλουέτα της -, είναι σαφές ότι τα σημάδια δεν ήταν ευοίωνα. Και τώρα ο λόγος στους παπαράτσι να ανακαλύψουν τι κρύβεται στις αγκαλιές των δύο ηθοποιών.