Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Εσωτερική υποτίμηση μέχρι ...θανάτου!

Τα πολλαπλά κύματα μειώσεων μισθών, παροχών και συντάξεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα των σχεδιαστών του προγράμματος "βοήθειας", έχουν μόνο έναν στόχο: Τη βίαιη εσωτερική υποτίμηση, την εξαθλίωση και την πλήρη υποταγή του ελληνικού λαού στις «τρόϊκες» εξωτερικού-εσωτερικού.

Κάποιοι Ευρωπαίοι το λένε μάλιστα κυνικά: «Η Ελλάδα καθώς ανήκει σε μια νομισματική ένωση, χρειάζεται μια γενναία εσωτερική υποτίμηση ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά της και το ισοζύγιο πληρωμών της μέσω του μειωμένου κόστους παραγωγής».

Στο πνεύμα αυτό κινείται και το πολυνομοσχέδιο Στουρνάρα που ψηφίστηκε οριακά μόλις χτες και ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία, βάζοντας ταφόπλακα σε ότι είχε απομείνει από το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά.

Οι συντάκτες του πολυνομοσχεδίου, προχώρησαν στην κατάρτιση και ψήφισή του, πειθαρχώντας τυφλά σε εγχώρια συμφέροντα και στην τρόϊκα των δανειστών-τοκογλύφων, η οποία δείχνει ξεκάθαρα πως αυτά που επιδιώκει είναι:
-Η παραδειγματική τιμωρία του ελληνικού λαού και η κάμψη κάθε θήλακα αντίστασης.
-Να ανοίξει δουλειές για τις ξένες πολυεθνικές, μετατρέποντας ταυτοχρόνως την Ελλάδα σε ζώνη φτηνής εργασίας.
-Να αρπάξει το δημόσιο πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί.
-Να επιβάλει τη νέα απολυταρχία, η οποία θα έχει ως βασικούς πυλώνες της τους ισχυρούς επιχειρηματίες, τις τράπεζες και τους υποτακτικούς πολιτικούς.

Το πολυνομοσχέδιο Στουρνάρα εξυπηρετεί ακριβώς αυτές τις επιδιώξεις, γεγονός πλέον που αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, όσο αδαής κι αν είναι περί τα οικονομικά, αρκεί να απαντήσει μόνος του στα παρακάτω 25 κρίσιμα ερωτήματα:
1. Γιατί έχουμε τόσο τεράστια εμμονή στην μείωση των μισθών - και μόνο;

2. Πόσο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά μας, εφόσον ακόμα και δωρεάν να δουλεύουμε όλοι, το εργασιακό κόστος αντιπροσωπεύει στην χειρότερη περίπτωση το 8-10% της τελικής τιμής του προϊόντος;

3. Δεν είναι παράδοξο που οι ίδιοι οι εργοδότες δεν το έθεσαν ποτέ ανοιχτά -κάποιοι το έκαναν στις κρυφές συναντήσεις τους με την τρόϊκα- ως προτεραιότητά τους;

4. Γιατί η Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Αμερική, Καναδάς έχουν τόσο σημαντική βιομηχανική παραγωγή, ενώ έχουν ακριβά ημερομίσθια;

5. Γιατί η Βουλγαρία με μισθούς στο 1/5 των πριν την κρίση ελληνικών και αντίστοιχα, η Αλβανία, τα Σκόπια και άλλοι γείτονες δεν έχουν γεμίσει με ξένες επενδύσεις και βιομηχανική παραγωγή, εφόσον το εργατικό κόστος είναι τόσο σημαντικό;

6. Γιατί στα πλαίσια της "εσωτερικής υποτίμησης" δεν μειώνονται και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, που δεν αντιπροσωπεύουν μικρότερο ποσοστό στα κόστη των επιχειρήσεων από αυτό των μισθών και επί πλέον επιβαρύνουν τα μειωμένα εισοδήματα των καταναλωτών;

7. Γιατί δεν μειώνεται ο ειδικός φόρος στα καύσιμα που όλοι γνωρίζουν ότι αυτά επιβαρύνουν πολύ σημαντικά:
- την τελική τιμή των προϊόντων μας,
- την ανταγωνιστικότητα της χώρας,
- τον πληθωρισμό
- και τελικά την εσωτερική ζήτηση;

8. Γιατί ενώ με την αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα το δημόσιο χάνει από την μείωση της κατανάλωσης περί τα 500 εκατομμύρια τον χρόνο, κανείς δεν επαναφέρει τον φόρο στα προηγούμενα επίπεδα, ώστε να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου και να μειωθεί το κόστος παραγωγής και διάθεσης και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας;

9. Πώς θα έχουμε ανάπτυξη όταν η ζήτηση εξαιτίας των παραπάνω μειώνεται συνεχώς;

10. Γιατί δεν μειώνονται οι χρεώσεις στα διόδια, στα πλαίσια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας;

11. Ποιός δεν καταλαβαίνει ότι η μείωση του εσωτερικού τουρισμού κατά 40% φέτος, είναι αποτέλεσμα του παραπάνω κόστους;

12. Ποιός δεν καταλαβαίνει ότι πλέον είναι πολύ φθηνότερο να κάνει κανείς διακοπές στο εξωτερικό από ότι στο εσωτερικό, εξ αιτίας των παραπάνω;

13. Ποιός δεν καταλαβαίνει ότι σε μια πλήρως ανοιχτή αγορά η επιβάρυνση του εσωτερικού κόστους οδηγεί στην υποκατάσταση των εγχώριων προϊόντων με εισαγωγές;

14. Ποιός δεν γνωρίζει ότι αυτό που ζητούν οι επενδυτές για να εγκατασταθούν σε μια χώρα, είναι ένα σταθερό φορολογικό σύστημα;

15. Γιατί μετά από 3 χρόνια κρίσης δεν έχει τεθεί σε ισχύ ένα νέο, απλό και εγγυημένα μόνιμο φορολογικό σύστημα;

16. Γιατί αλλάζει κάθε χρόνο ο τρόπος φορολόγησης;

17. Γιατί ως μακροοικονομολόγος δεν μπορώ να βρω σε κανένα βιβλίο και καμία θεωρία οικονομικής ανάπτυξης και αντιμετώπισης κρίσεων, ως ενδεδειγμένη πολιτική, την δραματική αύξηση των φόρων και την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών;

18. Γιατί οι παρεμβατικοί οικονομολόγοι Κεϋνσιανοί κ.λ.π προτείνουν την αύξηση των κρατικών δαπανών σε μια περίοδο βαθειάς ύφεσης;

19. Γιατί οι αντίπαλοι στην οικονομική θεωρία μη-παρεμβατικοί οικονομολόγοι νεο-κλασικοί, μονεταριστές κ.λ.π προτείνουν την μείωση των φόρων σε μια περίοδο βαθειάς κρίσης;

20. Γιατί ο Stiglitz -νομπελίστας οικονομολόγος- λέει ότι "το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε μια ύφεση είναι να απολύσεις δημοσίους υπαλλήλους;"

21. Ποιός αποφασίζει και για ποιό λόγο εφαρμόζει ακριβώς την αντίθετη από την ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική, σε περιόδους ύφεσης και κρίσης;

22. Ποιός δεν βλέπει την συνεχιζόμενη ύφεση από τα παραπάνω μέτρα σε ύψος ρεκόρ του 7% ετησίως;

23. Γιατί δεν αλλάζει η αποδεδειγμένα - πέρα από τις υποδείξεις της οικονομικής θεωρίας - αποτυχημένη πολιτική συνταγή εξαθλίωσης της χώρας και των πολιτών της;

24. Τι κάνουν επιτέλους τόσοι υπουργοί επί 3 χρόνια στην κρίση και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κάθε χρόνο;

25. Με βάση όλα τα παραπάνω , που έχουν τόση σχέση με την λογική όση και η ακολουθούμενη πολιτική με την διάσωση της Ελλάδας, ποιός τελικά επωφελείται από την συντήρηση της κρίσης και της ύφεσης στην χώρα μας;



Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΟΝΙΜΩΣ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ...!!!


Είναι πλέον σαφές, μετά και τις πρόσφατες αντιδράσεις των συνδικάτων, στο πλαίσιο της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου Στουρνάρα, ότι η κοινωνία εξακολουθεί να παραμένει σε στάση αναμονής. Μια στάση αναμονής που στα μάτια πολλών έχει ξεπεράσει πλέον όλα τα επιτρεπτά όρια.

Η κατάσταση που επικρατεί εκφράζεται και αναλύεται με διαφορετικό τρόπο, έτσι ώστε τα συμπεράσματα να τείνουν να δικαιώσουν και να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς και τα συμφέροντα του καθενός.

Η κοινωνική - στο μεγαλύτερο εύρος της - σιωπή από κάποιους μεταφράζεται σαν υποσυνείδητη αποδοχή της συλλογικής ευθύνης για το γενικό κατάντημα. Το «όλοι μαζί φέραμε την χώρα σε αυτό το τέλμα», μεταφέρει αυθαίρετα την ευθύνη της αρνητικής κατάστασης από αυτούς τους λίγους που την επέβαλαν -σαν αποτέλεσμα των συμφερόντων και των πράξεων τους- στη βάση της κοινωνίας.

Αμβλύνοντας τις ευθύνες και διαχέοντάς τες εντέχνως σε όλους (ανεξαρτήτως ποσοστού), ως «κοινή» αποτυχία, νομιμοποιούνται στη συνείδηση των πολιτών οι «λίγοι» και «ικανοί». Είναι αυτοί που παραχαράζοντας το παρελθόν τους θα εμφανίζονται μονίμως «διατεθειμένοι» να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά - δικαιολογώντας ακόμα και τις αθλιότερες των επιλογών τους.

Η «ηθικά δίκαιη» αυτοτιμωρία των πολιτών, είναι αυτή που συστηματικά προωθείται από την εκάστοτε εξουσία και τα ΜΜΕ, με σκοπό την ενοχοποίηση των μαζών. «Αφού τα κάναμε σκ@τ@ , ας τα λουστούμε».

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η κοινωνική αδράνεια εξηγείται από την σφαίρα των κοινωνικοϊατρικών μελετών: Ο λαός βρίσκεται σε κατάσταση συλλογικής κατάθλιψης.

Συστηματικά από τα όργανα προπαγάνδισης των «ιδιοκτητών» των ΜΜΕ (τηλεόραση, εφημερίδες, ράδιο), υπερτονίζεται το συλλογικό αδιέξοδο και η ατομική αδυναμία να ανταπεξέλθουμε ως χώρα στην καταιγίδα των εξωτερικών απαιτήσεων. «Εμείς οι μικροί για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στην θέληση των ισχυρών», είναι το κυρίαρχο μήνυμα που εκπέμπεται. Ετσι, η διαρκής προβολή της συλλογικής αδυναμίας, αφομοιώνεται υποσυνείδητα και ατομικά από τον καθένα μας.

Η κυβέρνηση σε αντιπροσωπευτικό και κυρίαρχο επίπεδο, διαρκώς «αποτυγχάνει» στους στόχους της, παρόλο τον υποτιθέμενο «αγώνα» και τις θυσίες στις οποίες υποβάλει στο λαό.

Στο κοινωνικό μέτωπο , αποσπασματικές, αδιάφορες και χωρίς στρατηγική-προοπτική απεργιακές κινητοποιήσεις, -σχεδιασμένες από το μακρύ χέρι των αφεντικών στις εργατικές ενώσεις - παρά την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου σε αυτές, συνεισφέρουν υπόγεια σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης.

Η συνεχής παρουσίαση και ο σχολιασμός της παραβίασης και της πτώσης των υποτιθέμενων κόκκινων γραμμών, σκοπό έχει να δείξει το ανούσιο κάθε αντίστασης. Ο λαός για ακόμα μια φορά καλείται να αποδεχθεί τα χειρότερα κι ότι πλέον «τίποτα δεν έχει νόημα και πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό».

Μία τρίτη ανάγνωση της κοινωνικής σιωπής είναι εκείνη, που αντικαθιστά την ελπίδα με τον φόβο αυτού που θα έρθει.
-Είναι ο φόβος της άγνωστης κατάστασης που μόνο σε ντοκιμαντέρ ιστορικού περιεχομένου έχουν γνωρίσει οι νεότεροι Ελληνες.
-Είναι αυτά που έζησαν οι παλιότεροι και κινδυνεύουμε να ζήσουμε και εμείς τώρα.
-Είναι η πείνα που διαρκώς έρχεται και τριγυρνά γύρω μας.
-Είναι το μεγάλο ξέσπασμα που διαρκώς αναμένεται και που ποτέ δεν φτάνει.
-Είναι η εμφύλια σύγκρουση (κοινωνικός αυτοματισμός) που βρίσκεται πρό των πυλών και επαναφέρει μνήμες ενός δύσκολου παρελθόντος. Ηδη, την τελευταία τριετία έχει ενδημήσει στη δημόσια ζωή ένα είδος κοινωνικού κανιβαλισμού που στόχο έχει το "διαίρει και βασίλευε". Από τη μια οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο κι από την άλλοι οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό Τομέα.

Ολα αυτά τείνουν να αποτελέσουν καταστάσεις και επιλογές αποστειρωμένες από τις αιτίες που τα γέννησαν. Παρουσιάζονται δε σαν δυσάρεστα γεγονότα προς αποφυγή. Παράλληλα, προβάλλεται πως η μόνη διέξοδος για την αποφυγή τους, είναι ο συμβιβασμός με το καθεστωτικό παιχνίδι, η υποταγή και η ατομική απομόνωση.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου